Oι άνθρωποι γύρω μου βλέπω να έχουν αποδεχτεί μια κατάσταση για την οποία δεν φταίνε οι ίδιοι. Είναι συνηθισμένοι στην κοινωνική αδικία και δεν περιμένουν κάποιον σωτήρα πια. Είναι επικίνδυνο να μείνουμε “ζαλισμένο κοπάδι”. Αυτή η αποδοχή, η γνώση ότι “εμείς θα πληρώσουμε” χωρίς αντίδραση με τρομάζει. Τόσοι άνθρωποι μόνο στην Ελλάδα ζουν υπό απαίσιες συνθήκες, αγχώνονται, ματώνουν καθημερινά μόνο και μόνο για να λάβουν χαρτζιλίκι. Άλλοι δεν έχουν ούτε αυτά και πεθαίνουν καθημερινά από αρρώστιες και χαμηλότατο επίπεδο διαβίωσης, στερούμενοι όλα όσα οι υπόλοιποι θεωρούμε δεδομένα. Άλλοι ψυχορραγούν σε νοσοκομεία, τρώνε ξεροκόμματα λόγω των εξευτελιστικών συντάξεων και νιώθουν πως τόσα χρόνια στέρησης, δουλείας και καταπίεσης δεν ανταμείβονται. Νέοι γυρίζουν στα τραίνα και τις πλατείες ψάχνοντας την δόση τους, τα όνειρα τόσων πτυχιούχων βρίσκουν “τοίχο” το παράλογο μοντέλο εργασίας. Δημιουργείται μια νέα τάξη, αυτή των νεόπτωχων.Από την άλλη οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου σιωπούν. Τελευταία άκουσα τον Μίκη Θεοδωράκη να τάσσεται υπέρ του ΛΑΟΣ! Επιβάλλονται στεγανά στον τρόπο που πρέπει κανείς να σκέφτεται ή να αντιδρά. Υπάρχουν τα “επιτρεπτά όρια”, η “επικρατούσα ηθική”, τα δελτία ειδήσεων…Όποιος έχει το σθένος να καταδείξει τα προβλήματα και να προσφέρει λύσεις περιθωριοποιείται. Το έχω παρατηρήσει: Αν προσπαθήσει κανείς να πει κάτι ενδιαφέρον στους γύρω του αντιμετωπίζεται με αδιαφορία. Αλλά ΓΙΑΤΙ;
Χρειαζόμαστε νέες συνήθειες, νέες αξίες, νέα ιδανικά, νέα ήθη, νέες προτεραιότητες, νέα ελπίδα. Ο άνθρωπος είναι ευχαριστημένος με τα λίγα. Με ένα πιάτο φαγητό, με παρέα, με λίγο καθαρό αέρα, με την τέχνη. Αυτά του αρκούν, το γιατί έχει δημιουργηθεί ένα αίσθημα ανικανοποίητου σε μια κοινωνία αφθονίας, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Πάντως μόνο κατά τύχη δεν έγινε. Ζούμε σε ένα περιβάλλον (ο όρος matrix ταιριάζει καλύτερα) όπου μας βλέπει σαν πόρους, σαν πηγές ενέργειας και μας διαχειρίζεται. Κινούμαστε σε αποστειρωμένα αστικά τοπία, όπου ξεχνάμε την ανθρωπιά μας. Τόσοι άνθρωποι πόνεσαν, γέλασαν, έκλαψαν και νίκησαν πριν από εμάς. Κι άλλοι εδώ που τώρα κλαίμε, θα γελάσουν. Θα τα καταφέρουμε, θα ζήσουμε. Αλλά αξίζει να ξεπουλήσουμε την ελευθερία μας και την αξιοπρέπειά μας “στο όνομα του έθνους”;
strangejournal
Read more...
