Οικολογία και οικονομία σε ένα πακέτο !!!

griniarogatos


Read more...

Πως κάποιοι βάζουν "στοίχημα" την χρεωκοπία της Ελλάδας και επηρεάζουν ώστε να κερδίσουν το "στοίχημα"

Τα παιχνίδια των τραπεζών σε βάρος της Ελλάδας αναλύει σε άρθρο της η New York Times, αποκαλύπτοντας πώς το διεθνές τραπεζικό σύστημα εξανάγκασε στην ουσία τη χώρα μας να βυθιστεί στα χρέη και να φτάσει στο χείλος της οικονομικής καταστροφής.

Σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα, όλα προέρχονται από
τα λεγόμενα CDS, Credit Default Swaps, που στην ουσία τους είναι τα στοιχήματα (!!!) που βάζουν οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια για το αν θα χρεοκοπήσει μια εταιρεία, ή μια χώρα. «Αυτό σημαίνει εάν η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της, οι παίκτες στο χρηματιστήριο στους οποίους ανήκουν τα swaps θα βγουν κερδισμένοι» (!!!), αναφέρει το δημοσίευμα.

«Είναι σαν να αγοράζεις ασφάλεια πυρός για το σπίτι του γείτονα – δημιουργώντας κίνητρο να του κάψεις το σπίτι», σχολιάζει στους New York Times ο Philip Gisdakis, επικεφαλής πιστωτικής στρατηγικής της UniCredit στο Μόναχο.

Η εφημερίδα παρομοιάζει το είδος των συναλλαγών που «πνίγουν» οικονομικά την Ελλάδα, με αυτές που οδήγησαν σε κατάρρευση την American International Group (AIG), επικαλούμενη traders και διαχειριστές κεφαλαίων.

Μεταξύ άλλων, αναφέρεται, επίσης, ότι με την υποστήριξη μεγάλων τραπεζών, η εταιρεία Markit Group of London εισήγαγε τον περασμένο Σεπτέμβριο τον δείκτη iTraxx SovX Western Europe, ο οποίος βασίζεται σε αυτά τα swaps και επέτρεψε στους χρηματιστές να στοιχηματίσουν ( !!! ) στην Ελλάδα λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης.

Καθώς οι τράπεζες έσπευσαν να αγοράσουν αυτά τα swaps, το κόστος ασφάλισης του ελληνικού χρέους αυξήθηκε και οι επενδυτές ομολόγων άρχισαν να αποφεύγουν τα ελληνικά ομόλογα, δυσκολεύοντας τη χώρα να δανειστεί χρήματα. Αυτό αύξησε το άγχος στην αγορά και δημιουργήθηκε ένας φαύλος κύκλος.Στο άρθρο σημειώνεται ότι «ανάμεσα στις τράπεζες που φαίνεται να είναι οι μεγαλύτεροι αγοραστές swaps συγκαταλέγονται οι ελβετικές Credit Suisse και UBS, οι γαλλικές Societe Generale και BNP Paribas και η γερμανική Deutsche Bank», και γίνεται αναφορά σε δηλώσεις της Γαλλίδας υπουργού Οικονομικών, η οποία ζητά αυστηρότερους κανονισμούς για τα CDS, αλλά και σε δηλώσεις ειδικών ότι «ο δείκτης iTraxx SovX δεν προκάλεσε την κατάσταση, αλλά την επιδείνωσε» και ότι «τα CDS δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας αλλά στην πραγματικότητα αυξάνουν τον κίνδυνο».

«Δουλεύοντας» μ' αυτόν τον γνωστό «πίνακα Μαρκίτ» για τα παράγωγα σε εξωτερικά χρέη χωρών, κάποιοι, «βοήθησαν» να βγει εκτός ελέγχου το κόστος των ασφαλειών για το ελληνικό Χρέος, και βέβαια, και αυτά που η Αθήνα έπρεπε να πληρώσει, για να μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται!
Για παράδειγμα, το κόστος για να ασφαλίσει κανείς 10 000 000$ ελληνικών Ομολόγων, θα χρειαζόταν τον Φεβρουάριο πάνω από 400 000$, ενώ μόλις τον Γενάρη, δεν θα ήθελε περισσότερα από 280 000$!
Κάποιες μάλιστα μέρες του Γενάρη & του Φλεβάρη, την ώρα που στις αγορές ανέβαινε η ζήτηση ασφαλειών για τα ελληνικά Ομόλογα κάποιοι επενδυτές, έτρεψαν τους πάντες σε φυγή, ενισχύοντας τις αμφιβολίες για το αν η Ελλάδα θα μπορούσε τελικά να βρει αγοραστές σε επόμενες εκδόσεις κρατικών ομολόγων!
«Είναι η ιστορία του τυφλού που οδηγεί τυφλούς», μας λέει ο Συλβαίν Ρέϋνς, ειδικός των "R&R Consulting", New York. Και συνεχίζει: «Ο πίνακας Traxx SovX ΔΕΝ δημιούργησε την κατάσταση, φυσικά. Σίγουρα όμως μπορούμε άνετα να πούμε, πως της επιδείνωσε παρά πολύ».


Τον Φεβρουάριο, η ζήτηση για συμβόλαια στηριγμένα σ' αυτόν τον πίνακα, «χτύπησαν» τα 109.3δις $, από τα 52.9δις $, του προηγούμενου μόλις μήνα! Αλλά (Στμ: Τι περίεργο!) και οι Ευρωπαϊκές Τράπεζες περιλαμβανομένων και των Ελβετικών γιγάντων Credit Suisse & UBS αλλά και των BNP Paribas & Deutsche Bank , ήταν μεταξύ των ισχυρότερων αγοραστών γι' αυτά τα ασφαλιστήρια συμβόλαια. Κι' αυτό, με βάση έγκυρες πληροφορίες από Τραπεζίτες & ανθρώπους των αγορών, που θέλουν να διατηρήσουν την ανωνυμία του, μόνο γιατί δεν έχουν καμιά επίσημη εξουσιοδότηση για δημόσιο σχολιασμό!

Κι' αυτό, γιατί ακριβώς αυτές οι χώρες, είναι και οι περισσότερο εκτεθειμένες! Οι Γαλλικές Τράπεζες συγκεκριμένα, κρατούν περίπου 75.4 δις $ από το ελληνικό δημόσιο Χρέος, ακολουθούμενες από Ελβετικά Ιδρύματα που κρατούν όχι λιγότερα από 64 δις $, ενώ οι Γερμανικές Τράπεζες έχουν περί τα 43.2 δις $, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της Bank for International Settlements.
Μερικοί, πάντως, διαχειριστές κεφαλαίων, λένε πως το να επενδύει κανείς σε ελληνικά ομόλογα χωρίς τη βοήθεια του συγκεκριμένου Ίντεξ (πίνακα) είναι πλέον κάτι εξαιρετικά δύσκολο!.
«Είναι σαν να κυνηγάει η ουρά τον σκύλο», λέει ο Μάρκους Κρίγκιερ, επί κεφαλής διαχείρισης Χαρτοφυλακίων στην «AMUNDI ASSET MANAGEMENT» στο Λονδίνο.
το άρθρο των New York Times ΕΔΩ
tsataki


Read more...

Η αποδόμηση της ελληνικής βιομηχανίας (1980-2000)

της Ελίνας Γαληνού

Η μεταπολεμική εποχή στην Ελλάδα, χαρακτηρίστηκε από την ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας . Το γεγονός αυτό οφείλεται αφ΄ ενός στην ιδιωτική πρωτοβουλία και αφ΄ ετέρου σε συγκεκριμένες ευνοϊκές πολιτικές όπως το καθεστώς δασμοπροστασίας (προστατευτικοί δασμοί που αποθάρρυναν τις εισαγωγές και ευνοούσαν την παραγωγικότητα εγχώριων προϊόντων) καθώς και τον νόμο που θέσπιζε «το αφορολόγητο των κερδών της βιομηχανίας» υπό τον όρο να επενδύονται πάλι τα κέρδη στην βιομηχανική δραστηριότητα (Ν 2687/53 και Ν 4171/61). Αυτό αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη της ελληνικής βιομηχανίας η οποία πραγματοποιώντας παραγωγικές επενδύσεις, χρηματοδοτούσε παράλληλα και άλλους κλάδους της οικονομίας.
Από το 1974 και μετά που δρομολογείται η ένταξή μας στην ΕΟΚ, το καθεστώς δασμοπροστασίας δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί πλέον, ενώ ορισμένες βιομηχανίες που είχαν ευνοηθεί απ΄ αυτό θα αντιμετώπιζαν πρόβλημα βιωσιμότητας. Εκείνη την εποχή, εμφανίζονται και τα πρώτα ανησυχητικά δείγματα για την επιβίωση της ελληνικής βιομηχανίας με την βίαιη απαλλοτρίωση κάποιων μεγάλων βιομηχανικών μονάδων και την απαρχή κλυδωνισμού κάποιων άλλων. Το φαινόμενο αυτό συμπίπτει με την δυναμική ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος καθώς και την δημιουργία ενός διαβρωτικού κλίματος για τους δημιουργούς του πλούτου.
Από το 1981, η πολιτική γραμμή αποσκοπεί να θέσει υπό σκληρό έλεγχο την ιδιωτική πρωτοβουλία περιορίζοντας σημαντικά την δυναμική της. Η απελευθέρωση τιμών και η παραγωγικότητα τίθενται υπό τον έλεγχο του κράτους υπό το επιχείρημα ότι αυτή η τακτική «θα απέβαινε προς όφελος της οικονομίας της χώρας»… «Πρέπει να ελέγχουμε τις παραγωγές ώστε να καθοδηγείται η ιδιωτική πρωτοβουλία ως προς το τι θα παράγει και πού θα το διαθέτει…» δήλωναν οι κυβερνητικοί παράγοντες. Ταυτόχρονα αρχίζει να εφαρμόζεται ο σχεδιασμός «εξυγίανσης των επιχειρήσεων». Τα μέτρα εξυγίανσης του παραγωγικού μηχανισμού όμως, συνοδεύονται από δραστική παρέμβαση του κράτους όσον αφορά την δημιουργία και λειτουργία βασικών βιομηχανιών.
Η κοινωνική πολιτική επιβάλει αύξηση κατωτάτων ημερομισθίων, μείωση των ωρών εργασίας σε 40 ώρες και αυτόματη τιμαριθμική αύξηση αποδοχών (ΑΤΑ). Αυτά βέβαια αποσκοπούσαν στην βελτίωση του εργασιακού καθεστώτος και γι΄αυτό χαιρετίστηκαν με αγαλλίαση από την εργατική τάξη, δικαιολογημένα κατά κάποιον τρόπο. Παράλληλα όμως παραχωρήθηκαν προνόμια στους συνδικαλιστές, καθώς αποφασίστηκε να πληρώνονται από τις επιχειρήσεις για το συνδικαλιστικό τους έργο, χωρίς ωστόσο να συμμετέχουν στην παραγωγική λειτουργία των επιχειρήσεων. Εφαρμόζονται μέτρα προστατευτικά για την απεργία, απαγορεύεται η ανταπεργία και το κλίμα γενικά, ευνοεί ανεξέλεγκτα το εργατικό αίτημα ακόμα και αν είναι καταχρηστικό.
Μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο επιχειρήθηκε η «αναδιάρθρωση της Οικονομίας, ενώ είχε ήδη αρχίσει να εμφανίζεται πτώση της βιομηχανικής παραγωγής και τα προβλήματα των βιομηχανιών πολλαπλασιάζονταν. Οι εκπρόσωποι του βιομηχανικού κλάδου επιχείρησαν να συζητήσουν με την κυβέρνηση ζητώντας σαφείς εξηγήσεις και δεσμεύσεις όσον αφορά την εφαρμοζόμενη πολιτική και τις συνεπαγόμενες συνέπειές της για την ελληνική βιομηχανία και την εν γένει Οικονομία της χώρας.
Η κυβέρνηση όμως προχωρούσε ακάθεκτη στο πρόγραμμα «εξυγίανσης» των επιχειρήσεων Συνέστησε τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων εντάσσοντας σ΄αυτόν έναν μεγάλο αριθμό σημαντικών βιομηχανικών μονάδων της χώρας (κάπου 152), τις οποίες χαρακτήρισε «προβληματικές». Αυτή η μέθοδος αποσκοπούσε να πείσει την κοινή γνώμη ότι όλα γίνονται για τον έλεγχο εθνικών πόρων και την ισοκατανομή του πλούτου. Κάθε επιχείρηση που κρινόταν επιβαρυντική για την οικονομία της χώρας, κυκλωνόταν. Σε κάθε «προβληματική» επιχείρηση θα εφαρμοζόταν καθεστώς εντατικών διαχειριστικών ελέγχων, καταγραφή αδυνάτων σημείων της και ανάληψη δραστικών πρωτοβουλιών για την εξυγίανσή της. Αυτό το πρόγραμμα προωθήθηκε «ως πολύ αποδοτικό», όμως η πράξη απέδειξε το εντελώς αντίθετο. Οι βιομηχανίες που εντάχθηκαν στον ΟΑΕ άρχισαν να υπολειτουργούν, τα χρέη τους άρχισαν να διογκώνονται και το χειρότερο- να συσσωρεύονται στους ώμους του Ελληνικού Δημοσίου.
Στο μεταξύ ενώ οι τιμές προϊόντων έμεναν καθηλωμένες λόγω της αγορανομικής πολιτικής που δεν επέτρεπε αναπροσαρμογή τιμών, το κόστος πρώτων υλών και εργατικών αυξανόταν, δεδομένου ότι με την υποτίμηση του 1983 είχαμε και νέες τιμές συναλλάγματος. Η πολιτική των Τραπεζών, όσον αφορά την παροχή υποστήριξης στην εξόφληση χρεών και την διευκόλυνση αξιοποίησης περιουσιακών στοιχείων των βιομηχανιών, ήταν αρνητική. Οι συνδικαλιστικές πιέσεις ενέτειναν το αρνητικό κλίμα. Ετσι, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80, η Ελληνική Οικονομία παρουσίασε σημαντική ύφεση καθώς η επιχειρηματική δραστηριότητα οδηγήθηκε σε μεγάλη συρρίκνωση. Οι προβληματικές βιομηχανίες έγιναν ακόμα πιο προβληματικές μέσα στον ΟΑΕ καθώς οι διαχειριστές που είχαν οριστεί δεν ήξεραν να τις λειτουργήσουν και αυτοσχεδίαζαν συνεχώς. Πολλές άλλες βιομηχανίες που δεν μπήκαν στον ΟΑΕ, αναγκάστηκαν σιγά-σιγά να κλείσουν για να μην παγιδευτούν μέσα στον φαύλο κύκλο δυσλειτουργίας λόγω συνθηκών –απαγόρευσης απολύσεων-συσσώρευσης χρεών-χρεωκοπίας.
Λογικά κάποιοι συμπεραίνουν «αν το σκάνδαλο Κοσκωτά ζημίωσε το Ελληνικό Δημόσιο 30 δις, τι θα έπρεπε να ειπωθεί για τη ζημιά που προκάλεσε η ένταξη των «προβληματικών» στον ΟΑΕ, η οποία επιβάρυνε το κράτος μέσα στην δεκαετία του 80, κάπου δύο τρισεκατομμύρια ; Γι΄αυτήν την τόσο ζημιογόνα στρατηγική, ποιος θα λογοδοτήσει ποτέ; Τι θα έπρεπε ακόμα να ειπωθεί για την πολιτική γενικής αποθάρρυνσης της εγχώριας βιομηχανίας και τις επιπτώσεις της στο εξαγωγικό δυναμικό της χώρας κυρίως;
Το πιο χαρακτηριστικό αποτέλεσμα που διαπιστώθηκε με την πάροδο του χρόνου, είναι ότι η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε πολύ χαμηλή σειρά από παραγωγική άποψη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική της αυτοδυναμία.
larissaagorakanenas


Read more...

Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα....

Αντιγερμανικός παροξυσμός στα ΜΜΕ και τα blogs μετά το περιβόητο άρθρο αλλά κυρίως το εξώφυλλο του γερμανικού FOCUS.
Όψιμο πανελλαδικό ενδιαφέρον για τη "δήθεν" προσβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό από το δημοσίευμα.

Σιγά παιδιά μη σκίσετε κανένα καλσόν.

Είμαστε ήδη πολλά χρόνια τόσο ρόμπα στο εξωτερικό που το δημοσίευμα είναι σταγόνα στον ωκεανό.Έτσι και αλλιώς δε λέει κανένα ψέμα."Απατεώνες στην Ευρω-οικογένεια" είναι ο τίτλος.Δεν είναι ψέμα.
Τα χρήματα που μας χρωστάνε να μας δώσουν ορύονται τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ και οι υπάλληλοι τους.
Για τα άλλα τα λεφτά ούτε κουβέντα.Και αυτά λείπουν από την Ελλάδα.Ποιός θα τα πληρώσει;Θα κάνουμε λέει εξεταστική Επιτροπή να αναζητήσουμε τυχόν πολιτικές ευθύνες.Να βρούμε τον πολιτικά υπεύθυνο που "έχασε" το χρήμα και όχι το χρήμα.Μεγάλη Απατεωνιά.Σωστοί οι Γερμανοί.

Το μοναδικό φάουλ των Γερμανών είναι ότι.......

παραποίησαν με photoshop αυτό το πραγματικό παγκόσμιο αριστούργημα σύμβολο του Ελληνικού Πολιτισμού,που οι "γάτες" Γάλλοι αρχαιολόγοι το ανακάλυψαν και το αγόρασαν από έναν αγρότη στη Μήλο για 400 γρόσια.

Μακάρι οι ίδιοι άνθρωποι που με τόσο πάθος τα "χώνουν" τώρα στους Γερμανούς,κάποτε να έδειχναν το ίδιο ενδιαφέρον ώστε η κακομοίρα η Ελλαδίτσα να μην έδινε το δικαίωμα,ώστε ο κάθε φίτσουλας δημοσιογράφος που οι πρόγονοι του περπατούσαν στα τέσσερα όταν ο άγνωστος Έλληνας καλιτέχνης φιλοτέχνησε αυτό το καταπληκτικό έργο-σύμβολο ,να σχολιάζει να λοιδωρεί και να εξευτελίζει την παγκόσμια κοιτίδα του Πολιτισμού.

Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα.
cobra-argos


Read more...

Ένας νεκρός ακόμα. Ένα «λάθος» ακόμα. Στα πόσα καίγονται;

Την Τρίτη, 16/2/2010, έντεκα μήνες μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου από δύο Ειδικούς Φρουρούς, δολοφονείται αναίτια ο εντελώς αθώος συμπολίτης μας Νικόλα Τόντι, 25 χρόνων, πατέρας ενός βρέφους 18μηνών, από αστυνομικούς της ασφάλειας που κυνηγούσαν υπόπτους για ληστεία τράπεζας.

Οι ένοχοι:

Οι αστυνομικοί: παρ' όλο που θα μπορούσαν να επιλέξουν άλλο χρόνο και τόπο σύγκρουσης, στήνουν σκηνικό αμερικανικής ταινίας. Αποφασισμένοι, έτσι κι αλλιώς, να σκοτώσουν, συγχέουν τον περαστικό Νικόλα με ύποπτο και τον σκοτώνουν με εννέα απευθείας σφαίρες.

Τα ΜΜΕ: καλύπτουν αμέσως το περιστατικό, προφανώς εκτελώντας εντολές των Προστατών του Πολίτη και αναφέρουν «μακελειό» μεν, από «αδέσποτη σφαίρα», δε. Τη μεθεπόμενη μέρα, η έκθεση του ιατροδικαστή μιλάει για «εννέα σφαίρες από εννιάρι πιστόλι». Πισώπλατα.

Η κυβέρνηση: καλύπτει αμέσως τους μπάτσους - δολοφόνους με το σκεπτικό της «σύλληψης των πιό επικίνδυνων κακοποιών της 30ετίας».

Με το ψέμμα των ΜΜΕ, το παραμύθι του Χρυσοχοΐδη και την έλλειψη άμεσης ενημέρωσης από αυτόπτες, η δολοφονία «θάφτηκε». Τα κόμματα το βούλωσαν. Καμμιά επίσημη αντίδραση.

Επειδή όμως κάποιοι επιλέγουμε να μη ξεχνάμε,
επιλέγουμε να μη θεωρούμε καμμιά ζωή αναλώσιμη,
επιλέγουμε να μη θεωρούμε τα λεφτά της τράπεζας σημαντικότερα από την ίδια την ζωή,

το Σάββατο, 27 Φεβρουαρίου 2010, στις 12:00

συγκέντρωση και πορεία στην Πλατεία Ταπητουργείου (Εθν. Αντίστασης),στον Βύρωνα.
exoapotinvouli


Read more...

Tι θα λέγατε για μια απεργία των πολιτών και μάλιστα Σάββατο;

Γροθιές ψηλά και πάμε (ή ΠΑΜΕ). Η χώρα λοιπόν είναι έτοιμη και πάλι να "παραλύσει" από τη γενική απεργία που έχουν κηρυχθεί.

Τι θα δούμε; Ακόμα μια απεργία με ελάχιστη κοινωνική συμμετοχή όπου 30.000-40.000 συνδικαλιστές θα κάνουν δημόσιες σχέσεις και θα φωτογραφίζονται με γκριμάτσες που θα ξεχειλίζουν "οργή" κι "αποφασιστικότητα".

Ταυτόχρονα με αυτούς, απεργούν και οι δημοσιογράφοι, πιστά τσιράκια της εκάστοτε εξουσίας. Τι σημαίνει αυτό; Τα πλάνα από τις πορείες και τις διαμαρτυρίες θα τα δούμε από Παρασκευή σε δίλεπτα ρεπορτάζ ανάμεσα σε Τρισέ κι Αλμούνια. Έχουμε μάθει πλέον...

Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν οι απεργίες ορθώς γίνονται ή αν όντως θίγονται δικαιώματα των εργαζομένων. Κανένας δεν το αμφισβητεί αυτό. Αν δεν γίνονταν και σήμερα πορείες και διαδηλώσεις, πότε θα γίνονταν;

Ο προβληματισμός πλέον είναι ριζικά διαφορετικός. Είναι άραγε αποτελεσματικές οι πορείες και οι συγκεντρώσεις; Μεγάλη συζήτηση ή μήπως όχι και τόσο; Για να απαντήσουμε στην ερώτηση αρκεί να αναλογιστούμε τι ακριβώς "προκαλεί" μια πορεία.

Κλείνουν οι δημόσιες υπηρεσίες, τα μέσα μεταφοράς αδρανοποιούνται, ακυρώνονται πτήσεις και δρομολόγια, τα κανάλια δείχνουν όλοι μέρα επαναλήψεις, η κυβέρνηση δηλώνει ότι κατανοεί τα αιτήματα των απεργών και την επόμενη μέρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του... Μέχρι την επόμενη απεργία! Έτσι ήταν πάντα, θα μου πείτε! Μήπως όμως σήμερα ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τακτική;

Τι θα λέγατε λοιπόν για μια απεργία διαφορετική από τις άλλες; Τι θα λέγατε να απεργούσαμε για 1-2 μέρες, όχι με την ιδιότητα του εργαζόμενου αλλά με την ιδιότητα του πολίτη. Τι σημαίνει αυτό;

Για 1 μέρα, κανείς να μην αγοράσει τίποτα, να μην πάει για καφέ, να μη πάει στον κινηματογράφο, να μην αγοράσει εφημερίδα (αγοράζει άραγε ακόμα κανείς;) και γενικά να μην ξοδέψει απολύτως τίποτα παραπανίσιο από τις βασικές του ανάγκες επιβίωσης!

Ούτε ένα ευρώ σε αυτή την περίφημη "αγορά" ! Και για να μην κουράζουμε και κανέναν πέραν του δέοντος, προτείνουμε η απεργία αυτή να γίνει την παραδοσιακά καταναλωτική ημέρα, δηλαδή Σάββατο!

Κάτι σαν ένα τεράστιο εμπάργκο σε όλους όσους προτιμούν να αυξάνουν το κέρδος τους με την περικοπή των εργασιακών δικαιωμάτων και όχι με τη βελτίωση των προσφερόμενων υπηρεσιών και προϊόντων, σε όσους έχουν μάθει να επιβιώνουν κερδοσκοπώντας, σε όσους έχουν μάθει να ζουν με βασική πηγή εισόδων τις κάθε λογής κρατικές επιδοτήσεις.

Σκεφθείτε μόνο ένα Σάββατο χωρίς 60-70.000 καταναλωτές στα πεζοδρόμια της Αθήνας. Το κόστος της απεργίας θα είναι μεγάλο και δεν θα επιβαρύνει το ήδη ταλαιπωρημένο κράτος. Θα επιβαρύνει την ίδια την αγορά χωρίς κορώνες και κομματικούς βερμπαλισμούς.

Χωρίς συνδικαλισταράδες, εργατοπατέρες και λοιπούς επαγγελματίες επαναστάτες.

Ένα κίνημα των πολιτών για τους πολίτες. Πώς σας φαίνεται ;

parapolitiki


Read more...

ΣΧΕΔΙΟ Δ...

Πατριωτικό καθήκον επιτάσσει να συνεισφέρουμε στην πατρίδα με όσα μέσα και τρόπους μπορούμε. Ξίνουμε την κούτρα μας και ρίχνουμε ιδέες για ανάπτυξη και αύξηση των δημοσίων εσόδων παράλληλα με μόνιμες διαρθρωτικές αλλαγές που θα φέρουν στα ταμεία του κράτους περισσότερα χρήματα.

1. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πληρώνουν το κράτος για να εργάζονται. Τέρμα η λούφα και η παραλλαγή. Αν τολμήσουν να πάνε σε απεργίες να τους βάζουν να καθαρίζουν το υπουργείο στο οποίο εργάζονται. Με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειάζεται να πληρώνει η Πολιτεία συνεργεία καθαρισμού .Κοντά στο 1 τρις η πόροι που θα ........
συγκεντρωθούν.

2. Να αναγκαστούν οι συνταξιούχοι να παίρνουν μέρος σε ποδηλατικούς αγώνες καλύπτοντας αποστάσεις που θα ξεκινούν από 50 μέχρι 300 χλμ ημερησίως. Όσο μικρότερη η ηλικία του συνταξιούχου τόσο λιγότερα τα χιλιόμετρα και αντίστροφα για τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Τί τους χρειαζόμαστε τους παλιόγερους. Εξοικονόμηση 5 - 7 δις.

3. Να αρχίσει το κράτος να φορολογεί τον αέρα που αναπνέουμε ανάλογα με το φύλο, την ηλικία, το μέγεθος μας και την περιοχή που μένουμε. Όσοι ζούν σε περιβαλλοντικά επιβαρυμένες περιοχές να πληρώνουν περισσότερο γιατί ο αέρας που εκπνέουν είναι χειρότερος από κείνον που ζούν σε λιγότερο μολυσμένες περιοχές. Τα 10 δις είναι το μετριότερο ποσό που θα μπει στον κρατικό κορβανά.

4. Να δημιουργηθεί Σώμα Οικονομικών Κυνηγών Κεφαλών (Σ.Ο.Κ.Κ.) με αρμοδιότητα όπου βλέπει Έλληνα να γελάει, να τον θεωρείτ ύποπτο φοροδιαφυγής -επειδή κανείς σώφρων Έλλην μετά από όλα αυτά που του συμβαίνουν δεν μπορεί να γελά, επομένως όποιος γελά είτε κάτι ύποπτο κρύβει ή ετοιμάζεται να κάνει colpo grosso- και να του επιβάλλει πρόστιμο κατ’ ελάχιστο 1000 ευρώ, το οποίο θα αυξάνεται ανάλογα με την ηχηρότητα του γέλιου. Εξοικονόμηση άνω των 6 δις.

5. Οι εύσωμοι να πληρώνουν περισσότερους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές από τους μη εύσωμους, διότι δεν προσέχουν την διατροφή τους, τρώνε ακατάλληλες τροφές, οι κενώσεις τους είναι περισσότερες από των μη ευσώμων, και χρειάζονται περισσότερο νερό να πλυθούν, Κάνουν κακό στο περιβάλλον και στα ασφαλιστικά ταμεία. Και εδώ η εξοικονόμηση θα είναι τουλάχιστον 2-3 δις.

6. Τα κατοικίδια να θεωρούνται τεκμήριο. Γιατί πώς μπορεί κάποιος να ταΪζει ζώο ή ακόμα χειρότερα ζώα, όταν δεν έχει ο ίδιος του να φάει, άρα είτε φοροδιαφεύγει είτε ξεπλένει μαύρο χρήμα. Να ελεχθούν και οι φιλοζωικές οργανώσεις που με τόσο ζώα που φροντίζουν θα πρέπει να κάνουν διακίνηση όχι μόνο μάυρου χρήματος αλλά και μυστικών κονδυλίων από εθνοφθόρες Μ.Κ.Ο. Ασύλληπτο το ποσό των δις που θα συγκεντρωθεί από την πληρωμή των τεκμηρίων.

7. Να παρακολουθούνται με ειδικές κάμερες όλα τα σπίτια για την κατανάλωση νερού. Μια οικογένεια 4 ατόμων θα πλένεται 4 φορές τον μήνα και το μπάνιο θα είναι ομαδικό, κανένας δεν θα πλένεται ξεχωριστά. Αν υπάρξει παράβαση του ορίου χρήσης του μπάνιου το πρόστιμο θα ξεκινά από τα 300 ευρώ και θα κλιμακώνεται ανάλογα με τη χρήση. 10 δις κέρδος για το κράτος κατ’ ελάχιστο.

8. Με το που γεννιούνται τα μωρά να τους δίνεται Α.Φ.Μ. και να πληρώνουν φόρο Επίγειας Παρουσίας, όσα δεν θα τα δηλώνουν οι γονείς τους στο Ληξιαρχείο, θα συλλαμβάνονται με τους γονείς τους και θα πηγαίνουν σε καταναγκαστικά έργα μέχρις ενηλικίωσης τους, ενώ θα θεωρούνται Εχθροί του Λαού.

9. Να χρησιμοποιούνται τα περιτώματα των σκύλων που βγάζουν οι φιλόζωοι βόλτα για παραγωγή οικολογικών καυσίμων. Μέρος από τα έσοδα της παραγωγής θα πηγαίνει για την αμοιβή των ιδιοκτητών σκύλων που θα τα συλλέγουν. Αυτούς αν δεν τους πληρώσεις, δεν έχουν το φιλότιμο να την κάνουν τη δουλειά του καθαρισμού από μόνοι τους. Κέρδος για το κράτος γύρω στα 800 εκατομμύρια. Κάτι είναι κι’ αυτό.

10. Οι χουλιγκάνοι των γηπέδων αντί για φυλάκιση – οψέποτε συμβαίνει τούτο- να μη φυλακίζονται αλλα να χρησιμοποιούνται ως πολιτιφυλακή για να περιφρουρούν επώνυμους, των οποίων οι φρουροί θα ξαναγυρίσουν στα αστυνομικά τους τμήματα. Οι χουλιγκάνοι δεν χρειάζονται πολλά, λίγη πρέζα απ’ αυτή που διακινούν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι και μια πρόσκληση από τον πρόεδρο της ομάδας τους για τον κυριακάτικο αγώνα. Τα έξοδα της πρέζας να επιβαρύνουν τους προέδρους των ομάδων τους.
kafeneio


Read more...

Πιέζουν οι Eυρωπαίοι για …

λήψη σκληρότερων μέτρων !!!

Επικεφαλής των «εταίρων» μας τους η Γερμανίδα καγκελάριος του Δ΄ Ράιχ Angela Merkel !!!
TO ΓΡΕΚΙ


Read more...

i-Doser - ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ

Το ανθρώπινο αυτί μπορεί να συλλάβει μόνο ήχους με συχνότητα μεταξύ 20 και 20.000 Hz.
Κάτω από τα 20 Hz έχουμε τους υπόηχους οι οποίοι, παρότι δεν είναι ακουστοί από τον άνθρωπο, μπορούν να προκαλέσουν μια μεγάλη γκάμα φυσιολογικών και ψυχικών αποτελεσμάτων, γι' αυτό και έχουν χρησιμοποιηθεί στη στρατιωτική έρευνα για την παραγωγή αντίστοιχων ηχητικών όπλων.
Τα αποτελέσματα αυτά περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων ανησυχία, διαταραχή, ζάλη, ίλιγγο, ναυτία, αποπροσανατολισμό, μυρμήγκιασμα και άλλα.
Σας θυμίζουν κάτι αυτά τα συμπτώματα;...
Κάποιοι έξυπνοι μάγκες την πήρανε χαμπάρι τη δουλειά και άνοιξαν το σούπερ κατάστημα.
Εφ' όσον πολλά από τα συμπτώματα των υποήχων είναι τα ίδια μ' εκείνα των ναρκωτικών,
το ψάξαν το πράγμα επισταμένως και αφού βρήκανε τα απαραίτητα παραθυράκια στους νόμους, κάτσανε και φτιάξανε ηχητικά αρχεία που μπορείς να κατεβάσεις απ' το ίντερνετ προς 5 περίπου δολάρια το κομμάτι και που ακούγοντάς τα από ειδικά ακουστικά, αποκτάς συμπτώματα ίδια με εκείνα συγκεκριμένων ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών.
Τα "ηχητικά ναρκωτικά" είναι εδώ και χρόνια γεγονός και πωλούνται πλέον στο διαδίκτυο.
Τι τραβάει η ψυχή σου; Καπνό, αλκοόλ, μαριχουάνα, κοκαΐνη, ηρωίνη, έκσταση, κρακ;
Η i-Doser διαθέτει τα πάντα και υπόσχεται ότι θα την ακούσουμε κανονικά και μάλιστα στέρεο.
Φανταστείτε τώρα τι έχει να γίνει.
Ο ένας θα βγάζει το i-pod και θα λέει "να κεράσω ρε ένα τσιγάρο";
Και ο άλλος "δε λέει τίποτα ρε, μάπα mp3 κατέβασες".
Ακόμα και η κλασική "γύρα" του τσιγάρου θα περάσει στο παρελθόν, αφού πλέον θα βγάζει
τα ακουστικά ο ένας και θα τα δίνει στον επόμενο.
Οι καλλιεργητές θα μονολογούν "μας έφαγε ο πούστης ο ίντερνετ", ενώ οι γονείς θα βλέπουν
πλέον μέσα στο σπίτι ακουστικά και θα βγάζουν τη μπέμπελη.
Τώρα βέβαια υπάρχουν όπως πάντα και οι κακές οι γλώσσες που λένε ότι το όλο θέμα είναι
καθαρά υπόθεση placebo και θέμα αυθυποβολής αλλά δεν ξέρω τι λένε και οι πιτσιρικάδες
που κατεβάζουν μετά μανίας τα κομμάτια για να χεστούν αυτοί στη μαστούρα και η i-Doser
στο τάλιρο. Εγώ δεν ξέρω να σας πω. Όμως και με τα αληθινά ναρκωτικά το ίδιο δε γίνεται;
Άμα ψωνίσεις μια φορά μπουρούχα, δεν ξαναψωνίζεις απ' το ίδιο.
vasiliastismonaxias


Read more...

Το χρήμα ως χρέος.

Ξέρετε τι είναι το χρήμα; Ξέρετε με ποια βάση κόβεται η ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί; Ξέρετε γιατί υπάρχουν υποτιμήσεις, οικονομικές υφέσεις και κρίσεις; Προσπαθήστε να δώσετε μερικές απαντήσεις…

Και τώρα παρακολουθείστε το παρακάτω βίντεο!

Ένα βίντεο-εργαλείο, που θα σας βοηθήσει να ανακαλύψετε και να κατανοήσετε μερικές βασικές αλήθειες! Ένα βίντεο-αποκάλυψη που θα σας ξυπνήσει! Ξεκινά σαν παραμύθι, όμως φτάνει πολύ βαθιά!

ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΤΕ… με την λογική του «όσο λιγότερα ξέρεις… τόσο καλύτερα κοιμάσαι!»

«Κανείς δεν είναι περισσότερο σκλαβωμένος από αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι.»
-Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε

“Το χρήμα ως χρέος: ένα βίντεο για την κριτική του τραπεζικού συστήματος

Ο Paul Grignon είναι ένας Καναδός καλλιτέχνης, πρώην χίπις, που ασχολείται με τις γραφικές τέχνες και σκηνοθετεί ταινίες κινουμένων σχεδίων. Το 2006 έφτιαξε ένα μικρό βιντεάκι το Money as debt που έκανε θραύση στο διαδίκτυο όπου το είδαν εκατομμύρια θεατές.

Το θέμα του είναι το τραπεζικό σύστημα και η δημιουργία του χρήματος μέσα από την ιστορία. Με απλά παραδείγματα ο Paul Grignon εξηγεί παραστατικά πως η χρηματιστική και τραπεζική βιομηχανία, μέσω του μηχανισμού της δανειοδότησης, έχει καταφέρει να ελέγχει και να εκμεταλλεύεται την παγκόσμια οικονομία.

Παρ’ όλες τις αμφιλεγόμενες πλευρές του, για τις οποίες δεν έχει λείψει η κριτική, το εν λόγω φιλμ είναι πολύ χρήσιμο για όσους αναρωτιούνται ποια είναι η προέλευση και η λειτουργία του χρήματος στη σύγχρονη οικονομία, ιδίως τώρα στον καιρό της κρίσης. Δείτε την τελευταία έκδοση του φιλμ, διαρκεί 47 λεπτά και είναι στα αγγλικά…”

Σας παραθέτουμε το πρώτο μέρος. Ακριβώς από κάτω θα βρείτε links και για τα υπόλοια 4 μέρη.

ΜΕΡΟΣ 2ο ΜΕΡΟΣ3ο ΜΕΡΟΣ 4ο ΜΕΡΟΣ 5ο

Ερωτήσεις για προβληματισμό αφού δείτε και τα 5 μέρη:

* Γιατί αμέσως μετά την κρίση των τραπεζών έρχεται κρίση εθνικών οικονομιών; Όπως γράψαμε στο προηγούμενο ποστ, το φετινό έλλειμμα της Βρετανίας αναμένεται να είναι μεγαλύτερο απ’ αυτό της Ελλάδας.
* Ο Παπακωνσταντίνου εξήγγειλε πως όποιος κάνει συναλλαγές πάνω από 1500 ευρώ, μετά το 2011 θα είναι παράνομος! Όλες οι συναλλαγές λέει, θα πρέπει να γίνονται με πιστωτικές ή χρεωστικές κινήσεις λογαριασμών…. ΓΙΑΤΙ;
* Τι θα προωθηθεί ως λύση, όταν το σύστημα αυτό κάποτε -αναπόφευκτα- θα αρχίσει να καταρρέει;

apolaleme


Read more...

Βραβείο «Τζορτζ Πολκ» σε ανώνυμο ρεπόρτερ του δρόμου!

Για πρώτη φορά στην ιστορία ένα από τα πιο σημαντικά δημοσιογραφικά βραβεία των ΗΠΑ, απονεμήθηκε σε άγνωστο ρεπόρτερ του δρόμου!

Πρόκειται για το βραβείο «Τζορτζ Πολκ» που δίνεται κάθε χρόνο στη μνήμη του αμερικανού δημοσιογράφου που δολοφονήθηκε στην Ελλάδα το 1948.

Στην κατηγορία Videography το τιμώμενο πρόσωπο, για το 2009, είναι ο άγνωστος πολίτης που βιντεοσκόπησε και ανήρτησε στο Youtube τη στιγμή της δολοφονίας της Ιρανής Neda Agha Soltan, που έχασε τη ζωή της πριν από ένα χρόνο κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην Τεχεράνη.

Ο υπεύθυνος των βραβείων «Τζορτζ Πόλκ», επεσήμανε ότι «δεν ξέρουμε ποιος τράβηξε, το βίντεο, ούτε ποιος το ανήρτησε στο διαδίκτυο, αυτό που ξέρουμε, όμως, είναι ότι έχει σημαντική δημοσιογραφική αξία».

Το βραβείο που δίνεται στον άγνωστο ρεπόρτερ, υπογράμμισε ο Τζον Ντάρντον, τιμά τους απλούς πολίτες που ως αυτόπτες μάρτυρες σημαντικών γεγονότων, χρησιμοποιούν το κινητό τους τηλέφωνο και μέσω των λεγόμενων κοινωνικών δικτύων, μεταδίδουν σε ολόκληρο τον κόσμο ειδήσεις, που διαφορετικά δεν θα είχαν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας.

Επισημαίνεται ότι ο Τζ. Πολκ ανταποκριτής του αμερικανικού δικτύου CΒS, στην Ελλάδα και τη Μέση Ανατολή, βρέθηκε δολοφονημένος στις 16 Μαΐου του 1948 στη θαλάσσια περιοχή της Θεσσαλονίκης.

Ο Πολκ είχε μεταβεί στη Βόρεια Ελλάδα με σκοπό να πάρει συνέντευξη από τον αρχηγό του Δημοκρατικού Στρατού, Μάρκο Βαφειάδη.

Τρεις μήνες μετά, οι αρχές συνέλαβαν ως δράστη τον δημοσιογράφο της εφημερίδας «Μακεδονία» και ανταποκριτή του πρακτορείου Ρόιτερ, στη Θεσσαλονίκη, Γρηγόρη Στακτόπουλο, ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια.

Ο Γρ. Στακτόπουλος έμεινε δώδεκα χρόνια στη φυλακή και μέχρι το τέλος της ζωής του έδωσε αγώνα για να αποδείξει την αθωότητά του υποστηρίζοντας ότι η ομολογία του ήταν αποτέλεσμα βασανιστηρίων και ο ίδιος θύμα σκευωρίας.

Η υπόθεση Πολκ, παραμένει μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ελληνικής ιστορίας αλλά και της ελληνικής δικαιοσύνης και πολλοί είναι εκείνοι που επισημαίνουν ότι το ερώτημα ποιος και γιατί δολοφόνησε τον αμερικανό δημοσιογράφο δεν θα απαντηθεί ποτέ.
topontiki.gr



Read more...

Οίκοι (μηδενικής) ανοχής

Του Στάθη από την Ελευθεροτυπία

13 Σεπτεμβρίου 2008. Ο τότε πρόεδρος της ομοσπονδιακής κεντρικής τράπεζας της Νέας Υόρκης και σημερινός υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ, μπήκε αλαφιασμένος στο γραφείο του. Κάλεσε τους συνεργάτες του και τους ανακοίνωσε ότι ένας χρηματοπιστωτικός κολοσσός, η περίφημη LehmanBrothers, ίσως να αποτελούσε παρελθόν σε διάστημα λίγων ωρών. «Μα πως;» πρέπει να αναρωτήθηκαν οι συγκεντρωμένοι αφού μόλις μια ημέρα νωρίτερα οι τρείς μεγάλοι οίκοι αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας την βαθμολογούσαν με «Α», «Α2» και «Α+». Τα επόμενα 24ωρα, καθώς ένας μετά τον άλλο οι αγαπημένοι μαθητές των τριών οίκων κατέρρεαν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα, αρκετοί αναρωτήθηκαν μήπως κάποιος έπρεπε να αξιολογήσει τους αξιολογητές - τον FitchRatings, τον Moody’s και τον Standard & Poor’s.
Παρόμοια συναισθήματα έκπληξης και οργής προκάλεσε μερικές εβδομάδες αργότερα και η παρ’ ολίγον ολοκληρωτική κατάρρευση της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας - δυο χωρών που είχαν συνηθίσει να λαμβάνουν μόνο εύσημα από τους «τρείς μεγάλους». Όπως απέδειξε ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτζ με τα «μαγικά» τους κόλπα οι οίκοι αξιολόγησης συντηρούσαν και γιγάντωναν την φούσκα του χρηματοπιστωτικού συστήματος που έσκασε τελικά το 2008 συμπαρασύροντας εκατοντάδες επιχειρήσεις, δεκάδες κράτη και εκατομμύρια νοικοκυριά..

H Ελλάδα βίωσε τις επιπτώσεις από τις εκτιμήσεις των οίκων αξιολόγησης στις 7 Δεκεμβρίου, όταν ό οίκος Fitch με μια απλή υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας του ελληνικού δημοσίου από «Α–» (αποτέλεσμα και αυτό προηγούμενης υποβάθμισης στις 22 Οκτωβρίου) σε «ΒΒΒ+» εκτίναξε στα ύψη το ύψος δανεισμού. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η χώρα αναγκάστηκε να δανειστεί με επιτόκιο 6,2% - δηλαδή με «καπέλο» 3,5% πάνω από το μέσο κόστος δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης. Εάν ο οίκος Moody’s προχωρούσε σε εξίσου επιθετική υποβάθμιση και δεν κρατούσε τη χώρα στην κατηγορία του Α ορισμένοι κινδυνολογούσαν ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα δέχονταν τα ελληνικά ομόλογα ως εγγύηση για να παρέχει δάνεια στο Ελληνικό Δημόσιο.

Η περίπτωση της Ελλάδας έφερε στο φως
xstefanou

όχι μόνο τις τρομακτικές επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει σε μια χώρα μια ομάδα τριών εταιρειών αξιολόγησης αλλά και την τεράστια επιρροή που φέρουν οι συγκεκριμένοι οίκοι σε οργανισμούς και θεσμούς όπως η ΕΚΤ. Όπως σχολίαζε τότε και ο Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Κώστας Βεργόπουλος «είναι απαράδεκτο η ΕΚΤ να εξαρτά την πολιτική της από τους αξιολογικούς οίκους». Και όλα αυτά ενώ, όπως παρατηρούσαν στελέχη της κυβέρνησης, την περίοδο των διαδοχικών υποβαθμίσεων τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας ήταν θετικότερα σε σχέση με τι ίσχυε πριν από δώδεκα μήνες. Από πλευράς μάλιστα δημοσίου χρέους η Ελλάδα καταλάμβανε την 13 θέση. Υπήρχαν δηλαδή άλλες 12 χώρες στην Ευρώπη που θα έπρεπε να απασχολούν περισσότερους τους κρίνοντες.

Τέκνα οι περισσότεροι των αρχών του περασμένου αιώνα, οι τρείς μεγάλοι οίκοι έλαβαν το χρίσμα από την Αμερικανική κυβέρνησης να αξιολογούν την πιστοληπτική ικανότητα εταιρειών αλλά και ολόκληρων χωρών. Σήμερα ελέγχουν το 85% της αγοράς και έχουν μετατραπεί σε πραγματικά χρυσορυχεία για τους μετόχους τους. Οι τρεις κλειδοκράτορες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος είδαν τα καθαρά κέρδη τους να εκτινάσσονται από τα 3 δις δολάρια το 2002, στα 6 δις το 2007. Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, όμως, ορισμένοι συνειδητοποίησαν ότι οι πύλες του παραδείσου είχαν μείνει ξεκλείδωτες. Ένα από τα βασικά προβλήματα, όπως απέδειξαν οι ειδικές ελεγκτικές επιτροπές του αμερικανικού κογκρέσου που εξέτασαν την υπόθεση, είναι ότι οι συγκεκριμένες εταιρείες πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους από αυτούς που θα έπρεπε να αξιολογούν. «Φανταστείτε ένα εστιατόριο» έγραφαν οι NewYorkTimes «το οποίο πληρώνει το γευσιγνώστη που θα γράψει την κριτική για τα φαγητά του. Και μάλιστα τον πληρώνει μόνο εάν γνωρίζει ότι η κριτική θα είναι ευνοϊκή». Θέλοντας να συναγωνιστούν τους Αμερικανούς συναδέλφους τους οι αναλυτές του γερμανικού Spiegel προχώρησαν το αλληγορικό παράδειγμα ένα βήμα περισσότερο. «Φανταστείτε» είπαν «έναν πρώην χίπη να δουλεύει σε ένα σχολείο και να πληρώνεται από τους μαθητές όχι σε χρήμα αλλά σε μαριχουάνα. Ύστερα φανταστείτε τον ίδιο άνθρωπο να διορθώνει τα γραπτά των μαθητών υπό την επήρεια των ναρκωτικών που του προσέφεραν».

Όσο υπερβολικές και αν ακούγονται οι παρομοιώσεις του διεθνούς Τύπου είναι ενδεικτικές της εικόνας που έχει σχηματιστεί για τους τρεις μεγαλύτερους οίκους αξιολόγησης. Άλλωστε τα καλύτερα αστεία για τους οίκους αξιολόγησης τα είχαν βγάλει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σε αυτούς. Στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, όταν η φούσκα στην αμερικανική αγορά ακινήτων είχε λάβει τις μεγαλύτερες διαστάσεις, ένα στέλεχος της Standard & Poor’s έστειλε το παρακάτω ηλεκτρονικό μήνυμα σε συναδέλφους του: «ελπίζω να είμαι πλούσιος και να έχω βγει στη σύνταξη όταν θα καταρρεύσει αυτός ο πύργος από τραπουλόχαρτα» έγραφε σε εσωτερική ηλεκτρονική αλληλογραφία ένα στέλεχος της εταιρείας. «Νομίζω ότι δημιουργούμε ένα τέρας» έγραφε κάποιος άλλος για να λάβει την απάντηση ότι «ακόμη και αγελάδες θα τα κατάφερναν καλύτερα» σε σχέση με ορισμένες από τις εταιρείες που έπαιρναν άριστα από τους οίκους αξιολόγησης.

Σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Γκουγκλιάντα, ένα από τα στελέχη της S&P που μίλησαν δημοσίως για το τι πραγματικά συνέβαινε σε αυτούς του οίκους, το πρόβλημα δεν εστιάζεται αναγκαστικά στα μοντέλα που χρησιμοποιούνταν για τις αξιολογήσεις αλλά στο γεγονός ότι κανένας δεν έριχνε στο σύστημα αρκετά δεδομένα προς επεξεργασία. «Τελικά είχαμε φτάσει να ζητάμε από τους αναλυτές μας να μαντέψουν την κατάσταση μιας εταιρείας» έλεγε ο Γκουγκλιάντα. Και κάθε καλή «μαντεψιά» απέφερε στους τρεις μεγάλους οίκους από 250.000 έως και ένα εκατομμύριο δολάρια.

Θεωρητικά η παγκόσμια κατακραυγή και η απόδοση ευθυνών για την οικονομική κρίση στις τρεις αυτές εταιρείες θα έπρεπε να οδηγήσει στην εκ βάθρων αναδόμηση ολόκληρου του συστήματος αξιολόγησης. Στην πραγματικότητα, δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα. «Όλοι γκρινιάζουν αλλά συνεχίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα» είπε στο Κ στέλεχος ενός διεθνούς χρηματοπιστωτικού ιδρύματος, που προτίμησε να κρατήσει την ανωνυμία του.

Σε μια προσπάθεια να βρουν εναλλακτικές λύσεις απέναντι στους «τρείς μεγάλους» αρκετές μικρότερες εταιρείες παρουσιάζουν τώρα νέα μοντέλα αξιολόγησης. Η εταιρεία RapidRatings λόγου χάρη αποφάσισε να αντικαταστήσει τους αναλυτές της με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τους οποίους μάλιστα τοποθέτησε σε ένα κτίριο στην Μπανγκαλόρ της Ινδίας. «Το καλό με τους υπολογιστές» εξηγούσε ο πρόεδρος της εταιρείας «είναι ότι δεν θα τους πιάσεις μια μέρα να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με τις τράπεζες της Γουόλ Στριτ».


Standard & Poor’s

Το να σε συμπεριλάβει το περιοδικό Time στους 25 ανθρώπους που άλλαξαν την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας τις τελευταίες δεκαετίες είναι συνήθως κολακευτικό. Εκτός βέβαια εάν ο τίτλος του συγκεκριμένου αφιερώματος είναι : «Οι 25 υπεύθυνοι της οικονομικής κρίσης». Σε αυτή την κατηγορία βρέθηκε η πρόεδρος του οίκου Standard & Poor’s, Κάθλιν Κόρμπετ, η οποία είδε το όνομά της ανάμεσα σε αυτά του πρώην προέδρου της FED, Άλαν Γκρίνσπαν, του Μπιλ Κλίντον και του Γκόρντον Μπράουν. Δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος οίκος συνέδεε την ύπαρξή του με μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές αποτυχίες.

Η ιστορία του ξεκινά το 1860 καθώς η Αμερική ετοιμαζόταν να βιώσει δυο από τα σημαντικότερα γεγονότα του 19ου αιώνα: Τον εμφύλιο πόλεμο και τη φούσκα των σιδηροδρόμων – ένα άνευ προηγουμένου κερδοσκοπικό ράλι το οποίο θα οδηγούσε σε οικονομική κατάρρευση και στην περίφημη «Μαύρη Παρασκευή του 1869». Το να έχεις στην τσέπη σου μετοχές μια εταιρείας που έστηνε σιδερένιες ράγες στις αχανείς της αμερικανικής ενδοχώρας θεωρούνταν τότε η απόλυτη συνταγή γρήγορου πλουτισμού - κάτι σαν να ποντάρεις στις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας της δεκαετίας του ’90. Σε αυτά τα δύσκολα αλλά και πολλά υποσχόμενα χρόνια ένας νεαρός δικηγόρος που άκουγε στο όνομα Χένρι Βάρνουμ Πούρ σκέφτηκε να εκδώσει ένα βιβλίο στο οποίο θα αξιολογούσε όλες τις εταιρείες που δραστηριοποιούνταν στο χώρο των σιδηροδρόμων. Κανένας βέβαια δεν ασχολήθηκε τότε με το γεγονός ότι ο αδερφός του Χένρι, ο Τζον Πουρ, είχε υπό τον έλεγχό του μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες σιδηροδρόμων.

Παρά την παταγώδη κατάρρευση της φούσκας των τρένων, το μικρό βιβλιαράκι του Χένρι Πούρ γνώρισε τεράστια επιτυχία. Από το 1914 μάλιστα, ο γιός του συνεργάστηκε με την εταιρεία StandardStatisticsBureau, που εξέδιδε ένα αντίστοιχο δελτίο για όλες τις μεγάλες εταιρείες του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο κολοσσός που ονομάζεται Standard & Poor’s θα δημιουργηθεί επισήμως το 1941, αφού πρώτα η οικογένεια των Πουρ έχει υποστεί τρομακτικές απώλειες από το κραχ του 1929. Τα σημερινά στελέχη της S&P λοιπόν έχουν απόλυτο δίκιο όταν λένε ότι η ιστορία της εταιρείας τους είναι συνώνυμη της εξέλιξης του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Γεγονός που, με διαφορετική ανάγνωση, σημαίνει ότι δεν υπήρξε φούσκα τους τελευταίους δυο αιώνες με την οποία να μην είχαν άμεση σχέση.

Το κύρος της εταιρείας πάντως έπεσε στα τάρταρα το 2008 μαζί με ολόκληρη την οικονομία της Ισλανδίας και κυρίως της Ιρλανδίας Όταν μάλιστα η λεγόμενη «Κέλτικη Τίγρης» βρέθηκε νεκρή στο κλουβί της ένα στέλεχος της Standard & Poor’s υπέπεσε σε ένα ακόμη θανάσιμο ατόπημα: Παρεμβαίνοντας, όπως κατηγορήθηκε, στην πολιτική ζωή της χώρας δήλωσε ότι έχει έρθει καιρός για «αλλαγή προσώπων» στην ιρλανδική κυβέρνηση.

Moody’s

Η Standard &Poor’s δεν ήταν ο μοναδικός οίκος αξιολόγησης που ξεπήδησε από τη φούσκα των αμερικανικών σιδηροδρόμων. Παρόμοια πορεία ακολούθησε και η εταιρεία Moody’s. Ενώ όμως η οικογένεια των Πουρ συγκρούστηκε μετωπικά με την αμαξοστοιχία του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, ο Τζον Μούντι κατάφερε να δαμάσει το φάντασμα της κερδοσκοπίας ακολουθώντας μια πολύ απλή όσο και επαναστατική μέθοδο: αντί να πληρώνεται για τις υπηρεσίες του από τις εταιρείες τις οποίες έπρεπε να αξιολογεί πληρωνόταν από τους επενδυτές που ενδιαφέρονταν γι’ αυτές τις εταιρείες. Ουσιαστικά δηλαδή έσπασε τον φαύλο κύκλο της ταύτισης συμφέροντος. Έτσι, όταν το 1929 το αμερικανικό όνειρο αυτοκτονούσε πηδώντας από κάποιον ουρανοξύστη της Γουόλ Στριτ, η Moody’s ήταν ίσως ο μοναδικός οίκος που είχε προβλέψει ποιες εταιρείες θα βγουν αλώβητες από το κραχ.

Από τη δεκαετία του 70’ όμως ο συγκεκριμένος οίκος, ακολουθώντας τα πρότυπα της αγοράς άρχισε και πάλι να πληρώνεται από τις εταιρείες που θεωρητικά θα έπρεπε να βρίσκονται συνεχώς υπό το μικροσκόπιό του. Σήμερα η εταιρεία μάχεται με νύχια και με δόντια να αποτρέψει την εφαρμογή του μοντέλου που είχε ανακαλύψει πριν από ένα αιώνα ο ίδιος ο ιδρυτής της.

Πολύ πρόσφατα ο Moody’s κατηγορήθηκε από την γερμανική ασφαλιστική Hannover Re ακόμη και για «εκβιασμό». Ο διευθύνων σύμβουλος του γερμανικού κολοσσού αποκάλυψε ότι ο αμερικανικός οίκος του προσέφερε δωρεάν αξιολόγηση της εταιρείας του. Όταν όμως αυτός αρνήθηκε την προσφορά, ο Moody’s υποβάθμισε την HannoverRe. Η αλλαγή στο status της ασφαλιστικής εταιρείας προκάλεσε πανικό σε διεθνές επίπεδο με αποτέλεσμα να χαθούν μέσα σε λίγες ώρες 175 εκατομμύρια δολάρια.

Ο ίδιος οίκος οδηγήθηκε στα δικαστήρια από το συνταξιοδοτικό ταμείο δημοσίων υπαλλήλων της Καλιφόρνιας, που ζημιώθηκε κατά ένα δις δολάρια όταν, ακολουθώντας τις αξιολογήσεις του Moody’s, επένδυσε σε δομημένα ομόλογα που κατέρρευσαν.

Fitch Ratings

Ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ότι ο νεαρός ανθοπώλης στη διασταύρωση της Μπρόντγουει με την 22η οδό στη Νέα Υόρκη θα γινόταν μια ημέρα ένας από τους κλειδοκράτορες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Γνώριζαν ενδεχόμενος ότι είναι γόνος πλούσιας οικογένειας αλλά σίγουρα δεν τους γέμιζε το μάτι όταν τον έβλεπαν να σπουδάζει οικονομικά και διαφήμιση δι’ αλληλογραφίας. Όταν όμως κληρονόμησε από τον πατέρα του τον εκδοτικό οίκο Φιτς, στον αριθμό 138 της οδού Περλ (λίγα βήματα από την Γουόλ Στριτ) ο νεαρός Τζον Φιτς ήταν έτοιμος να αποπλεύσει προς την επιτυχία. Ξεκίνησε και αυτός τυπώνοντας περιοδικές εκδόσεις με στοιχεία για τις «εισηγμένες» της Γουόλ Στριτ αλλά σύντομα παρουσίασε το αλφαβητικό σύστημα αξιολόγησης του επενδυτικού κινδύνου που χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα με ελάχιστες τροποποιήσεις (το ΑΑΑ για το χρυσό και το D για τα σκουπίδια όπως λένε οι παροικούντες το ναό της αμερικανικής χρηματαγοράς).

Οι σύγχρονοι διάδοχοι του Τζον Φιτς πάντως φαίνεται ότι ανέπτυξαν τους δικούς τους ανορθόδοξους τρόπους για να βαθμολογούν τους πελάτες τους. Έτσι όσοι επενδυτές εμπιστεύθηκαν λόγου χάρη τα τριπλό Α που έδινε ο συγκεκριμένος οίκος στην Credit Suisse Group έχασαν το διόλου αμελητέο ποσό των 340 εκατομμυρίων δολαρίων. Πολύ μεγάλη «επιτυχία» είχε θεωρηθεί άλλωστε και η άριστη βαθμολόγηση που έδινε και ο συγκεκριμένος οίκος στην Enron αλλά και την Ισλανδία και την Ιρλανδία.

Δεν έχουν περάσει άλλωστε και αρκετές ημέρες από τη στιγμή που παράγοντες της ελληνικής αγοράς (και σύμφωνα με πληροφορίες, και του υπουργείου οικονομικών) άφριζαν από την οργή τους ύστερα από την «ανεκδιήγητη» όπως την χαρακτήρισαν ανάλυση σχετικά με τη ρύθμιση καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων από την ελληνική κυβέρνηση. Μια ανάλυση που όπως εκτιμούσαν θα μπορούσε να συμβάλει στις κερδοσκοπικές επιθέσεις που δέχθηκε πρόσφατα η χώρα.

Για την ιστορία ο οίκος Fitch βρέθηκε στο εδώλιο του κατηγορούμενου στο Οχάιο όταν το συνταξιοδοτικό ταμείο της πολιτείας έχασε 500 εκ δολάρια ακολουθώντας και πάλι τις συμβουλές και τις αξιολογήσεις των «τριών μεγάλων».

Περιοδικό Κ, Καθημερινή 14/2/2010
Read more...

"Μεγαααάλη" επιχείρηση του ΝΑΤΟ!!!!

IaTriDis


Read more...

Η δικτατορία των χρηματαρχών

Η ουσία της περί κρίσεως φιλολογίας μπορεί να συμπυκνωθεί σε μια φράση: «μέτρα ή πτώχευση». Επί το ΓΑΠικώτερον: «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Αν ως δίπολο σας θυμίζει κάτι, είναι γιατί έχει εγγενή νοηματική συγγένεια με το: «Καραμανλής ή τανκς».

Όντως, κάτω από την πίεση αυτού του διλήμματος, περίπου 3 εκατομμύρια ψηφοφόροι εξέλεξαν τον Γ. A. Παπανδρέου για πρωθυπουργό. Δεν επρόκειτο για συνειδητή επιλογή καταλληλότητας, αλλά περισσότερο για αποδοκιμασία του Καραμανλή Jr, του οποίου η κυβέρνηση επί πεντέμισι χρόνια απασχολούσε μόνο με αρνητικές ειδήσεις την επικαιρότητα. Στην τελευταία προεκλογική περίοδο, ο Καραμανλής έπαιξε το - πάλαι ποτέ σημίτειο - χαρτί της «υπευθυνότητας», προαναγγέλλοντας σκληρά σκληρά οικονομικά μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης, ενώ ο Παπανδρέου εμφανίστηκε σε ρόλο «Καραμανλή του 2004»: «ήπια προσαρμογή» έλεγε ο τότε αρχηγός της ΝΔ, «λεφτά υπάρχουν» καθυσύχαζε ο ΓΑΠ τον Οκτώβριο του 2009.

Η διαφορά έγκειται στο ότι ο Κ.Κ. ανέλαβε την πρωτοκαθεδρία της κυβέρνησης σε μια περίοδο σχετικά παχιών αγελάδων.
Λεφτά τότε όντως υπήρχαν και δεν βιαζόταν κανείς για «νοικοκύρεμα». Κοινοτικά πλαίσια στήριξης εισέρρεαν άφθονα, χρηματοδοτώντας τους διαβόητους ρυθμούς ανάπτυξης. Μετά όμως η φόρα τέλειωσε και, καταμεσής του δρόμου, υπήρχε και μια τεράστια τρύπα - η κρίση. Η κρίση, βέβαια, είχε να κάνει καταρχήν με τις μεγάλες τράπεζες και τα τεράστια διεθνή κεφάλαια. Όμως, πάντα, όταν μικραίνει ο «οικονομικός χώρος», ο μεγάλος παίκτης έχει την δύναμη να σπρώξει τους μικρότερους πέρα, για να διατηρήσει το δικό του «οικόπεδο» ανέπαφο. Η κρίση, λοιπόν, ξεσπά ανάμεσα στους μικρότερους, αυτούς που δεν μπορούν να μετακυλήσουν το κόστος σε άλλους. Οι εργοδότες απολύουν, οι μικρές επιχειρήσεις εξαφανίζονται, η ροή του χρήματος στερεύει· επιβιώνει μόνο όποιος έχει αρκετό κεφάλαιο για να αντέξει την διάρκεια της κρίσης.

Στη διάρκεια αυτού του «στερέματος» ουσιαστικά καταστρέφεται το περισσευούμενο,
exoapotinvouli

ψεύτικο, χρήμα που έχει παραχθεί κατά την προηγούμενη περίοδο της «ανάπτυξης». Οι ισχυρές τράπεζες, π.χ. της Ευρώπης, παρήγαγαν χρήματα δανείζοντας στις οικονομίες της ευρωζώνης που είχαν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, όπως η Ελλάδα. Από τη στιγμή που εξαφανίστηκε η ανάπτυξη, οι κεφαλαιούχοι θέλουν να διασφαλίσουν ότι τα δάνεια θα παραμείνουν και δεν θα διαγραφούν. Γι' αυτό και όλη η πρεμούρα των «οίκων αξιολόγησης» για το αν πτωχεύσει ή όχι η Ελλάδα.

Παράλληλα, με την οικονομική τρομολαγνεία στο μάξιμουμ, επωφελούνται οι ντόπιοι «καρχαρίες». Ο σοσιαλιστής Παπανδρέου και οι μεγαλοεπιχειρηματίες μιλούν ακριβώς την ίδια γλώσσα.

«Ζούμε, τούτες τις μέρες, ένα νεοελληνικό δράμα που δεν πρέπει να διαιωνιστεί.

Ευθύνη της κυβέρνησης πρωταρχικά, αλλά και του πολιτικού συστήματος συνολικά, είναι να βοηθήσει την κοινή γνώμη, όλες τις κοινωνικές ομάδες, να συνειδητοποιήσουν ότι ο τόπος βρίσκεται στα πρόθυρα της συλλογικής κατάρρευσης.

Ή θα υποστούμε, συνειδητά ως λαός, τις αναγκαίες θυσίες μέχρι να ξανασταθούμε στα πόδια μας, ή θα περιέλθουμε στην ακόμη σκληρότερη κηδεμονία των Βρυξελλών και των αγορών –κάτι που είναι αμφίβολο αν η κοινωνία μας μπορεί να αντέξει ή να ανεχθεί»


Τα λόγια αυτά δεν ανήκουν στον υπουργό οικονομίας ή σε κάποιο άλλο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, αλλά στον πρόεδρο του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων. Αλλά και τον πρωθυπουργό να ακούσετε, πάλι τα ίδια λέει:

«Ζούμε μια κρίση χωρίς προηγούμενο για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης και σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, οφείλουμε να δράσουμε άμεσα και αποφασιστικά. Ζήτησα να συμπαραταχθούν και να στηρίξουν την εθνική προσπάθεια».


Με απλά λόγια, οι ντόπιοι κεφαλαιούχοι φοβούνται μήπως οι ανώτεροί τους, τα μεγάλα διεθνή κεφάλαια, τους πάρουν και τα σώβρακα. Για να ανταπεξέλθουν σ' αυτήν την συγκυρία, πρέπει να διατηρήσουν κεφάλαια, έσοδα και κέρδη. Για να γίνει αυτό, πρέπει να μειώσουν τα έξοδά τους. Αυτό πρωτίστως σημαίνει πολλοί άνεργοι, χαμηλοί μισθοί, έκτακτες περικοπές σε επιδόματα και συντάξεις, φορολογία από το κράτος που δίνεται στις μεγάλες επιχειρήσεις ως «πακέτα στήριξης επενδύσεων».

Είναι ευνόητο ότι μια περίοδος με τέτοια οικονομική πολιτική μόνο κοινωνικές αναταραχές μπορεί να προκαλέσει. Γι' αυτό, στην καθεστωτική επικοινωνιακή πολιτική κυριαρχούν έννοιες όπως «έθνος», «πατρίδα», «θυσία», «μαζί», «ομοψυχία».

Η κρίση του οικονομικού συστήματος κάνει σαφές ότι οι κατώτερες (οικονομικά και πολιτικά) κοινωνικές ομάδες δεν έχουν τίποτα κοινό με τις ολιγομελείς ομάδες που ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου και, επομένως, την πολιτική. Είναι εύκολο να ξεσπάσουν κοινωνικές συγκρούσεις και αναταραχές που θα έκαναν τη ζωή δύσκολη στις μεγάλες εταιρείες και τους υπαλλήλους τους, το πολιτικό σύστημα. Έτσι, επιστρατεύονται πλαστά ιδανικά («έθνος», «ομοψυχία») για να πείσουν τους πιό αφελείς, αλλά και αληθοφανή διλήμματα («συναίνεση στα μέτρα ή πτώχευση και χάος») για τους πιό σκεπτόμενους.

Στην πραγματικότητα, οι «πολλοί», εμείς, οι μη κάτοχοι και μη διαχειριστές του πλούτου και της πολιτικής δεν έχουμε τίποτε ουσιαστικό να χάσουμε αν βουλιάξει το σύστημα. Έτσι κι αλλιώς, απλά επιβιώνουμε - η επιβίωσή μας, άλλωστε, είναι και απαραίτητη για την συντήρηση του συστήματος. Η πτώχευση, επίσης, δεν είναι κατάρρευση, αλλά δικλείδα ασφαλείας. Το συμφέρον «μας», των «πολλών», του λεγόμενου «λαού», είναι να βρούμε μια ευκαιρία για να σπρώξουμε λίγο πιό άκρη τους ισχυρούς και να πιέσουμε προς μια κατεύθυνση καλύτερη από πριν. Να πάρουμε πίσω μερικούς πόντους ελευθερίας. Και μια τέτοια ευκαιρία μας δίνεται όταν το σύστημα είναι πιό ασταθές.
Read more...

ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΣΤΑ ΦΩΤΟΒΟΛΤΑΪΚΑ.

ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ ΑΠΕ, ΜΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΩΓΗ;

Με μια αιφνιδιαστική κίνηση η Υπουργός Περιβάλλοντος βάζει ταφόπλακα στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από φωτοβολταϊκά συστήματα και σπρώχνει την παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ σε μονοπωλιακές πρακτικές.

Την Τρίτη 16/2 αναρτήθηκε στον διαδικτυακό τόπο της ανοικτής διακυβέρνησης: http://www.opengov.gr/minenv/?p=403, (με ημερομηνία Κυριακή 14/2!!!) και μόνο για τρεις ημέρες, μέχρι την Παρασκευή 19/2 «σχέδιο για την τιμολόγηση της ενέργειας που παράγεται από φωτοβολταϊκά συστήματα», που μειώνει την τιμή κατά 11,1%!!!, και από 450 ευρώ ανά MWh κοστολογείται 400 ευρώ ανά MWh για φωτοβολταϊκά ισχύος μικρότερης ή ίσης των 100kWpeak.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι οι μικροεπενδυτές βρίσκονται τουλάχιστον σε απόγνωση. Πρώτα πέρασαν από τη συμπληγάδες της γραφειοκρατίας τουλάχιστον τριών ετών (από το 2007), πληρώνοντας ένα τεράστιο κόστος για δημιουργία εταιρείας, μελέτες για αίτηση εξαίρεσης, περιβαλλοντικής ηλεκτρομηχανικής, ενοίκια γραφείων και ενοίκια ή αγοράς οικοπέδων, λογιστές, κτλ.

Έχοντας σπαταλήσει χιλιάδες εργατοώρες τρέχοντας σε πολεοδομίες, δασαρχεία, επιτροπές Νομαρχιών, τρεις αρχαιολογίες, ΡΑΕ, ΔΕΗ, ΔΕΣΜΗΕ, εφορίες, υποθηκοφυλακεία, κτ.λ..

Έχοντας χάσει ήδη το δικαίωμα να υπαχθούν στον αναπτυξιακό νόμο, («πάγωσε» από τέλος Γενάρη), με αυξημένα πλέον τα επιτόκια δανεισμού από τις τράπεζες για την υλοποίηση, έρχεται το τελειωτικό χτύπημα από το «πράσινο» υπουργείο. Η μείωση της τιμής που κάνει πλέον ασύμφορη την επένδυση και υποχρεώσει τους μικροεπενδυτές να «παραδώσουν» τις εξαιρέσεις αντί «πινακίου φακής» στις μεγάλες εταιρείες.

Η αγορά των φωτοβολταϊκών ξεκίνησε στην Ελλάδα με το νόμο 3468/2006 με 60% συμμετοχή στον αναπτυξιακό νόμο. Λίγο μετά αυτό άλλαξε σε 40%, ενώ τέλος Γενάρη «πάγωσε» ο αναπτυξιακός νόμος...

Πριν ένα μόλις χρόνο 3734/2009, ψηφίστηκε ειδικός νόμος για την τιμολόγηση της ενέργειας των φ/β συστημάτων, ο οποίος μάλιστα προβλέπει και την σταδιακή μείωση της τιμής.

Ακόμα μέχρι σήμερα δεν έχουν δοθεί άδειες παραγωγής και εξαιρέσεις για αιτήσεις που είχαν υποβληθεί στην ΡΑΕ από τον Ιούνιο του 2007 και μετά, οι οποίες είχαν υποβληθεί με το καθεστώς του ν.3468/2006 και για τις οποίες ο ν.3734/2009 προβλέπει ειδικό χρονοδιάγραμμα αξιολόγησης τους το οποίο δεν έχει τηρηθεί.

Το πλέον σημαντικό είναι ότι για τις καθυστερήσεις φταίνε οι υπηρεσίες οι οποίες καταστρατηγούν το νόμο και ξεπερνούν κατά πολύ τα χρονικά περιθώρια. Και σήμερα έρχεται το ίδιο το κράτος που ευθύνεται για όλο αυτό το αλαλούμ, να τρέξει να προλάβει να μειώσει τις τιμές…

Εάν η συγκεκριμένη διάταξη, γίνει νόμος της Βουλής το αποτέλεσμα θα είναι να δημιουργηθεί ένα μονοπώλιο 4-5 εταιρειών καθώς οι εγκλωβισμένοι μικροεπενδυτές θα έχουν δύο επιλογές: ή να τις πουλήσουν στο ΚΑΡΤΕΛ ενέργειας που θα δημιουργηθεί με ευθύνη του ελληνικού κράτους, ή να μην τις υλοποιήσουν…

Τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά:
ellines-energoi-polites

1ον. Γιατί μόνο για τρεις ημέρες η διαβούλευση; Γιατί στο δελτίο τύπου του Υπουργείου και την αρχική του opengov αναφέρεται 16/2 ενώ στην εσωτερική σελίδα που υπάρχει η ανάρτηση με τίτλο «Διαβούλευση για την τιμολόγηση της ενέργειας από φωτοβολταϊκά συστήματα» η ημερομηνία είναι: Κυριακή, 14 Φεβρουαρίου 2010;;;

2ον. Γιατί το νομοσχέδιο για τις ΑΠΕ, η διαβούλευση του οποίου τελείωσε στις 15 Γενάρη, συμπεριελάμβανε τις τιμές του ισχύοντος νόμου, ( 450ευρώ ανά KWh) που έχει και σταδιακή μείωση; (Άλλωστε με το νόμο 3734/2009 από το Ιούλιο του 2011 αυτή θα είναι η τιμή για όσους συνδεθούν). Δεν μελέτησε σωστά το υπουργείο πριν το καταθέσει; Ήταν πρόχειρη επιλογή; Γιατί έρχεται σήμερα με την παλαιά πρακτική των «ντροπολογιών της νύχτας» να προωθήσει τις μειώσεις;

3ον. Γιατί γίνεται αυτό ενώ το υπουργείο γνωρίζει ότι πολλοί κάτοχοι εξαιρέσεων έχουν μπλέξει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας μεταξύ, Νομαρχίας, Περιφέρειας, ΔΕΗ, ΔΕΣΜΗΕ, και δεν έχουν καμία ευθύνη για την αργοπορία τριών ετών;

4ον. Πόσο ποιο ανασφαλές πρόχειρο και επικίνδυνο μπορεί να γίνει το επενδυτικό περιβάλλον σε τούτη τη χώρα;

5ον. Γιατί σπρώχνει το υπουργείο τις επενδύσεις σε ανεμογεννήτριες που μπορούν να επενδύσουν μεγάλες εταιρείες;

6ον. Γιατί ουσιαστικά με αυτή τη ρύθμιση μονοδρομεί την δημιουργία μονοπωλίων στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ;

7ον. Για πρώτη φορά με την αμέριστη συμπαράσταση και τις προωθούμενες νομοθετικές ρυθμίσεις του κράτους θα δημιουργηθεί εκ του αποτελέσματος ΚΑΡΤΕΛ στον τομέα των ΑΠΕ και της ηλεκτρικής ενέργειας. Μεσοπρόθεσμα πάλι ο καταναλωτής θα πληρώσει το κόστος; όπως γίνεται μέχρι τώρα και στα υπόλοιπα ενεργειακά προϊόντα;

8ον. Για ποιο λόγο καταργείται η περιβαλλοντική μελέτη από τις εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών πάρκων; Για να μπορεί ο καθένας όπου θέλει, άναρχα και χωρίς καμία πρόβλεψη να δημιουργεί φωτοβολταϊκά πάρκα; Με τις όποιες πιθανές επιπτώσεις;
10ον. Γιατί τα σχόλια που έγιναν την Τρίτη στη διαβούλευση, http://www.opengov.gr/minenv/?p=403&cp=9#comments δημοσιεύτηκαν την Τετάρτη… ενώ από τις 2μμ, της Τετάρτης έχει σταματήσει η δημοσίευση σχολίων;

Θα θέλαμε να πιστέψουμε ότι απλά η Υπουργός Περιβάλλοντος οδηγήθηκε σε αυτές τις προτάσεις, από πίεση χρόνου και λανθασμένες προτάσεις των συνεργατών της.

Σαφώς το προεκλογικό κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ για τις ΑΠΕ δε μιλούσε ούτε για ταφόπλακα ούτε για μονοπώλια όπως θα δείτε πιο κάτω:

«Σύνθημά μας «ΑΠΕ παντού», εκτός από τις περιοχές υψηλής προστασίας. Με περιορισμό της γραφειοκρατίας και απλοποίηση των αδειοδοτικών διαδικασιών. Άμεση κατάργηση όλων των αντικινήτρων
για παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ σε μικρή κλίμακα και κίνητρα για την παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας από ΑΠΕ στα σπίτια. Εγγύηση της τιμής αγοράς
ηλεκτρικού ρεύματος από μικρούς-μεσαίους παραγωγούς από ΑΠΕ. Εξορθολογισμό κινήτρων και δημιουργία σύγχρονου θεσμικού πλαισίου με απλοποιημένες διαδικασίες, για ευρεία συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας στην εφαρμογή
των ΑΠΕ.»

Πλαίσιο Κυβερνητικού Προγράμματος ΠΑΣΟΚ, 1/10/2009, Σελίδα 25
Read more...

No money and lots of honey...

Είμαστε στ’ αλήθεια ένας οικονομικός παράδεισος. Κι είναι ζήτημα χρόνου να αρχίσουν να εισρέουν στη χώρα ξένοι πολίτες που θα θέλουν να βάλουν το δάχτυλο στο βάζο και να δουν τι θα πει greek honey (ελληνικό μέλι)… Πρώτα και κύρια, ο έλληνας μισθωτός απολαμβάνει τους χαμηλότερους μισθούς και τις πιο τελειωμένες συντάξεις της Ευρώπης. Άρα, από εισόδημα χάνει (honey).

Ταυτόχρονα, ο πληθωρισμός στη χώρα τρέχει σχεδόν με 3% και όχι με 0,9% όπως στη λοιπή ευρωζώνη. Άρα, όποιος ζει, κινείται και ψωνίζει εδώ, χάνει (honey). Δεδομένου ότι οι τιμές των προϊόντων είναι εξίσου υψηλές με τις υπόλοιπες χώρες τις Ευρώπης -και ενίοτε ακόμα πιο τσιμπημένες λόγω της εγχώριας τάσης για κερδοσκοπία- ο έλληνας καταναλωτής χάνει (honey) περαιτέρω.

Το φορολογικό μας σύστημα εν τη γενέσει του είναι αυστηρότερο και στοχοποιεί τα ελεγχόμενα εισοδήματα. Άρα, εγγυημένα, ο πολίτης, σε επίπεδο φορολογίας εξακολουθεί να χάνει (honey).

Επιπλέον, παρά τον άσπρο πάτο των ασφαλιστικών ταμείων, οι ασφαλιστικές εισφορές είναι γενναιότερες απ’ ό,τι στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο. Χάνει (honey) κι από κει. Δεδομένης της εφαρμογής του προγράμματος σταθερότητας και της πιθανότητας να ισχύσουν και έκτακτα, συμπληρωματικά μέτρα, όποιος ζει εδώ, ζει με τη βεβαιότητα ότι για πολλά χρόνια ακόμα θα χάνει (honey).

Κι επειδή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών θεωρεί ότι τα μέτρα κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, το honey (χάνει) αναμένεται να γίνει το εθνικό μας προϊόν… Καλοφάγωτο το ελληνικό μέλι…
topontiki.gr


Read more...

Πώς επιβιώνει ο καπιταλισμός

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗΣ

Οπως το πρόσφατο χρηματοπιστωτικό τσουνάμι κατέδειξε πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία σε εκατομμύρια πρόσωπα, τα οποία οδηγήθηκαν να πιστέψουν στις χρηματοπιστωτικές αγορές και στις τραπεζικές πρακτικές ως έγκυρες μεθόδους για να επιλύουν με επιτυχία τα προβλήματά τους, ο καπιταλισμός στην καλύτερη των υποθέσεων δημιουργεί προβλήματα, δεν τα επιλύει.

Και αυτό για έναν απλό λόγο: ο καπιταλισμός, όπως και το θεώρημα της μη πληρότητας των συστημάτων των φυσικών αριθμών του Κουρτ Γκέντελ, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα συνεπής και πλήρης. Αν είναι συνεπής με τις ίδιες του τις αρχές, εμφανίζονται προβλήματα με τα οποία αυτός δεν μπορεί να ασχοληθεί. Αρκεί να σκεφτούμε ότι τα στεγαστικά δάνεια, που διαφημίστηκαν σαν ένα εργαλείο για να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες όσων δεν είχαν κατοικία, στην πραγματικότητα πολλαπλασίασαν τον αριθμό εκείνων που ξαναβρέθηκαν χωρίς κατοικία.

Πολύ πριν ο Γκέντελ διατυπώσει το θεώρημά του, η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε γράψει τη μελέτη της για τη συσσώρευση του κεφαλαίου, στην οποία υποστήριζε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να επιβιώσει χωρίς μη καπιταλιστικές οικονομίες. Ο καπιταλισμός μπορεί να αναπτύσσεται μόνον όσο θα υπάρχουν «παρθένες περιοχές», έλεγε, ανοιχτές στην επέκταση και στην εκμετάλλευση. Σκεφτόταν τις χώρες που έγιναν αποικίες εκείνη την εποχή. Το πρόβλημα είναι ότι, αφότου κατακτηθούν αυτές οι περιοχές, στερούνται την «παρθενικότητά» τους και έτσι εξαντλείται η πηγή από την οποία τρέφεται ο ίδιος ο καπιταλισμός.

Ο καπιταλισμός, για να το πούμε ειλικρινά, είναι ουσιαστικά ένα παρασιτικό σύστημα. Μπορεί να ευημερεί μόνον όταν βρίσκει έναν οργανισμό, τον οποίο δεν έχει ακόμη εκμεταλλευτεί, και από τον οποίο τροφοδοτείται, αλλά (ιδού το παράδοξο) δεν μπορεί να το κάνει χωρίς με αυτόν τον τρόπο να βλάψει τον οργανισμό που τον φιλοξενεί και, αργά ή γρήγορα, να υπονομεύσει τις ίδιες τις προϋποθέσεις της ευημερίας του ή ακόμη και της επιβίωσής του.

Ευρηματικότητα

Σήμερα, έναν αιώνα μετά από αυτή τη διάγνωση, γνωρίζουμε με ακόμη μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι η δύναμη του καπιταλισμού έγκειται στη σαγηνευτική ευρηματικότητα με την οποία αναζητάει και βρίσκει νέα είδη ξενιστών, κάθε φορά που τα προηγούμενα εκμεταλλευόμενα είδη γίνονται πιο σπάνια ή χάνονται εντελώς.

Τώρα γνωρίζουμε και την ταχύτητα με την οποία αναπροσαρμόζεται στις ιδιαιτερότητες των νέων εδαφών στα οποία βόσκει. Στο τεύχος Νοεμβρίου του 2008 της περιοδικής επιθεώρησης New York Review of Books ο Τζορτζ Σόρος, με το άρθρο του «The crisis and what to do about it», εξήγησε τη σειρά των καπιταλιστικών πρωτοβουλιών ως μια διαδοχή από φούσκες που μεγαλώνουν κατά κανόνα πολύ πέρα από τις δυνατότητές τους και που σκάνε αμέσως μόλις φτάνουν το σημείο της μέγιστης αντίστασης. Η τωρινή πιστωτική στενότητα δεν αναγγέλλει επομένως το τέλος του καπιταλισμού, αλλά μόνον την εξάντληση ενός από τα εδάφη στα οποία αυτός έβοσκε. Η αναζήτηση του προσεχούς βοσκοτοπιού άρχισε αμέσως. Και ακριβώς όπως στο παρελθόν το καπιταλιστικό κράτος διαλαλούσε τα κατορθώματά του μέσα από την υποχρεωτική κινητοποίηση δημόσιων πόρων, θα αναζητηθούν νέες παρθένες περιοχές και θα γίνουν προσπάθειες να τις ανοίξουν με το καλό ή με το ζόρι, μέχρις ότου και οι δικές τους δυνατότητες, με τη σειρά τους, θα εξαντληθούν.

Καταστροφή

Οπως πάντα, και όπως μάθαμε στον εικοστό αιώνα από μια μακρά σειρά μαθηματικών ανακαλύψεων, από τον Ανρί Πουανκαρέ ώς τον Εντουαρντ Λόρεντς, η πιο μικρή απόκλιση μπορεί να μας ρίξει στην άβυσσο και να μας οδηγήσει στην καταστροφή, έτσι όπως και το πιο μικρό βήμα προς τα μπρος μπορεί να εξαπολύσει μια καταιγίδα και να καταλήξει να προκαλέσει έναν κατακλυσμό. Και αυτό γιατί οι αναγγελίες της ανακάλυψης νησιών που δεν καταγράφονται ούτε στους γεωγραφικούς χάρτες, προσελκύουν συνήθως πλήθη τυχοδιωκτών μεγαλύτερα και από τις ίδιες τις διαστάσεις των παρθένων περιοχών - πλήθη που μέσα σε μια στιγμή θα χρειαστεί να μπορέσουν να τρέξουν γρήγορα στις βάρκες τους, για να απομακρυνθούν από μιαν επικείμενη καταστροφή, με την ελπίδα ότι αυτές οι βάρκες θα είναι ακόμη άθικτες και ασφαλείς. Το ερώτημα που τίθεται είναι επομένως σε ποιο σημείο θα εξαντληθεί ο κατάλογος των περιοχών που μπορούν να αναγορευτούν, με μια δεύτερη διαδικασία, παρθένες και πότε οι (φρενιτιώδεις και επινοητικές) εξερευνήσεις θα πάψουν να προσφέρουν κάποια προσωρινή ανακωχή.

Η εισαγωγή των πιστωτικών καρτών και του εύκολου δανεισμού για την απόκτηση κατοικίας είχαν προαναγγείλει αυτό που θα συνέβαινε. Το συμβόλαιο του δανείου έπρεπε να μετατραπεί σε ένα παράγωγο, που επέτρεπε σε αυτόν που δάνειζε να αντλεί διαρκώς κέρδος. Δεν μπορείτε να πληρώσετε τις δόσεις του δανείου σας; Μην ανησυχείτε. Διαφορετικά από εκείνα τα λίγο κακά παλιομοδίτικα άτομα, που ανυπομονούσαν να εισπράξουν τις δόσεις μέσα σε προκαθορισμένες προθεσμίες, εμείς οι μοντέρνοι δανειστές δεν θέλουμε πίσω τα λεφτά μας. Αντίθετα μάλιστα προσφερόμαστε να σας δανείσουμε και άλλα λεφτά, για να πληρώσετε τα χρέη σας και όχι μόνον, αλλά ακόμη και για να έχετε περισσότερα μετρητά. Πράγματι, αυτό που κανείς δεν δήλωνε, αφήνοντας στις βαθιές και σκοτεινές προαισθήσεις των οφειλετών το καθήκον να αντιληφθούν την αλήθεια, είναι το ότι οι τράπεζες που δανείζουν στην πραγματικότητα δεν θέλουν οι οφειλέτες τους να εξοφλούν τις υποχρεώσεις τους. Αν οι οφειλέτες πλήρωναν όσα δανείστηκαν δεν θα υπήρχε πλέον χρέος, ενώ είναι ακριβώς τα χρέη τους (τον τόκο που πληρώνεται μηνιαία) εκείνα που οι δανειστές αποφάσισαν να μετατρέψουν σε κύρια πληγή του διαρκούς τους κέρδους.

Οι πελάτες που επιστρέφουν με επιμέλεια τα χρήματα που έχουν δανειστεί είναι ο εφιάλτης αυτών που χορηγούν δάνεια. Και αυτό γιατί τα κέρδη των μετόχων των τραπεζών βασίζονται κυρίως στη συνεχή «εξυπηρέτηση» των χρεών παρά στην έγκαιρη εξόφλησή τους. Σε ό,τι αφορά αυτούς τους μετόχους, ο ιδεώδης υποψήφιος για δανεισμό είναι εκείνος που δεν θα εξοφλήσει ποτέ το ποσό που δανείστηκε. Τα πρόσωπα που έχουν λογαριασμούς με αποταμιεύσεις, αλλά δεν έχουν χρέη, είναι επομένως οι «παρθένες περιοχές» του σήμερα (του χθες), που επιτρέπουν μιαν εκμετάλλευση. Από τη στιγμή που θα οδηγηθούν να αρχίσουν να καλλιεργούνται, δεν θα 'πρεπε ποτέ να τους παραχωρηθεί η δυνατότητα να αρνηθούν και να ξαναγίνουν ακαλλιέργητα εδάφη. Ετσι μια από τις πιο σημαντικές βρετανικές εταιρείες που δίνουν πιστωτικές κάρτες προκάλεσε πρόσφατα την αγανάκτηση της κοινής γνώμης, όταν αρνήθηκε να παραχωρήσει ξανά πιστωτικές κάρτες στους πελάτες που κάθε μήνα εξοφλούσαν τα χρέη τους.

Εκμετάλλευση

Ιδού όμως κάποιο παράδειγμα της καταστροφικής επίπτωσης αυτής της στρατηγικής: σε μια βρετανική εφημερίδα δημοσιεύτηκε η ιστορία ενός πενηντάχρονου, ο οποίος είχε χρεωθεί 58 χιλιάδες λίρες από 14 τράπεζες. Αυτός ο κύριος δεν κατόρθωνε να πληρώνει τους τόκους του χρέους του. Λυπούμενος εκ των υστέρων για τη βλακεία που τον έσπρωξε σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, αυτός στράφηκε εναντίον εκείνων που του είχαν χορηγήσει τα δάνεια. Σύμφωνα με όσα είπε, όποιος χορηγεί δάνεια είναι «εν μέρει» υπεύθυνος και κατακριτέος, επειδή επιτρέπει στους ανθρώπους να χρεώνονται με απίστευτη ευκολία. Σε μιαν άλλη μακρινή χώρα, στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, μια νέα που είναι σήμερα 23 ετών και ονομάζεται Σιόμπχαν Χίλεϊ, πριν από μερικά χρόνια απέκτησε την πρώτη πιστωτική της κάρτα. Τελικά -έτσι δήλωσε- ήταν ελεύθερη να διαχειρίζεται μόνη της τα οικονομικά της. Λίγο καιρό μετά, η νεαρή ζήτησε και απέκτησε μια δεύτερη πιστωτική κάρτα, για να αντιμετωπίσει τους τόκους και τα χρέη που είχαν συσσωρευτεί από την πρώτη. Αφού πέρασε λίγος ακόμη χρόνος, ανακάλυψε ότι η δεύτερη πιστωτική κάρτα δεν αρκούσε για να καλύπτει τους τόκους από τα χρέη της πρώτης. Απευθύνθηκε επομένως σε μια τράπεζα, για να αποκτήσει ένα δάνειο αναγκαίο για να εξοφλήσει τα ανοίγματα και από τις δύο κάρτες. Με δυο λόγια, οι τράπεζες κατόρθωσαν να αποκτήσουν αυτό που ήθελαν: μια παρθένα γη, που την κατέκτησαν και την εκμεταλλεύονται.

Στεγαστικά

Οπως και σε όλες τις προηγούμενες μεταβολές του καπιταλισμού, έτσι και αυτή τη φορά το κράτος βοήθησε στη δημιουργία αυτών των νέων εδαφών. Με βάση μια πρωτοβουλία του προέδρου Κλίντον, έγινε η εισαγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες των στεγαστικών δανείων, που προωθούσε η κυβέρνηση για να προσφέρει εύκολες πιστώσεις για την απόκτηση κατοικίας σε πρόσωπα που δεν είχαν τα μέσα για να εξοφλούν τα δάνειά τους και συνεπώς για να μετατρέψει σε οφειλέτες εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν ενταχθεί στο κύκλωμα της εκμετάλλευσης μέσω του πιστωτικού συστήματος. Ακριβώς όμως όπως η εξαφάνιση ανθρώπων που περιφέρονται ξυπόλητοι προκαλεί ανησυχία στην υποδηματοβιομηχανία, έτσι και η εξαφάνιση προσώπων που δεν είναι χρεωμένα επιτρέπει να προβλέψουμε την καταστροφή για τη βιομηχανία των δανείων.

Για άλλη μια φορά ο καπιταλισμός πλησιάζει σε μια μη ηθελημένη αυτοκτονία, δρώντας έτσι ώστε να εξαντλεί τους πόρους των νέων παρθένων περιοχών που εκμεταλλεύεται. Με δυο λόγια, ο καπιταλισμός τέλειωσε; Δεν τον νομίζω. Η είδηση του θανάτου του καπιταλισμού, όπως θα έλεγε ο Μαρκ Τουέιν, είναι τρομερά υπερβολική. Το κράτος έσπευσε να βοηθήσει. Αρκεί να σκεφτούμε τα γιγάντια σχέδια σωτηρίας των τραπεζών που κατάρτισαν οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου. Αλλά έχει εισαχθεί και ένα είδος κράτους πρόνοιας για τους πλουσιότερους. Για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα από την πρόσφατη ειδησεογραφία: τη στιγμή που σταμάτησε ακριβώς στο χείλος της καταστροφής, χάρη στην άφθονη ροή του χρήματος των φορολογουμένων, η τράπεζα TSB Lloyds άρχισε να ασκεί πιέσεις στο δημόσιο ταμείο, για να κατευθύνει μέρος του πακέτου σωτηρίας στους λογαριασμούς των μερισμάτων των μετόχων της. Και παρά την επίσημη αγανάκτηση των εκπροσώπων του κράτους, προχώρησε ατάραχη στην καταβολή μπόνους, εκδηλώνοντας μια τέτοια πλεονεξία και απληστία σαν αυτές που οδήγησαν τις τράπεζες και τους πελάτες τους στην απόλυτη καταστροφή. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Σύμφωνα με τον Στίβεν Σλιβίνσκι του Ινστιτούτου Cato, ήδη το 2006 η αμερικανική κυβέρνηση ξόδεψε 92 δισ. δολάρια για να στηρίξει με οικονομική βοήθεια κολοσσούς της βιομηχανίας όπως η Boeing, η Ibm και η General Motors.

Συναλλαγή

Πριν από χρόνια, ο Γιούργκεν Χάμπερμας υποστήριζε ότι το κράτος είναι καπιταλιστικό και υπενθύμιζε ότι η ουσία του καπιταλισμού είναι η ένωση κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Σκοπός αυτής της ένωσης είναι να πραγματοποιεί μιαν εμπορική συναλλαγή: το κράτος αγοράζει την εργατική δύναμη.

Για να γίνει ωστόσο η συναλλαγή πρέπει να ικανοποιούνται δύο προϋποθέσεις: το κεφάλαιο πρέπει να είναι σε θέση να αγοράζει και η εργατική δύναμη πρέπει να μπορεί να αγοραστεί, δηλαδή να γίνεται αρκετά ενδιαφέρουσα και δελεαστική για να αγοραστεί από το κεφάλαιο. Κύριο καθήκον του κράτους είναι επομένως να δράσει έτσι ώστε και οι δυο αυτές προϋποθέσεις να υλοποιηθούν. Γι' αυτόν τον λόγο το κράτος πρέπει να κάνει δύο πράγματα: πρώτον, να χρηματοδοτήσει το κεφάλαιο στην περίπτωση που δεν διαθέτει την αναγκαία ρευστότητα για την αγορά μιας παραγωγικής και επικερδούς εργατικής δύναμης.

Δεύτερον, να βεβαιωθεί ότι η εργατική δύναμη αξίζει πραγματικά να αγοραστεί, δηλαδή ότι είναι σε θέση να αντέξει τον κόπο της βιομηχανικής παραγωγής, ότι είναι δυνατή και υγιής και ότι είναι κατάλληλα προετοιμασμένη και διαθέτει εκείνες τις εργασιακές γνώσεις και ιδιότητες που είναι αναγκαίες ώστε να απασχοληθεί στον βιομηχανικό τομέα. Ο Χάμπερμας έγραφε αυτά τα πράγματα στον καιρό της μοντέρνας «στέρεης» κοινωνίας των παραγωγών. Σήμερα, στη «ρευστή» κοινωνία, το κράτος είναι καπιταλιστικό στο μέτρο που εγγυάται μια συνεχή πιστωτική διαθεσιμότητα. Εξάλλου, η συνεργασία κράτους και αγοράς είναι κανόνας στον καπιταλισμό. Η σύγκρουση μεταξύ τους, αν ποτέ παρουσιαστεί, είναι αντίθετα η εξαίρεση. Απομένει να δούμε το μέλλον, δηλαδή τις μελλοντικές παρθένες περιοχές.

ΖΙΓΚΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ

Ενας από τους κορυφαίους σύγχρονους κοινωνιολόγους

Ο 85χρονος σήμερα Ζίγκμουντ Μπάουμαν είναι ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους κοινωνιολόγους και έχει γράψει πολλά και σημαντικά έργα, μερικά από τα οποία μεταφράστηκαν τα τελευταία χρόνια και στη γλώσσα μας. Μέχρι το 1968, ο Πολωνός Μπάουμαν δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας. Επειτα υποχρεώθηκε να μεταναστεύσει και συνέχισε τη διδακτική του δραστηριότητα στο Πανεπιστήμιο του Λιντς στη Μεγάλη Βρετανία. Το κείμενό του αυτό είναι η εισήγησή του σε θεωρητικό συμπόσιο με θέμα «Ανησυχίες στη νεωτερικότητα», που έγινε με πρωτοβουλία της οργάνωσης Arci στη Φλωρεντία, τον Δεκέμβριο του 2008.
enet.gr
Read more...

Δράμα Γιωργάκη, Τραγωδία Ελλάδας

Δύο καίριες στιγμές ήρθε η δυναστεία Παπανδρέου να χειριστεί. Ο μεν Ανδρέας Παπανδρέου εισήλθε στην εξουσία στην πιο ευνοϊκωτέρα συγκυρία, ο δε Γιωργάκης Παπανδρέου στην πλέον δυσχερεστέρα όλων.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, φύση ατίθαση και απρόβλεπτη, έξυπνη κατά τα χείρω, δηλαδή πανούργα, ενίοτε θρασύδειλη, πήρε στα χέρια του το πηδάλιο της Ελλάδας στο καίριο σημείο της εισόδου της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι προσδοκίες ενός λαού (κι εμού συμπεριλαμβανομένου ως μέλος του ΠΑΚ) συσσωρεύτηκαν και διοχετεύτηκαν κάτω από την ηγεμονία του. Ήταν η πλέον ευνοϊκωτέρα στιγμή όλων των εποχών του Νεο-Ελληνισμού, όπου ο λαός συνενούσε ίσως τυφλά και η είσοδος στην ΕΟΚ υποσχόταν τις καλύτερες προοπτικές για οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική ανασυγκρότηση. Το χρέος της Ελλάδας, που άφησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν κάτω από 30% του ΑΕΠ, όσο έχει σήμερα η Σουηδία.

Τι έκανε λοιπόν ο κύριος "μέγας ηγεμών" Παπανδρέου. Μαζί με τις σεξουαλικές του ορμές εκπόρνευσε την Ελλάδα. Ενώ τα κοινοτικά πακέτα στήριξης εισέρχοντο στην Ελλάδα, ταυτοχρόνως δανειζόταν η χώρα υπερβολικά ποσά, ώστε να φτάσει το χρέος ήδη στην πρώτη θητεία Παπανδρέου το 1989 το 80% του ΑΕΠ. Παρουσιάστηκε στον λαό ως ηγεμών με τον μεγάλο σάκο ενός στην ουσία επίπλαστου πλούτου. Τότε άρχισε η νοοτροπία του μεγάλου φαγοποτιού. Από τον Αστέρα Βουλιαγμένης και Ελούντα μέχρι τις βαλίτσες Κοσκωτά απλωνόταν ένα τεράστιο πεδίο εύκολου χρήματος, ενώ ασυδοσία επεκράτησε σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, στο όνομα μιας διεστραμένης δημοκρατίας και ελευθερίας. Η Ελλάδα μετετράπη σε μια διεφθαρμένη χώρα και η διαφθορά ήταν οικονομική και ηθική. Τα πάντα εκπορνεύτηκαν και πόρνες και ανώμαλοι εισέβαλαν στα κανάλια της τηλεοράσεως για να διαπαιδαγωγήσουν την νεολαία των Ελλήνων. Έτσι διδάξαμε την αρπαχτή, την ανηθικότητα, την διαφθορά, την πορνεία, την φαντασιοπληξία, την επιδειξία και την ατιμωρησία. Αυτό το πνεύμα Αδνρέου Παπανδρέου επεκράτησε ως μοντέλο μεταπολιτεύσεως και πάνω σε αυτό κινήθηκαν οι ενδιάμεσες δεξιές κυβερνήσεις, περισότερο εκφυλισμένων ανδρών, όπως των Μητσοτάκηδων και του νεωτέρου Καραμανλή.

Εν κατακλείδι, το σημερινό σχήμα α-κοινωνίας, το σχήμα της ντροπής, είναι δημιούργημα του Ανδρέα Παπανδρέου. Όπως ο αρχαίος Αλκηβιάδης εκφύλισε την δημοκρατία του θείου του Περικλέους και από την ιστορία ονομάστηκε ιστορικόν κάθαρμα, έτσι ο σύγχρονος Αλκηβιάδης Ανδρέας, είναι το νέο ιστορικό κάθαρμα που σιγά και σταθερά κατέστρεψε την Ελλάδα, ενώ σε κείνη την ευνοϊκωτάτη συγκυρία θα μπορούσε να την έχει καταστήσει Ηλύσια Πεδία της ανθρωπότητας. Όπως ο αυθάδης Αλκηβιάδης είχε φανατικούς οπαδούς όλους τους ασώτους και διεφθαρμένους, έτσι ο νεώτερος είχε ακόμη φανατικούς οπαδούς όλους εκείνους που έχουν τυφλωθεί από την διαφθορά.

Η λαϊκή ρήση "αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα" φαίνεται πως έχει βρει την έκφρασή της στον Γιωργάκη, ο οποίος ήρθε να "θερίσει" τα ανομήματα του πατρός. Η χώρα που έχει παραλάβει βουλιάζει από τις παλιές αμαρτίες, και καλείται ο υιός Γιωργάκης να αναιρέσει τον πατέρα του. Όμως του είναι ακατόρθωτο να υπερβεί τον εαυτό του και να καταδικάσει τον πατέρα του σε ιστορικό κάθαρμα. Αν στην θέση του ήταν κάποιος ενάρετος κυβερνήτης, ως πρώτη ηθική πράξη θα καταδίκαζε ολόκληρη την μεταλίτευση, για να δηλώσει το τέλος μιας αισχρής περιόδου. Αν ήταν ενάρετος Έλλην στη θέση του θα μάζευε όλα τα λαμόγια της μεταπολιτεύσεως και θα τους βύθιζε στον Ατλαντικό, αφού πρωτίστως θα είχε δημεύσει τις περιουσίες τους. Αλλά τώρα είναι ο Γιωργάκης για να περνά ένα ψυχολογικό δράμα: να καταδικάσει τον πατέρα του και εμμέσως τον εαυτό του ή να συνεχίσει το παπανδρεϊκό πνεύμα της διαφθοράς;

Μαζί με το δίλημμα-δράμα Γιωργάκη εκτυλίσσεται η ελληνική τραγωδία. Η Ελλάς καταρρέει ως οικονομία, ως χώρα, ως κοινωνία, ως έθνος, ως αξιοπρέπεια και ως πανανθρώπινο σύμβολο. Το δράμα Γιωργάκη είναι τραγωδία Ελλάδας. Τι θα έπρεπε όμως να πράξει, αν ήταν όντως ένας έντιμος πατριώτης; Για να μην βρίσκεται στην θέση να καταδικάσει τον πατέρα του, ας εγκαταλήψει την εξουσία. Αλλά τίθεται το ερώτημα, ποιός, εν τοιαύτη περιπτώσει, θα τον αντικαταστήσει; Η λύση είναι μία, να γκρεμιστεί ολόκληρη η μεταπολίτευση, να κηρυχθούν τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει παράνομα, να αφαιρεθούν τα πολιτικά δικαιώματα αυτών των κυρίων και ο λαός να αναδείξει ένα νέο σχήμα, να χαράξει ένα νέο δρόμο.

Τρύφων Ολύμπιος

lefteria


Read more...

Να πληρώσουν για την ασφάλεια της μονιμότητάς τους οι δημόσιοι υπάλληλοι

Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, οι απεργίες των συντεχνιακών ομάδων του δημόσιου τομέα, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην επιβολή ακόμη πιο σκληρών μέτρων από τις Βρυξέλλες.
Σ΄ αυτές τις δύσκολες στιγμές που διέρχεται η χώρα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμη και οι πλέον χαμηλόμισθοι οφείλουν να αναλογιστούν, ότι βρίσκονται σε πλεονεκτικότερη θέση από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους.
Σε αντίθεση με τον ιδιωτικό υπάλληλο, αλλά και με τον ελεύθερο επαγγελματία ο δημόσιος υπάλληλος δεν ανησυχία για το αν θα έχει δουλειά αύριο. Δεν ανησυχεί για το αν θα πάει καλά η επιχείρηση. Δεν χρειάζεται καν να νοιάζεται για τον πελάτη του. Μπορεί κάλλιστα να πηγαίνει το πρωί στη δουλειά, να απλώνει τα πόδια του πάνω στο γραφείο, να διαβάζει την εφημερίδα του, να σερφάρει στο ίντερνετ, να κάνει τέλος πάντων ό,τι του αρέσει, και, το καλύτερο, να πληρώνεται για αυτήν την ώρα.
Ας αναλογιστούν λοιπόν, ότι το τίμημα που καλούνται να καταβάλλουν με την μορφή των περικοπών των αποδοχών τους, είναι το spread της μονιμότητάς τους.
Δεν είναι δε τυχαίο ότι τον χορό των απεργιών σέρνουν οι συντεχνίες των τελωνειακών και των εφοριακών που, σύμφωνα με όλες τις έρευνες αποτελούν και τις μεγαλύτερες εστίες διαφθοράς στο δημόσιο τομέα.
kentri.gr


Read more...

Η Οδύσσεια του Γιωργάκη!!!

Μακρύς και με...πολλές φουρτούνες ο δρόμος της επιστροφής από Βρυξέλλες-Ιθάκη για τον Γιώργο και το επιτελείο του...

Read more...

Παγκόσμια ωρολογιακή φούσκα 600 τρισ. δολ. στα παράγωγα

Πάνω σε μια ασύλληπτης ισχύος κερδοσκοπική βόμβα χρηματιστηριακών παραγώγων, με αξία που ξεπερνά τα 600 τρισεκατομμύρια δολάρια (!), «κάθεται» σήμερα η παγκόσμια οικονομία.
Η υφήλιος περιμένει πλέον μοιρολατρικά είτε την έκρηξη της μεγαλύτερης φούσκας όλων των εποχών είτε μια συντονισμένη παρέμβαση των κυβερνήσεων για να τιθασεύσουν έγκαιρα το «τέρας» πριν φτάσει να αφανίσει ολόκληρα κράτη.

Η κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας, με αφορμή τη δυσχέρεια εξυπηρέτησης του υπέρογκου δημόσιου χρέους της, έχει ανοίξει διάπλατα πλέον το κουτί της Πανδώρας. Το κουτί αυτό περικλείει όλα τα χρηματοοικονομικά «ανοσιουργήματα» των golden boys του τραπεζικού συστήματος, που μέσα στην παράλογη γιγάντωση της περασμένης δεκαετίας σκαρφίστηκαν τους πιο απίθανους και επικίνδυνους τρόπους για να δημιουργήσουν χρήμα από το μηδέν. Ουσιαστικά για να «ληστεύουν» το σύστημα επιστημονικά.

Τα Συμβόλαια Μελλοντικής Εκπλήρωσης (futures), τα δικαιώματα αγοράς ή πώλησης (otions/put/calls), τα ασφάλιστρα έναντι ρίσκου αθέτησης χρέους (τα περίφημα Credit Default Swaps ή CDS), τα δομημένα ομόλογα, τα στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης και δεκάδες άλλα σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα και υποπροϊόντα, που δημιουργήθηκαν για να «αντασφαλίσουν», να προστατεύσουν, αλλά κυρίως για να γίνουν μοχλός κερδοσκοπίας έναντι οποιασδήποτε αξίας, όπως οι μετοχές, τα εμπορεύματα, οι δείκτες, τα δάνεια, το συνάλλαγμα κ.ά.

Η χώρα μας, με «βαρύτητα» μόλις 2,5% στην ευρωζώνη, βρέθηκε ξαφνικά στα πρόθυρα «στάσης πληρωμών» επειδή διεθνή hedge funds τζογάρισαν δισεκατομμύρια στα ασφάλιστρα έναντι αθέτησης χρέους της Ελλάδας (CDS), εκτινάσσοντας στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού και κερδίζοντας τεράστια ποσά. Τίποτα δεν εμποδίζει τις επενδυτικές τράπεζες να «σορτάρουν» στο μέλλον την Πορτογαλία, την Ισπανία ή και ακόμη ισχυρότερες -αλλά υπερχρεωμένες- χώρες όπως την Αγγλία και τις ΗΠΑ, κερδοσκοπώντας με την αγορά χρέους μέσω των παραγώγων.

Σκοτεινές πλατφόρμες

Το χειρότερο είναι πως τα περισσότερα από αυτά τα προϊόντα δημιουργούνται, τιμολογούνται και αλλάζουν χέρια ή «διασπείρονται» σε επενδυτές χωρίς καμία διαφάνεια και έλεγχο, μέσα από «σκοτεινές πλατφόρμες» επενδυτικών τραπεζών. Μέχρι πρότινος στις ΗΠΑ δεν υπήρχε κεντρικός μηχανισμός εκκαθάρισης, ενώ στην Ευρώπη δεν υπάρχει ακόμη.

Τα στοιχεία της Διεθνούς Τράπεζας Διακανονισμών (BIS) για την παγκόσμια αγορά παραγώγων προϊόντων που διακινούνται εκτός χρηματιστηρίων κόβουν την ανάσα: Η θεωρητική αξία όλων των ειδών των παραγώγων που διαπραγματεύονται σε μη οργανωμένες αγορές υπολογίζεται ότι ξεπερνά σήμερα τα 604 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ ο τζίρος που πραγματοποιείται κάθε χρόνο ξεπερνά τα 25 τρισ. δολάρια. Την προηγούμενη δεκαετία, το αντίστοιχο ποσό έφτασε «μόνο» τα 75 τρισ. δολ., σχεδόν 2,5 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ, το 2003 είχε διπλασιαστεί στα 170 τρισ. δολάρια, μεταξύ 2005-2007 αυξήθηκε από τα 280 στα 500 τρισ. δολάρια.

Οι τράπεζες απαιτούν

Πρόκειται ουσιαστικά για την «απαίτηση» που έχει δημιουργήσει το διεθνές τραπεζικό σύστημα έναντι της παγκόσμιας οικονομίας, η οποία συγκριτικά παράγει κάθε χρόνο 60 τρισ. δολάρια (παγκόσμιο ΑΕΠ) και έχει φτάσει να «χρωστά» άλλα 60 τρισ. δολάρια (παγκόσμιο χρέος).

Οι διεθνείς οικονομολόγοι παραδέχονται ότι έχουμε να κάνουμε με βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας, αφού είναι προφανές πως η αξία των «στοιχημάτων» αυτών δεν έχει ουσιαστικά κανένα αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία της BIS, πάνω από το 60% αυτών των παραγώγων, ήτοι τα 437 τρισ. δολάρια, αφορά παράγωγα που σχετίζονται με τις μεταβολές των επιτοκίων (interest rates swaps). Αλλα 48 τρισ. δολάρια είναι τα συμβόλαια σε ξένο συνάλλαγμα (foreign exchange contracts), ενώ σε περίπου 36 τρισ. δολάρια υπολογίζονται ότι φτάνουν τα ασφάλιστρα έναντι ρίσκου αθέτησης χρέους (CDS), δηλαδή τα στοιχήματα για τη χρεοκοπία επιχειρήσεων ή χωρών. Περίπου 3,7 τρισ. δολάρια είναι τα συμβόλαια σε εμπορεύματα και πολύτιμα μέταλλα, ενώ σε περίπου 72,255 τρισ. δολάρια εκτιμάται η αξία των υπόλοιπων ειδών παραγώγων.

Οπλα μαζικής καταστροφής

Ηδη από το 2002 ο μεγαλοεπενδυτής Γουόρεν Μπάφετ έχει χαρακτηρίσει τις αγορές παραγώγων «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής, τα οποία εμπεριέχουν θανάσιμους κινδύνους για την παγκόσμια οικονομία».

Στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει το οικονομικό σύστημα από ένα ενδεχόμενο σκάσιμο της φούσκας των παραγώγων. Η ίδια η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών υπολογίζει μεταξύ 15 έως 36 τρισ. δολαρίων την «πραγματική αξία» της αγοράς παραγώγων. Ακόμη κι έτσι να είναι, πρόκειται για ένα ποσό που είναι αδύνατο να το «σηκώσει» η παγκόσμια οικονομία αν η κρίση επεκταθεί. *
axinosp


Read more...

Ψηφιακό χάσμα=νέες ανισότητες

Η δημοσίευση από το Παρατηρητήριο για την Κοινωνία της Πληροφορίας της μελέτης «Ηλεκτρονική Ενσωμάτωση & Ψηφιακός Αλφαβητισμός στην Ελλάδα» μας δίνει την αφορμή να αναδείξουμε και να σχολιάσουμε μερικά σημαντικά ευρήματα και συμπεράσματα.

από τον Άγη Χατζόπουλο

Τι είναι το λεγόμενο ψηφιακό χάσμα και πώς το μετράμε στην Ευρώπη

Με τον όρο ψηφιακό χάσμα εννοούμε το κενό που παράγεται ανάμεσα σε άτομα ή και ομάδες που ωφελούνται από τις νέες τεχνολογίες και σε εκείνα που δεν ωφελούνται εξαιτίας κοινωνικών και οικονομικών παραγόντων. Ο όρος περιλαμβάνει θέματα φυσικής πρόσβασης σε σχετικό τεχνολογικό εξοπλισμό καθώς και σε θέματα που αφορούν σε πόρους και στις δεξιότητες χρήσης του εξοπλισμού. Οι προσπάθειες που περιγράφονται από τον όρο ψηφιακή σύγκλιση αποσκοπούν στο να μηδενίσουν το ψηφιακό χάσμα. Για να μετρήσουμε το ψηφιακό χάσμα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο χρησιμοποιούμε τους εξής δείκτες:

• το ποσοστό των πολιτών μιας χώρας που κάνουν χρήση του διαδικτύου (internet)
• το ποσοστό της ευρυζωνικής κάλυψης μιας χώρας , δηλαδή την έκταση και την επάρκεια των υποδομών προκειμένου να είναι δυνατή η χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας.
• το ποσοστό των πολιτών μιας χώρας που έχουν ικανοποιητικό επίπεδο ψηφιακού αλφαβητισμού, δηλαδή έχουν αναπτύξει ικανοποιητικές δεξιότητες για τη χρήση τεχνολογιών ΤΠΕ

Για τη μέτρηση του ψηφιακού χάσματος στην Ελλάδα κρίθηκε απαραίτητη η εισαγωγή ενός ακόμα δείκτη:

• προσβασιμότητα των ιστοτόπων δημόσιων φορέων (eAccessibility)

Ψηφιακή σύγκλιση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ελλάδα

Σύμφωνα με την Eurostat και το Παρατηρητήριο για την Κοινωνία της Πληροφορίας το έτος 2007 ο μέσος όρος των πολιτών της ΕΕ – 27 με ικανοποιητικό επίπεδο διαδικτυακού αλφαβητισμού ήταν 31% έναντι 18,2 % της Ελλάδας. Επίσης το 2007 στην ΕΕ – 27 το 40% του πληθυσμού δεν είχε καθόλου ψηφιακές δεξιότητες ενώ στην Ελλάδα στην κατηγορία αυτή περιλαμβανόταν το 72,8 % του πληθυσμού.

Ψηφιακή σύγκλιση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ελλάδα όσον αφορά στις ειδικές ομάδες του πληθυσμού

Προκειμένου να μετρήσουμε τους ρυθμούς μείωσης του ψηφιακού χάσματος αλλά και την απόσταση του ψηφιακού αλφαβητισμού μεταξύ των ειδικών ομάδων και του γενικού πληθυσμού εισήχθη ένας καινούργιος δείκτης:

• Δείκτης απόστασης διαδικτυακού αλφαβητισμού

Με βάση τα στοιχεία μελέτης που εκπόνησε το Παρατηρητήριο για την Κοινωνία της Πληροφορίας για τα έτη 2005 – 2007 το χάσμα:

-διευρύνεται για τους ηλικιωμένους και τα άτομα χαμηλή μόρφωσης
-παραμένει σταθερό για τους οικονομικά ανενεργούς, τις γυναίκες και τους μεσήλικες
-μειώνεται για τους άνεργους και όσους διαμένουν σε αγροτικές περιοχές

Η μείωση στους ανέργους φαίνεται να οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνεργοι νέοι (15 -24 ετών) είναι το 20% των ανέργων και σε ποσοστό 80 % έχουν γνώση και χρησιμοποιούν την ψηφιακή τεχνολογία.

Εμείς προσθέτουμε ότι η μείωση αφορά τους καταγραμμένους ανέργους και όχι και αυτούς που για διάφορους λόγους δεν εκδίδουν ούτε ανανεώνουν τις κάρτες ανεργίας ενώ παραμένουν άνεργοι αλλά όχι ανενεργοί.

Όταν ο ψηφιακός αποκλεισμός συνεπάγεται τον κοινωνικό αποκλεισμό

Στο πρόσφατο 11ο ICT FORUM HELLAS σε ένα από τα στρογγυλά τραπέζια ειπώθηκε από επώνυμο ομιλητή το εξής : «Υστέρηση τεσσάρων ετών στην ψηφιακή ανάπτυξη είναι αρκετή για να στείλει μία χώρα από τον πρώτο κόσμο στον τρίτο». Αν αυτό συμβαίνει σε επίπεδο οικονομιών μεταξύ χωρών όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι συμβαίνει στο επίπεδο του γενικού πληθυσμού μιας χώρας ή ακόμα χειρότερα στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Οι λόγοι για τους οποίους το 72,8 % των Ελλήνων παραμένουν ψηφιακά αναλφάβητοι είναι ότι α) δεν έχουν ευαισθητοποιηθεί για την χρησιμότητα της ψηφιακής τεχνολογίας ούτε έχουν αντιληφθεί ότι σχετίζεται άμεσα με την ποιότητα της ζωής τους και β) δεν έχουν λάβει την απαραίτητη κατάρτιση στην ψηφιακή τεχνολογία. Δεδομένου ότι περίπου το μισό της αύξησης της παραγωγικότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μεταξύ 2001 και 2004 οφείλεται στη χρήση των ΤΠΕ, όλοι μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο ψηφιακός αναλφαβητισμός των επτά πολιτών στους δέκα είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας.

Τέλος δεν είδαμε πουθενά στην έρευνα να αναφέρεται ποια είναι η σχέση του ύψους του εισοδήματος του ατόμου ή της οικογένειας με το λεγόμενο "ψηφιακό χάσμα". Θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε αν αυτή η παράμετρος διερευνήθηκε και αν τα αποτελέσματα δείχνουν κάποια συσχέτιση.
tvxs.gr


Read more...

Ημέρα του Κόκκινου Χεριού.

Η 12η Φεβρουαρίου έχει ονομαστεί Ημέρα της Ερυθράς Χειρός, ή Ημέρα του Κόκκινου Χεριού, με στόχο την υπενθύμιση και την ευαισθητοποίηση των πολιτών όλου του κόσμου για τα παιδιά εμπλεκόμενα σε ένοπλες ομάδες, τα οποία βρίσκονται να υπηρετούν σε μέτωπα πολέμων και συγκρούσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, τις περισσότερες φορές παρά τη θέλησή τους. Η επιστράτευση παιδιών αποτελεί την χείριστη μορφή κακοποίησης του παιδιού.Η Ημέρα του Κόκκινου Χεριού θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 2002, όταν τέθηκε σε ισχύ το Προαιρετικό Πρωτόκολλο της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού του ΟΗΕ (που ψηφίστηκε το 1992). Σύμφωνα με την Unicef, μέσα στην τελευταία δεκαετία μονάχα, περισσότερα από 2 εκατομμύρια παιδιά πέθαναν εξ αιτίας των πολέμων και σχεδόν 15 εκατομμύρια εκτοπίσθηκαν ή έγιναν πρόσφυγες από τις διάφορες συρράξεις.
Από το 2001, το γραφείο του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ δημοσιεύει κάθε χρόνο μια έκθεση για τα παιδιά που αναγκάζονται να κουβαλήσουν όπλο και να λάβουν μέρος σε ένοπλες συρράξεις. Σύμφωνα με τον Οργανισμό, υπάρχουν τουλάχιστον 250.000 παιδιά σε όλο τον κόσμο που έχουν στρατολογηθεί, ουσιαστικά δια της βίας, από ένοπλες ομάδες, δυνάμεις ανταρτών ή ακόμα και τακτικούς στρατούς για να συμμετάσχουν σε ενεργό στρατιωτική δράση. Ο αριθμός των παιδιών-στρατιωτών έφτανε τις 300.000 πριν πέντε χρόνια, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, αλλά είναι ακόμα εντελώς άγνωστος ο αριθμός των παιδιών που σκοτώνονται στο πεδίο της μάχης.Μετά το τέλος μιας σύρραξης, η αποστρατεία, ο αφοπλισμός και η κοινωνική επανένταξη δεν είναι ποτέ απλές υποθέσεις. Πολλά παιδιά δεν επιθυμούν να επιστρέψουν στην οικογένειά τους, επιλέγοντας οικειοθελώς να γίνουν στρατιώτες, θεωρώντας πως κι αυτό ένα επάγγελμα είναι. Άλλωστε, η ζωή παρέα με ένα όπλο σε κάποιες κοινωνίες έχει και τα προνόμιά της: είναι ευκολότερο να κλέψεις μια αγελάδα από το να την αγοράσεις ή να την εκτρέφεις.
Επιπλέον, όπως τονίζουν ερευνητές στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου, «ευρήματα μελέτης υποδεικνύουν πως η ψυχική διαταραχή και οι ψυχικές αρρώστιες, σχετίζεται με την ανικανότητα των παιδιών, που επηρεάστηκαν άμεσα από τον πόλεμο, να προχωρήσουν σε συμφιλίωση με τον εχθρό, με αποτέλεσμα να μην αποδέχονται μια σταθερή και μακρόχρονη ειρήνη».
ostria-gr


Read more...