EnglishTurkishFrenchGermanSpainItalianDutchRussianPortugueseJapaneseKoreanArabic

 aw2

Ημέρες διπλής ύφεσης

Μετά την κρίση του 2008-2009 και την ανάκαμψη που υποστηρίχθηκε τεχνητά με τις επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές των ανά τον κόσμο κυβερνήσεων, τα νομισματικά μέτρα ‘ποσοτικής χαλάρωσης’, αλλά και την παροχή κρατικών κεφαλαιών διάσωσης σε μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, η επιρροή των μέτρων εξαντλείται και φαίνεται ότι η παγκόσμια οικονομία από φέτος επιβαδρύνεται. Το χειρότερο, δε, είναι πως δεν έχουν αντιμετωπιστεί ακόμη οι μείζονες υπερβολές που τροφοδότησαν αυτήν την κρίση – δηλαδή η υπερχρέωση και η υπερβολική μόχλευση του ιδιωτικού τομέα: νοικοκυριών, τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων καθώς και του μεγαλύτερου μέρους των εταιρειών.
Η απομόχλευση του ιδιωτικού τομέα έχει μόλις αρχίσει. Συν τοις άλλοις όμως, στις αναπτυγμένες οικονομίες έχουμε τώρα την υπερχρέωση του δημόσιου τομέα, που εξαιτίας των αντικυκλικών κεϋνσιανών μέτρων τόνωσης της οικονομίας και του τεράστιου κόστους της κοινωνικοποίησης των ζημιών του χρηματοπιστωτικού συστήματος, επιβαρύνθηκε με μεγάλα ελλείμματα και συσσώρευσε υπέρμετρο χρέος.
sofokleous10 μέσω youpayyourcrisis

Όλα αυτά σημαίνουν ότι, από τη στιγμή που η απομόχλευση των νοικοκυριών, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των κρατών αρχίζει να οδηγεί σε συρρίκνωση της καταναλωσης και των επενδύσεων, αυτό που έχουν μπροστά τους οι προηγμένες οικονομίες είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια παρατεταμένη περίοδος αναιμικής και υποτονικής ζήτησης.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι χώρες με υπερβάλλουσα κατανάλωση – οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Ισπανία η Ελλάδα και άλλες – πρέπει τώρα να προχωρήσουν σε απομόχλευση και να μειώσουν τις κρατικές δαπάνες, την κατανάλωση και τις εισαγωγές τους.
Αλλά καθώς οι χώρες με μεγάλα αποταμιευτικά πλεονάσματα – η Κίνα, οι αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας, η Γερμανία και η Ιαπωνία – δεν αυξάνουν εν τω μεταξύ δαπάνες και κατανάλωση ώστε να αντισταθμίσουν την συρρίκνωση των δαπανών των κρατών που προχωρούν σε απομόχλευση, η ανάκαμψη της παγκόσμιας συνολικής ζήτησης θα παραμείνει αδύναμη, πιέζοντας την παγκόσμια ανάπτυξη ακόμη πιο χαμηλά.
Η επιβράδυνση της παγκόσμιας ανάπτυξης αποτυπώθηκε στα στοιχεία δεύτερου τριμήνου του 2010 και θα επιταχυνθεί στο δεύτερο ήμισυ του έτους. Με την έναρξη της εφαρμογής των προγραμμάτων λιτότητας σε διάφορες χώρες, τα δημοσιονομικά μέτρα τόνωσης της οικονομίας θα εκλείψουν. Η προσαρμογή των αποθεμάτων, που τροφοδότησε την ανάπτυξη για ορισμένα τρίμηνα, θα εξαντλήσει τη δυναμική της. Παρομοίως θα περιοριστούν οι επιπτώσεις των πολιτικών φοροαπαλλαγών που έκλεβαν ζήτηση από το μέλλον – όπως η παροχή κινήτρων αγοράς αυτοκινήτων και κατοικιών – καθώς εκπνέουν τα σχετικά προγράμματα. Ιδιαίτερα προβληματικές παραμένουν οι συνθήκες των αγορών απασχόλησης, με ελάχιστες νέες θέσεις εργασίας να δημιουργούνται και με μια αυξανόμενη αίσθηση δυσπραγίας των καταναλωτών.
Το πιο πιθανό σενάριο για τις προηγμένες οικονομίες είναι πλέον μια μέτρια ανάκαμψη σχήματος U, ακόμη κι αν αποφύγουμε τελικά μια διπλή ύφεση σχήματος W. Στις ΗΠΑ, ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης ήταν ήδη χαμηλότερος των προσδοκιών κατά το πρώτο εξάμηνο του 2010 (2.7% στο πρώτο τρίμηνο και ένα εκτιμώμενο 2.2% στο δεύτερο). Ο ρυθμός ανάπτυξης αναμένεται να επιβραδυνθεί περαιτέρω στο δεύτερο εξάμηνο του 2010 και κατά το 2011 σε 1.5%.
Όποιο γράμμα του αγγλικού αλφαβήτου κι αν επιλεγεί για την αποτύπωση της καμπύλης της αποδοτικότητας της αμερικανικής οικονομίας, το βέβαιο είναι πως ό,τι έρχεται θα βιωθεί σαν ύφεση. Σε αυτό θα συμβάλλουν η πολύ μέτρια δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, η περαιτέρω αύξηση της ανεργίας, τα μεγάλα κυκλικά δημόσια ελλείμματα, η νέα πτώση των τιμών κατοικιών, η διεύρυνση των ζημιών των τραπεζών από στεγαστικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες και άλλους τύπους δανείων και ο κίνδυνος προώθησης προστατευτικών μέτρων ενάντια στην Κίνα από το Κογκρέσσο.
Τα πράγματα θα είναι ακόμη χειρότερα στην Ευρωζώνη. Με την έναρξη των μέτρων λιτότητας και την πτώση των χρηματιστηριακών αγορών, ενδέχεται η ανάπτυξη στα τέλη του 2010 να αποβεί μηδενική. Η μεγάλη άνοδος των σπρεντ των κρατικών και εταιρικών ομολόγων θα αυξήσει το κόστος του κεφαλαίου και η ενίσχυση της αποφυγής ανάληψης κινδύνων, της μεταβλητότητας και των κινδύνων των κρατικών ομολόγων θα υπονομεύσει περιατέρω την επιχειρηματική, επενδυτική και καταναλωτική εμπιστοσύνη. Όσο για την εξασθένηση του ευρώ, ναι μεν θα βοηθήσει στη βελτίωση της εικόνας του εξωτερικού ισοζυγίου της Ευρώπης, όμως τα όποια οφέλη θα αντισταθμιστούν από τις ζημιές στις εξαγωγικές και αναπτυξιακές προοπτικές των ΗΠΑ, της Κίνας και των αναδυόμενων οικονομιών της Ασίας.
Ακόμη και η Κίνα θα εμφανίσει σημάδια επιβράδυνσης, πρωτίστως εξαιτίας των προσπαθειών της κυβέρνησης να θέσει υπό έλεγχο την υπερθέρμανση της οικονομίας. Η επιβράδυνση των προηγμένων οικονομιών, σε συνδυασμό με το πιο αδύναμο ευρώ, θα ψαλιδίσουν περαιτέρω τους ρυθμούς της κινεζικής ανάπτυξης, από το 11% και πλέον σήμερα σε 7% ως το τέλος του έτους. Κι αυτά είναι πολύ κακά νέα για τις εξαγωγικές προοπτικές των άλλων χωρών της Ασίας καθώς και των κρατών που είναι πλούσια σε εμπορεύματα, τα οποία κατά βάση εξαρτώνται από τις κινέζικες εισαγωγές.
Άλλο ένα σημαντικό θύμα θα είναι η Ιαπωνία, όπου η αναιμική αύξηση των πραγματικών εισοδημάτων πιέζει την εγχώρια ζήτηση και η όποια χαμηλή ανάπτυξη της χώρας εξαρτάται από τις εξαγωγές προς την Κίνα. Η Ιαπωνία πλήττεται επίσης από χαμηλή αναπτυξιακή δυναμική, εξαιτίας της έλλειψης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσων, των προβληματικών και αναποτελεσματικών κυβερνήσεών της (4 πρωθυπουργοί σε 4 χρόνια), του υπερβολικού της δημόσιου χρέους, των αρνητικών δημογραφικών τάσεων και του ισχυρού γεν που πιέζεται όλο και πιο πάνω από τις παγκόσμιες εξάρσεις αποφυγής του κινδύνου.
Ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο η αμερικανική οικονομική ανάπτυξη επιβραδύνεται σε 1.5%, η Ευρωζώνη και η Ιαπωνία περνούν σε στασιμότητα και οι ρυθμοί ανάπτυξης της Κίνας πέφτουν κάτω του 8% ασφαλώς και δεν συνεπάγεται παγκόσμια ύφεση, όμως θα βιωθεί ως τέτοια. Και στην περίπτωση αυτή κάθε επιπρόσθετος κλονισμός μπορεί να οδηγήσει την ασταθή παγκόσμια οικονομία εκ νέου στην ύφεση.
Οι πιθανές πηγές ενός τέτοιου αντίξοου σοκ είναι πολλές. Μπορεί να επιδεινωθεί το πρόβλημα του κινδύνου ορισμένων κρατικών ομολόγων της Ευρωζώνης, και να οδηγήσει σε έναν ακόμη γύρο διορθώσεων των τιμών των περιουσιακών στοιχείων, σε ενίσχυση της αποφυγής ανάληψης κινδύνου σε παγκόσμιο επίπεδο, σε αύξηση της μεταβλητότητας και σε διάχυση των προβλημάτων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Και ένας φαύλος κύκλος διόρθωσης των τιμών των περιουσιακών στοιχείων προς τα κάτω, μαζί με μια πιο αδύναμη παγκόσμια ανάπτυξη, και σε συνδυασμό με απροσδόκητες αντιξοότητες που δεν έχουν μέχρι στιγμής αποτιμηθεί από τις αγορές, μπορούν να οδηγήσουν σε περαιτέρω πτώση των αξιών και σε ακόμη χαμηλότερη ανάπτυξη – μια δυναμική που θα κινδυνεύσει εν τέλει να βυθίσει την παγκόσμια οικονομία ξανά στην ύφεση.
Και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας ισραηλινής επίθεσης στο Ιράν μέσα στους επόμενους 12 μήνες, σενάριο που, αν επαληθευτεί, θα εκτοξεύσει τις διεθνείς τιμές του πετρελαίου ξανά στα ύψη, όπως ακριβώς είχε γίνει το καλοκαίρι του 2008, βυθίζοντας την οικονομία σε παγκόσμια ύφεση.
Τέλος, τα οπλοστάσια των σχεδιαστών πολιτικής εξαντλούνται. Ελάχιστη διαφορά θα κάνει πλέον η περαιτέρω ποσοτική χαλάρωση, δεν απέμειναν περιθώρια για τη λήψη επεκτατικών δημοσιονομικών μέτρων στις περισσότερες προηγμένες οικονομίες, και η δυνατότητα των κρατών να διασώζουν τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα – που είναι πολύ μεγάλα για για να αφεθούν να καταρρεύσουν αλλά και πολύ μεγάλα ... για να σωθούν εν τέλει – έχει περιοριστεί πια δραστικά.
Καθώς λοιπόν εξατμίζονται οι απατηλές ελπίδες των αισιοδόξων για μια ταχεία τύπου V ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, ο προηγμένος κόσμος φαίνεται να οδεύει στην καλύτερη περίπτωση προς μια ανάκαμψη τύπου U που σε ορισμένες πειρπτώσεις – της Ευρωζώνης και της Ιαπωνίας – μπορεί να χρειαστεί τόσο καιρό για να επιτευχθεί ώστε να πρέπει να επεκταθεί σε ένα σχήμα τύπου L, δηλαδή σε κάτι που προσομοιάζει με ύφεση. Η αποφυγή της διπλής ύφεσης στη συνέχεια θα γίνει πολύ δύσκολη.
Read more...

Για όσους τρέφουν αυταπάτες, ας δουν τι γίνεται στην Ουγγαρία

Για όσους πιστεύουν ότι όλα θα πάνε καλά και ότι τα δύσκολα πέρασαν, ας ρίξουν μια ματιά στο τι συμβαίνει στην Ουγγαρία. Η Ουγγαρία είχε πάρει από το ΔΝΤ πακέτο οικονομικής στήριξης μόλις 25,1 δις δολάρια σε δόσεις και όχι φυσικά 110 δις ΕΥΡΩ!!! που πήραμε εμείς. Η συμφωνία ήταν να...
κατέβει τελικά το δημόσιο έλλειμμα στα 3,8% του ΑΕΠ για το 2010 και κάτω από το 3% του ΑΕΠ για το 2011 και όχι φυσικά να κατέβει από το 13% του ΑΕΠ περίπου σε κάτω από το 3% του ΑΕΠ σε τρία χρόνια, όπως στη δική μας περίπτωση που δεν παράγουμε και τίποτα.Επειδή λοιπόν το ΔΝΤ και η ΕΕ εκτιμούν ότι…. η Ουγγαρία κινδυνεύει να μην πιάσει αυτούς τους απλούς στόχους, αποφάσισαν να μην δοθούν οι άλλες δόσεις της στήριξης, εκτός και εάν η Ουγγαρία λάβει σκληρά μέτρα μείωσης των δημοσίων ελλειμμάτων, που μάλλον αυτό θα σημάνει νέες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Η νεοεκλεγείσα με απόλυτη πλειοψηφία και με το σύνθημα «έξω από το ΔΝΤ» Κεντροδεξιά κυβέρνηση, όχι μόνο δεν φεύγει από το ΔΝΤ, αλλά διαμήνυσε ότι θα συμμορφωθεί με τις υποδείξεις του ΔΝΤ και της ΕΕ. Λοιπόν, απλά φανταστείτε τι θα συμβεί με μας , που ενώ πήραμε πακέτο βοήθειας 110 δις ΕΥΡΩ για 3 χρόνια και ενώ δεν παράγουμε τίποτα, καλούμαστε μέσα σε τρία χρόνια να κατεβάσουμε το έλλειμμα από το 13% του ΑΕΠ κάτω από το 3% του ΑΕΠ. Και πως θα μειωθεί το ποσοστό του ελλείμματος αν δεν αυξηθεί συγκλονιστικά το ΑΕΠ; Μα μόνο με πρωτογενή μείωση του ίδιου του ελλείμματος, που σημαίνει είτε παύση πληρωμών του δημοσίου, είτε απόλυση των ούτως ή άλλως υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων.Ίσως τώρα να αντιλαμβάνεστε γιατί πολλοί γνωρίζοντες λένε ότι η Ελλάδα δεν θα αποφύγει τη χρεοκοπία. Τώρα το γιατί φορτωνόμαστε και άλλα νέα χρέη για να πάμε μετά σε χρεοκοπία, αυτό ίσως πια να είναι και το μεγαλύτερο πλέον σκάνδαλο, που μπροστά του το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου θα μοιάζει με πταίσμα.
hassapis-peter μέσω dinatos


Read more...

Ο πόλεμός τους δεν είναι δικός μας

Φωτό: Aliya Naumoff
by potmos

Όπως πάντα, έχουμε την εντύπωση πως ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, έχει να κάνει μόνο με την ελλαδική κοινωνία, λες και είναι αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, ή, κατά ένα περίεργο τρόπο, ιδιαίτερη, ξεχωριστή από τις άλλες.

Τίποτε από τα δύο δεν ισχύει.

Το σκηνικό της μάχης

Ο πόλεμος της πληροφορίας έχει αρχίσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μαίνεται σε θέατρα επιχειρήσεων ανά τον κόσμο και που, πολλές φορές, περιλαμβάνουν και όλον τον κόσμο. Πριν από μια δεκαετία, βέβαια, η διεξαγωγή του πολέμου αυτού δεν ενδιέφερε το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, καθώς η πιό σημαντική εφεύρεση του ανθρώπου μετά τον τροχό - το Διαδίκτυο - δεν είχε θέση στα σαλόνια, τα γραφεία ή τα κινητά τηλέφωνα των περισσοτέρων από εμάς. Κάποιοι ενθουσιώδεις είχαν μπει στο παιχνίδι. Οι άλλοι, περίμεναν τις εξελίξεις.

Και οι εξελίξεις ήρθαν. Το να φτιάξεις έναν ιστότοπο, ένα website δηλαδή, έγινε απλούστερο από ποτέ. Πλέον μπορεί να τον στήσει και ένας ημιάσχετος και να έχει δυνατότητες πολύ πολλαπλάσιες εκείνων που ούτε θα ονειρευόταν ένας γκουρού του web development 15 χρόνια πριν. Με πέντε λεπτά από τον χρόνο σου στήνεις ένα επαγγελματικότατο ιστότοπο, με ελκυστική εμφάνιση, δυναμικό περιεχόμενο και κοινωνική δικτύωση. Το μέσον, δηλαδή, είναι στα χέρια σου: έτοιμο, εύκολα προσβάσιμο, ικανό να μεταφέρει το μήνυμά σου ή την πληροφορία σου σε ένα αριθμό ανθρώπων.

Σε πόσους, όμως, τελικά;

Τα όπλα

Εδώ τίθεται το θεμελιώδες ερώτημα:
exoapotinvouli
Γιατί κάτι να έχει απήχηση στο Διαδίκτυο; Κάποτε απαιτούνταν χρόνος, χρήμα και τεχνογνωσία για να στήσεις έναν ιστότοπο με διαρκή ενημέρωση. Άρα η ενημέρωση ήταν στα χέρια αυτών που είχαν τον τρόπο και τα μέσα για να στήσουν τόπους πληροφόρησης στο διαδίκτυο. Σήμερα ο καθένας το κάνει. Άρα, δεν παίζει πια ρόλο ούτε το χρήμα, ούτε η τεχνογνωσία. Αυτό που καθορίζει την απήχηση μιας πληροφορίας είναι το περιεχόμενό της σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον που προξενεί στους ανθρώπους.

Μπορείς, βέβαια, να πετύχεις ένα μιξ χαμηλής έως μηδενικής αξίας περιεχομένου με υψηλό ενδιαφέρον. Και μιλάμε πάντα για τα ειδησεογραφικά. Αυτό γίνεται όταν π.χ. ικανοποιείς την ανάγκη του αποδέκτη για άμεση και ταχεία ενημέρωση για τα επίκαιρα. Αυτό κάνουν, δεκαετίες τώρα, τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης: οι εφημερίδες γεμάτες μη-ειδήσεις μόνο και μόνο για να έχουν κάθε μέρα ύλη και τα δελτία ειδήσεων τίγκα στη σκουπιδο-«άποψη» για να γεμίζουν ώρες τηλεθέασης.

Τα παραδοσιακά μεγαλο-σάιτ ή πόρταλ, μεταφέρουν μεν τον ίδιο «πλούτο» πληροφοριών στο διαδίκτυο, τα καινοφανή όμως «μπλογκ» διαφόρων επαγγελματιών δημοσιογράφων έχουν ένα επιπλέον στοιχείο: Χρησιμοποιώντας την κάλυψη της (σχετικής) ανωνυμίας που προσφέρουν διάφορες διαδικτυακές υπηρεσίες, μπορούν να αποτελέσουν πρόσφορο έδαφος για την κιτρινίλα, την διασπορά ανεπιβεβαίωτης / αδιασταύρωτης / ψευδούς είδησης। Αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό της διαδικτυακής αρθρογραφίας άνοιξε την όρεξη στους τυχάρπαστους του επαγγελματικού δημοσιογραφικού χώρου. Θεώρησαν ότι μπορούν να κάνουν τις δουλειές τους - τις γνωστές, βρωμερές, υπόγειες συναλλαγές τους - ευκολότερα, χρησιμοποιώντας ως όπλο την δημοσιότητα που μπορούσαν να έχουν ανοίγοντας ένα διαδικτυακό «κανάλι». Ο χρήστης του διαδικτύου, από την άλλη, δεν είναι αυτομάτως το ιδανικό του συνειδητοποιημένου χρήστη - συνδιαμορφωτή. Όσο το διαδίκτυο εξαπλώνεται σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, ο «μέσος χρήστης» προσεγγίζει σε χαρακτηριστικά (παθητική συμπεριφορά, ανάλαφρες προτιμήσεις, εύκολες επιλογές) τον «μέσο πολίτη». Αποτέλεσμα αυτού είναι να «πιάνουν», όσον αφορά την διάδοση και δημοσιότητα, οι προαναφερθείσες δοκιμασμένες τεχνικές.

Οι αντιμαχόμενοι

Ο παραδοσιακός δημοσιογραφικός «χώρος», λοιπόν, αυτή η παραφυάδα της εξουσίας, μπήκε και στο διαδίκτυο. Επόμενο ήταν να μεταφερθεί μαζί τους και οι ανταγωνισμοί εξουσίας που χαρακτήριζαν ανέκαθεν τις σχέσεις των ομάδων αυτού του χώρου.

Ένα σημαντικό ρόλο στα «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» παίζουν οι ένοπλες συμμορίες. Παλιότερα, η Σέχτα (ή ο Επαναστατικός Αγώνας, το ίδιο κάνει) είχε δείξει το προφίλ του «χρήσιμου ηλίθιου», καθώς οι ενέργειές της, ντυμένες με ένα μανδύα αναρχο-μηδενισμού, έρχονταν για να σιγοντάρουν πολιτικές ολικής καταστολής όπως του Μαρκογιαννάκη ή και του Χρυσοχοΐδη. Με τις δολοφονίες όμως του Νεκτάριου Σάββα (Ιούνιος 2009) και του Σωκράτη Γκιόλια, αποδείχτηκε η άμεση διασύνδεση της οργάνωσης με το Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη». Στις 24 Απριλίου, ασφαλιτοδημοσιογράφος έγραφε:

Όπως λένε μάλιστα [σ.σ.: «Καλά πληροφορημένα στελέχη του Υπ. Προστασίας του Πολίτη»], αυτή τη φορά θεωρείται περισσότερο από πιθανό στόχος να είναι κάποιος αστυνομικός σε περιπολία ή ακόμη και δημοσιογράφος και όχι κατ’ ανάγκην «πρώτο όνομα», όπως τονίζουν χαρακτηριστικά. Εκτιμάται ότι πλέον είναι καθαρά θέμα χρόνου η ενεργοποίηση των μελών της τρομοκρατικής οργάνωσης Σέχτα Επαναστατών. [Πηγή]

Είναι λοιπόν ξεκάθαρη η συμμετοχή κύκλων όπως η αστυνομία, οι νονοί και οι πολιτικοί στην υπόθεση του «ανώνυμου διαδικτυακού κιτρινισμού» που είναι σε εξέλιξη χρόνια τώρα στην ελλαδική μπλογκόσφαιρα। Ο πόλεμος είναι δικός τους. Πρόκειται καθαρά για μάχες μεταξύ ομάδων συμφερόντων και η διαπλοκή πολιτικών και αστυνομίας στις υποθέσεις αυτές γίνεται πιό ξεκάθαρη από ποτέ. Καθώς και ο ρόλος των «ένοπλων ομάδων» που τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από βραχίονες του οργανωμένου εγκλήματος.

Η ουσία του πράγματος: οι «παράπλευρες απώλειες»

Όπως κάθε πολεμική επιχείρηση, αυτή η άγρια μάχη ανταγωνιζόμενων εξουσιαστικών ομάδων, έχει και παράπλευρες απώλειες. Την ίδια ημέρα που δολοφονήθηκε ο Γκιόλιας, οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι εντόπισαν το γενεσιουργό πρόβλημα τέτοιων φαινομένων όχι στην εγγενή διαπλοκή πολιτικών, δημοσιογράφων και συμμοριών, αλλά στην... «ανωνυμία στο διαδίκτυο».

Η «ανωνυμία στο διαδίκτυο» κατ’ αρχήν, είναι κάτι πολύ περιορισμένο. Οι ενέργειες καθενός καταγράφονται στον ISP του (τον πάροχο υπηρεσιών) και, ως εκ τούτου, μπορεί να εντοπιστεί ποιός έγραψε τί. Το ότι δεν έχει ο καθένας πρόσβαση σ’ αυτές τις πληροφορίες είναι αυτό που ονομάζουμε «ανωνυμία» ή, πιό σωστά, «ιδιωτικότητα».


Η ιδιωτικότητα στο διαδίκτυο έχει γίνει αντικείμενο ατέρμονων αναλύσεων. Θεωρητικά αίρεται μόνο με σχετικό ένταλμα και πάλι για πολύ σοβαρές παραβάσεις. Θα ήταν ευχής έργον για κάθε εξουσία το να κατορθώσει να μη περιορίζεται από τέτοια νομικά εμπόδια, δηλαδή να είχε στο πιάτο όλα τα στοιχεία τηλεπικοινωνιών για οποιονδήποτε, όποτε τα χρειαζόταν. Πολύ χρήσιμο, ο καθένας σε θέση ισχύος θα το επιθυμούσε, ειδικά σε μια περίοδο που αμφισβητείται έντονα η νομιμοποίηση και η δημοκρατικότητα κάθε κυβέρνησης.

Πολύ σχετική με το θέμα μας είναι η «υπόθεση Wikileaks»: ένας αμερικανός στρατιώτης διέρρευσε ένα απόρρητο βίντεο, που αποδείκνυε σφαγή αμάχων στο Ιράκ, επειδή ο ιστότοπος Wikileaks («Βικιδιαρροές», κατ’ αντιστοιχία με την Βικιπαίδεια) τού έδινε την δυνατότητα να το κάνει αυτό, ανώνυμα. Οι υποδομές που παρέχονται σε κάθε χρήστη του διαδικτύου μπορεί να μη παρέχουν αυτό το επίπεδο ανωνυμίας (που και αυτό, τελικά, παραβιάστηκε από τις «αρχές» και ο στρατιώτης αντιμετωπίζει ποινικές κυρώσεις), σίγουρα όμως βοηθούν τον καθένα να βγάλει σκέψεις, αναλύσεις ή ίσως και πληροφορίες που δε θα αισθανόταν άνετα να δημοσιεύσει με το όνομά του. Ιδίως πληροφορίες ή σχόλια που στρέφονται εναντίον θεσμών και δομών εξουσίας.

Η δολοφονία Γκιόλια έρχεται σε μια άβολη στιγμή να λύσει τα χέρια της εξουσίας. Τώρα μπορούν να μιλούν για άρση της ανωνυμίας, κυνηγώντας τις μάγισσες που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Read more...
free counters