skip to main |
skip to sidebar
Για ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το κόστος δανεισμού από τις αγορές ομολόγων ολοένα και αυξάνει. Από τα τέλη της περασμένης βδομάδας η διαφορά αποδόσεων των κρατικών ομολόγων της Ιρλανδίας και Πορτογαλίας έναντι των γερμανικών έχει πάρει ξανά την ανηφόρα και βρίσκεται στα υψηλότερα επίπεδα από την εισαγωγή του ευρώ.
Κι όμως μέχρι την περασμένη εβδομάδα, όπου εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια αδυναμίας της ιρλανδικής οικονομίας αλλά και της γενικότερης αστάθειας της ανάκαμψης του ιδιωτικού τομέα στην Ευρώπη, στις αγορές επικρατούσε ησυχία, το δε ευρώ είχε φτάσει κοντά σε υψηλά 5 μηνών έναντι του δολαρίου.
Εδώ και λίγες μέρες όμως οι κινήσεις στις αγορές θυμίζουν ότι οι ανησυχίες για στάση πληρωμών ενός κράτους μέλους της Ευρωζώνης δεν εξέλειψαν, κι αυτό παρά τα μεγάλα πακέτα διάσωσης που σχεδιάστηκαν για την Ελλάδα και τις άλλες κλυδωνιζόμενες οικονομίες της Ευρωζώνης. Σε πρόσφατο άρθρο τους στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είχαν υποστηρίξει ότι η στάση πληρωμών των προηγμένων οικονομιών είναι «μη αναγκαία, μη επιθυμητή και μη πιθανή». Αλλά ένας εκ των οικονομολόγων που διαφοροποιείται από τις θέσεις αυτές 100%, ο Βίλεμ Μπούιτερ, επικεφαλής οικονομολόγος για θέματα ευρωπαϊκής οικονομίας της Citigroup, σε έκθεσή του απέρριψε τους ισχυρισμούς των στελεχών του ΔΝΤ με το αιτιολογικό ότι «βασίζονται σε κακή οικονομική σκέψη και απλοϊκή πολιτική οικονομία».
Ας δούμε το σκεπτικό του μέρες που είναι.
Κατά τον Βίλεμ Μπούιτερ, καμιά κυβέρνηση δεν είναι πια απολύτως ασφαλής από τον κίνδυνο μιας στάσης πληρωμών, κι αυτό επειδή οι κυβερνήσεις δυσκολεύονται σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά να χαλιναγωγήσουν τα ελλείμματα. Αυτό με τη σειρά του συμβαίνει για τρεις λόγους:
Καταρχήν γιατί η ζήτηση για δημόσιες δαπάνες έχει αυξηθεί στις περισσότερες προηγμένες οικονομίας ταχύτερα από τις δυνατότητες των κρατών για φορολογία. Η αύξηση της φορολογίας, πέρα από το ότι προσκρούει στις αντιδράσεις του κόσμου, μπορεί να πλήξει τα κίνητρα για εργασία, εκπαίδευση, αποταμίευση και επενδύσεις.
Κατά δεύτερον, γιατί η πολιτική σε πολλές χώρες έχει αγγίξει σημεία υπερβολικής πόλωσης, κι αυτό δυσκολεύει τις αποφάσεις των κυβερνήσεων ως προς το ποιος θα σηκώσει το κόστος περικοπής των δημοσίων δαπανών. Εξαιρετικά παραδείγματα κοινωνιών υψηλής πόλωσης είναι η Ελλάδα και οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Κατά τρίτον, επειδή έχει γίνει λιγότερο αποτελεσματικό το φορολογικό σύστημα. Η φοροαποφυγή και η φοροδιαφυγή έχουν αυξηθεί σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, όπως και τις ΗΠΑ μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως επίσης έχει ενισχυθεί και η παραοικονομία, εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης. Το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας λαμβάνει χώρα εκτός της επίσημης οικονομίας.
Δεν είναι λοιπόν ότι οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να πληρώσουν. Αλλά είναι ότι ίσως μερικές να μην θελήσουν να το κάνουν ή να μην είναι σε θέση να επιβάλλουν στους λαούς τους το οικονομικό κόστος που απαιτείται ώστε να διασφαλιστεί η αποπληρωμή των χρεών στο σύνολό τους και ο περιορισμός του συνολικού δημόσιου χρέους σε βιώσιμα επίπεδα.
«Η χώρα με τον υψηλότερο κίνδυνο στάσης πληρωμών αυτή τη στιγμή είναι κατά την άποψή μας η Ελλάδα, ακολουθούμενη σε μεγάλη απόσταση από μια μικρή ομάδα χωρών, που περιλαμβάνει την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, ακολουθούμενες επίσης σε μεγάλη απόσταση από την Ιταλία, το Βέλγιο, την Αυστρία, την Ιαπωνία και σε ορίζοντα άνω των 5 χρόνων από τις Ηνωμένες Πολιτείες», παρατηρεί η Τζάνετ Χένρυ, επικεφαλής οικονομολόγος των ευρωπαϊκών υποθέσεων στη HSBC του Λονδίνου.
Και καθώς η Ισπανία δεν αποτελεί λόγο άμεσης ανησυχίαςέχει σημειώσει τη μεγαλύτερη βελτίωση στα φορολογικά έσοδα από τις τέσσερις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και την μεγαλύτερη περικοπή δημοσίου ελλείμματος ,είναι οι μικρές οικονομίες της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας που αποτελούν εν τέλει την εστία των ανησυχιών.
Οι εξελίξεις αυτές μπορεί να και έχουν περιορίσει τις ανησυχίες σχετικά με το μέλλον του ευρώ που κυριαρχούσαν την άνοιξη. Αλλά υπάρχει και μια άλλη εξέλιξη που δοκιμάζει το ενιαίο νόμισμα: η προοπτική ενός νέου ακόμα μεγαλύτερου προγράμματος νομισματικής χαλάρωσης από την αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα, που φαίνεται ότι θα διοχετεύσει περαιτέρω ρευστότητα στην κλονισμένη αμερικανική οικονομία μέσω της αγοράς περισσότερων κρατικών ομολόγων.
Μια τέτοια εξέλιξη όμως προαναγγέλλει την περαιτέρω αποδυνάμωση του αμερικανικού δολαρίου, τάση που η Τράπεζα της Ιαπωνίας προσπαθεί ήδη να αντισταθμίσει παρεμβαίνοντας στην αγορά νομισμάτων και πιέζοντας προς τα κάτω το γεν. Και από τη στιγμή που η Τράπεζα της Αγγλίας δεν έχει επιφυλάξεις να ακολουθήσει το παράδειγμα της αμερικανικής FED, αυτό σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι η μόνη που δεν θα προχωρήσει σε ποσοτική χαλάρωση ανάμεσα στις χώρες / οντότητες κατόχους αποθεματικών νομισμάτων.
«Αυτή τη στιγμή το ευρώ μοιάζει να είναι το μοναδικό σκληρό νόμισμα του κόσμου», καταλήγει η κ. Χένρι.
sofokleous10.gr
Read more...
του Δημήτρη Γιαννακόπουλου (*)Η τρόικα είναι ο σύγχρονος Παπαδόπουλος, που μας βάζει στο γύψο για το καλό μας και μεσολαβεί για την υπέρβαση της φαυλοκρατίας, όπως ισχυριζόταν ότι έκανε και εκείνος το 1967 για να οδηγηθούμε στην μεταπολίτευση...
Θυμάμαι, πριν από τρία χρόνια, έναν ταξιτζή που με αναγνώρισε, παραλαμβάνοντάς με από το αεροδρόμιο, να μου λέει: « τι τα θες κύριέ μου, ο Έλληνας δεν αλλάζει. Ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται». Ο ίδιος λόγος παρατηρώ να διατυπώνεται σήμερα και στο διαδίκτυο από όλους τους συντηρητικούς που εμφανίζονται ως προοδευτικοί: « Βρε, δεν λες που υπάρχει και η τρόικα, να γίνει ο Έλληνας άνθρωπος, να σοβαρευτούμε, να γίνουμε υπεύθυνοι, να μπει μια τάξη..», σημειώνουν.
Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος, ο οποίος εκφράζεται από τον Γιώργο Παπανδρέου και όλους τους νεοφιλελευθέρους, ασχέτως αν ανατοποθετούνται στην εθνικιστική δεξιά, στο κέντρο ή και αριστερότερα.
Η αλλαγή που διαρκώς αναμασά ο Πρωθυπουργός και προπαγανδίζουν τα ΜΜΕ και οι συνοδοιπόροι του, από όλους τους τυποποιημένους πολιτικούς χώρους, προϋποθέτει την βίαιη συμμόρφωση των απείθαρχων Ελλήνων σε αξίες και νόμους που αναπαριστώνται σαν η υπέρτατη αλήθεια για την πρόοδο και την ευημερία, αν και εμφανώς αντιστρατεύονται και τα δύο.
Η τρόικα είναι ο σύγχρονος Παπαδόπουλος,
που μας βάζει στο γύψο για το καλό μας και μεσολαβεί για την υπέρβαση της φαυλοκρατίας, όπως ισχυριζόταν ότι έκανε και εκείνος το 1967 για να οδηγηθούμε στην μεταπολίτευση.
Η χώρα, όπως εμφανίζονται να πιστεύουν όλοι αυτοί οι σύγχρονοι «προοδευτικοί», έχει ανάγκη την τρόικα για να περάσει σε μια άλλη μεταπολίτευση. Όχι πια με το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στη Δύση», αλλά με το «η Ελλάδα ανήκει στο ΔΝΤ», το οποίο ο Γιώργος με λεπτότητα εκφράζει ως « η Ελλάδα ανήκει στην παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση».
Όλες οι δυνάμεις της κυβέρνησης και αυτών των «προοδευτικών» συμμάχων της αναλώνονται σε μια εκστρατεία δήθεν πειθούς προς τις αγορές, τους ετέρους μας στην ΕΕ, τις ΗΠΑ και γενικότερα στη διεθνή κοινότητα, μέσω της οποίας οι Έλληνες αναπαριστώνται ως μετανοούντες αμαρτωλοί, οι οποίοι τώρα με την παρέμβαση των εγγυητριών δυνάμεων του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την εμπνευσμένη ηγεσία του Γιώργου, συνειδητοποιούν ότι πρέπει να αλλάξουν για να υπάρξουν.
Αν κάποιος είχε την θεωρητική κατάρτιση να κατανοήσει το συντηρητικό βάθος και την επικίνδυνη για την κοινωνία και την χώρα κανονιστική διάσταση αυτής της προσέγγισης των αυτοπροβαλλόμενων σήμερα «προοδευτικών» θα τρόμαζε - όπως τρομαγμένος είναι και ο συντάκτης αυτών των γραμμών. Αυτό, αγαπητοί φίλοι, είναι η επιτομή του λόγου της εξάρτησης και της υποταγής, συνδυασμένος με κανονιστική βαρβαρότητα, στο βαθμό που το «μνημόνιο» θεωρείται από αυτούς ως η υπέρτατη αλήθεια για να εξέλθει η χώρα από την κρίση, την οποία οι ίδιοι κατασκεύασαν.
Η τρόικα δεν προσφέρει καμία απολύτως «λύση» οικονομικού χαρακτήρα , όπως πολλοί οικονομολόγοι Έλληνες και ξένοι, έχουν δείξει. Εγώ προσπάθησα αρχικά , ανεπιτυχώς , να εμποδίσω αυτή την καταστροφική πορεία, συμβάλλοντας στην αποδόμηση αυτής της στρατηγικής. Εκλαϊκεύοντας όσο μπορούσα τα θεωρητικά και εμπειρικά δεδομένα που έκαναν εμφανές το οικονομικό αδιέξοδο αυτής της μεθόδου, που υιοθέτησε η κυβέρνηση, επιχείρησα εγκαίρως να ευαισθητοποιήσω πολίτες και πολιτικούς φορείς. Δεν τα κατάφερα. Το αίτιο της αποτυχίας μου σχετίζεται κυρίως με το «ιδεολόγημα του..γύψου», το οποίο εντέχνως έχουν «φυτέψει» για τα καλά στο υποσυνείδητο των πολιτών τα ΜΜΕ. Κάθε κοινωνικό πρόβλημα εμφανίζεται ως παθολογικό πρόβλημα που απαιτεί κάποια θεραπεία (με την διαδεδομένη και κυρίαρχη ιατρική discourse, ασφαλώς). Έτσι ο σύγχρονος «γύψος» στον οποίο τοποθετείται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία εμφανίζεται ως φυσιολογική θεραπευτική αντιμετώπιση.
Οικονομικά αποδεδείχθηκε ότι ο Γιώργος και το καθεστώς ψεύδονται και παραπλανούν, όπως παγίως πράττουν όλοι οι κυβερνήτες της χώρας. Σε επίπεδο μικροπολιτικής, όμως, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Το απίθανα λαϊκιστικό δίλλημα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», το οποίο οικονομικά δείχνει απατηλό, καθώς μπορούμε και να αλλάζουμε και να βουλιάζουμε, όπως πράγματι συμβαίνει, θεσμικά φανερώνει την μορφή της αλλαγής: το καθεστώς διαλύει το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, παραχωρώντας στην αγορά αυτόν τον ρόλο, ενώ παράλληλα έρχεται να υποστηρίξει τις χυδαιότερες μορφές κοινωνικής αλητείας, όπως την νομιμοποίηση της μέχρι σήμερα φοροκλοπής και φοροδιαφυγής, καθώς και κάθε είδους αυθαιρεσίας και απάτης σε βάρους του δημοσίου συμφέροντος. Αυτό βάλλει ευθέως εναντίον της λεγόμενης κοινωνικής δικαιοσύνης και κλονίζει την πολιτική νομιμοποίηση και το αίσθημα δικαίου στην χώρα, το οποίο συνδυάζεται με την αντίληψη του «γενικού καλού».
Η «αλλαγή» που επαγγέλλεται το καθεστώς, δεν είναι απλώς μια συντηρητή στροφή με όρους πολιτικής οικονομίας, αλλά κυρίως μια θεσμική διαστροφή, που οδηγεί στην αναπαραγωγή του ατομισμού και στην καταστροφή και των τελευταίων ψηγμάτων κοινωνικής συνείδησης που είχαν απομείνει στον τόπο. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της στρατηγικής νομιμοποίησης της εξάρτησης της χώρας από τις σύγχρονες «εγγυήτριες δυνάμεις» της Ελλάδας, όπως τις θεμελίωσε στον πολιτικό λόγο ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτοί προφανώς είναι που γνωρίζουν καλύτερα το συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας και έχουν τον τρόπο να σώσουν την χώρα από την διαφθορά, που μέχρι τώρα ανέχθηκαν όταν δεν προήγαγαν οι ίδιοι!
Ο γράφων, φίλοι, δεν έχει κάτι εναντίον του Γιώργου, όπως δεν είχε και κάτι προσωπικό εναντίον του Καραμανλή, όταν ασκούσε κριτική στην πολιτεία του. Δεν πάσχω από τέτοιου είδους εμμονές, σας διαβεβαιώνω και πάψτε να με κατηγορείτε ορισμένοι. Τον Γιώργο μάλιστα τον σωπαθώ κιόλας..δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι βαθύτατα πολιτικό και όχι προσωπικό. Ο Γιώργος είναι φορέας μιας καταστροφικής για την χώρα πολιτικής κουλτούρας, η οποία μασκαρεύει την βαρβαρότητα, μετατρέποντάς την σε αναγκαιότητα, ουδετερότητα, φυσιολογικότητα, προσδίδοντάς της, διαλεκτικά, προοδευτικά χαρακτηριστικά, ενώ στην ουσία αυτή εξυπηρετεί την μαύρη συντήρηση. Αυτό με την σειρά του εμποδίζει την πολιτική και κοινωνική χειραφέτηση στην χώρα και ενισχύει το καθεστώς των νταβάδων.
Με αυστηρά πολιτικούς όρους ο Γιώργος κάνει κάτι ίσως χειρότερο από τον Παπαδόπουλο, υπηρετώντας τώρα πια, ουσιαστικά, την ίδια discursive στρατηγική με τον δεύτερο. Ο «γύψος» πονάει, είναι επώδυνη θεραπεία, αλλά η μόνη ικανή να εξυγιάνει την άρρωστη ελληνική κοινωνία και πολιτική, καθημερινά ισχυρίζεται.
Οι Έλληνες, όμως, δεν χρειάζονται θεραπεία. Από μια σοβαρή ηγεσία έχουν ανάγκη, να ξανακάνει τον ελληνικό πληθυσμό και τους ξένους πολίτες της χώρας μας κοινωνία. Ο Γιώργος, ενώ κατηγορεί δήθεν τις αγορές, ταυτόχρονα μετατρέπει ταχύτερα την ελληνική κοινωνία σε αγορά και μάλιστα υποβαθμισμένη αγορά ,έτοιμη να προσφέρει νέες διομολογήσεις σε κάθε τυχοδιώκτη, μέσω του κράτους.
(*) Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία
stopcartel μέσω lamianews
Read more...
Την ύπαρξη μιας μυστικής Επιτροπής που οδήγησε την Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας μας, καθώς και των άλλων αδύναμων Οικονομιών της Ευρωζώνης, τα τελευταία δύο χρόνια, αποκάλυψε η αμερικανική εφημερίδα «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ».
Όπως έγραψε η έγκριτη εφημερίδα, αμέσως μετά από την κατάρρευση της αμερικανικής τράπεζας Λίμαν Μπράδερς, το Σεπτέμβριο του 2008, και την παγκόσμια οικονομική κρίση που ακολούθησε, ένα μυστικό κονκλάβιο διερευνούσε το ενδεχόμενο κατάρρευσης οικονομίας κράτους - μέλους της ζώνης του ευρώ και εκπονούσε ανάλογο σχέδιο αντίδρασης.
Το «κονκλάβιο» αυτό έχει και το όνομα της «επιτροπής που δεν υπήρξε ποτέ», καθώς όλες οι δραστηριότητές του καλύπτονταν από άκρα μυστικότητα.
Όπως επισημαίνει η... διεθνούς εμβέλειας αμερικανική εφημερίδα, «το Μάρτιο του 2009, ο Ξαβιέ Μούσκα, στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών της Γαλλίας, ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει τη θέση του ως πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων, ένα ειδικό σώμα τεχνοκρατών που διαχειριζόταν την οικονομική πολιτική της Ε.Ε. Ενημερώνοντας τον διάδοχό του, Αυστριακό Τόμας Βίζερ, του είπε: «Παρεμπιπτόντως, υπάρχει και μια ομάδα που επίσημα δεν υφίσταται».
Η μυστική αυτή ομάδα λειτουργούσε από το Νοέμβριο του 2008 για τη δημιουργία σχεδίου αντιμετώπισης κρίσης από χώρα - μέλος της Ευρωζώνης και μέλη της ήταν κορυφαία στελέχη των οικονομικών επιτελείων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, με θέση κάτω από τους υπουργούς. Τα μέλη της ομάδας προέρχονταν από τα επιτελεία της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του γραφείου του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ».
«Αυτή η ομάδα κρούσης», αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα, «συναντιόταν κρυφά στο περιθώριο συνόδων κορυφής, συχνά ξημερώματα ή αργά το βράδυ, εξετάζοντας πιθανούς κινδύνους που θα μπορούσαν να προέλθουν από χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Ισπανία. Εκεί η Ευρωπαϊκή Ένωση πίεζε να αναλάβει κεντρικό ρόλο στη συγκέντρωση και χορήγηση κεφαλαίων σε χώρες που είχαν ανάγκη, έχοντας στο πλευρό της τη Γαλλία».
Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, η Επιτροπή πάλεψε να ξεπεράσει τις διαφωνίες που υπήρχαν στο εσωτερικό της Ευρωζώνης για το αν θα έπρεπε να διασωθεί μία οικονομία κράτους - μέλους που καταρρέει. Μία απάντηση, που όπως επισημαίνουν οι συντάκτες του εκτενούς ρεπορτάζ, η Επιτροπή «δεν τη βρήκε ποτέ».
Σε αυτό το γεγονός, όπως υποστηρίζει το δημοσίευμα, συνέβαλαν οι ιδεολογικές διαφορές στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, αλλά και οι διαφορετικές ατζέντες που είχαν οι δύο ισχυροί της Ευρώπης, η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ και ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί.
Η αμερικανική εφημερίδα κάνει ειδική αναφορά στις εκλογές στη Γερμανία και υποστηρίζει ότι η Γερμανίδα καγκελάριος ζήτησε την παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να πείσει τους ψηφοφόρους της γερμανικής επαρχίας για την αναγκαιότητα του μηχανισμού στήριξης.
Ωστόσο, η Μέρκελ δεχόταν και εισηγήσεις ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι απλώς «έλλειψη ρευστού», αλλά ότι «η χώρα χρειάζεται επιδιόρθωση». Από την πλευρά του, ο Σαρκοζί κατάλαβε αμέσως ότι τα προβλήματα της Ελλάδας απειλούν να συνταράξουν την Ευρωζώνη και ζήτησε άμεση δράση.
Όπως έγραψε η «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», ο κίνδυνος κρίσης κρατικών χρεών είχε αρχίσει να απασχολεί την Ευρωζώνη ήδη από τον Οκτώβριο του 2008, όταν η Ουγγαρία, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά εκτός του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, είδε να στερεύει ο δανεισμός από τις διεθνείς αγορές. Τότε οι Βρυξέλλες χρησιμοποίησαν ειδικό μηχανισμό, επιτρέποντας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα να σώσουν την Ουγγαρία, παρέχοντας 20 δισεκατομμύρια ευρώ σε δάνεια.
Το δημοσίευμα προσθέτει πως «σύντομα έγινε κατανοητό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είχε ανάλογο μηχανισμό να σώσει με παρόμοιο τρόπο χώρα της Ευρωζώνης. Επιπλέον, η ιδέα της προσφυγής στο ΔΝΤ ήταν ταμπού για πολλούς κορυφαίους παράγοντες της Ε.Ε., επειδή οι τελευταίοι θεωρούσαν ότι στο Ταμείο προσφεύγουν μόνο φτωχές χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ».
Η αμερικανική εφημερίδα αποκάλυψε επίσης πως η Ευρωζώνη κινητοποιήθηκε μόλις το Φεβρουάριο του 2010 και ότι μόνο τότε άνοιξε σε όλα τα μέλη της η πρόσβαση στη μυστική επιτροπή, γιατί τότε πλέον ήταν εμφανής η αδυναμία της Ελλάδας να προχωρήσει στις αγορές και μία χρεοκοπία θα είχε πολύ χειρότερα αποτελέσματα από την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς.
Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ στο adesmeytos
apneagr
Read more...
Για ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το κόστος δανεισμού από τις αγορές ομολόγων ολοένα και αυξάνει. Από τα τέλη της περασμένης βδομάδας η διαφορά αποδόσεων των κρατικών ομολόγων της Ιρλανδίας και Πορτογαλίας έναντι των γερμανικών έχει πάρει ξανά την ανηφόρα και βρίσκεται στα υψηλότερα επίπεδα από την εισαγωγή του ευρώ.
