Μέγιστη επένδυση… το όνειρο

Επιμέλεια: Γιώργος Μασσαβέτας

Οι ελληνικές εκλογές δικαιώνουν τον μακαρίτη Κάρολο Μαρξ που υποστήριζε ότι «όλα είναι Οικονομία». Τα πάντα υπάρχουν υπέρ αυτής και δι’ αυτής.
Βλέπετε έχουμε από τη μια τη συγκυρία της παγκόσμιας κρίσης. Και από την άλλη το «θαύμα» του διαρκούς «νοικοκυρέματος» των ημεδαπών οικονομικών επί τριάντα πέντε χρόνια. Από γαλάζιους και πράσινους διαχειριστές.
Τόσο επιτυχημένους, ώστε να είμαστε ο μόνος λαός στην Ευρωπαϊκή Ένωση που μπήκε στο «τούνελ» το 1985, με την υπόσχεση ότι η λιτότητα θα είναι προσωρινή και ότι θα μας οδηγήσει σε «ακόμη καλύτερες μέρες» και έκτοτε δεν λέει να βγει. Αντιθέτως μοιάζει με εκείνον που μπήκε σε ένα έλος και βυθίζεται όλο και περισσότερο εξαιτίας σπασμωδικών κινήσεων. Μόνο που τις σπασμωδικές κινήσεις δεν τις κάνει ο λαός αλλά οι ηγέτες του.
Ο λαός, από το 1974 και δώθε, έδωσε σε όλους την ευκαιρία να γράψουν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στις σελίδες της Ιστορίας. Όλοι –εκτός του μακαρίτη Γεωργίου Ράλλη- είχαν την ευκαιρία τους. Άλλοτε με απλή και άλλοτε με ισχυρή αυτοδυναμία.
Όχι πως δεν υπήρξαν θετικές επιλογές. Αλλά κυριάρχησε το ότι οι κυβερνήσεις μας υπέγραφαν συνεχώς γραμμάτια για το μέλλον. Ότι συνηθίσαμε να ψωνίζουμε, ως χώρα αλλά και ως πολίτες, με το… τεφτέρι. Να χρεωνόμαστε όλο και περισσότερο.
Έτσι καταντήσαμε να μιλάμε μόνο για το ποιος υπήρξε αθλιότερος διαχειριστής του εθνικού κορβανά και ποιος διαθέτει το μαγικό ραβδί για να γίνει η χώρα μας, από κατατρεγμένη παραδουλεύτρα της Ευρώπης, η λαμπερή Σταχτοπούτα που ανακάλυψε ο πρίγκιπας και «ζήσανε αυτοί καλά κι’ εμείς καλύτερα».
Κανένας διάλογος, κανένας προβληματισμός, για τον κίνδυνο να συρρικνωθούμε τόσο πολύ, ώστε τελικώς να εξαφανισθούμε ως έθνος. Όχι από εξωτερική εισβολή. Αλλά από εσωτερικές διεργασίες. Από το ότι είμαστε ένας λαός που γερνά. Που γεννά όλο και λιγότερο. Που δεν στηρίζει, παρά τα μεγάλα λόγια, τη μητρότητα.
Ένας λαός που χάνει κάθε μέρα και περισσότερο ένα βασικό στοιχείο της εθνικής του ταυτότητας. Τη γλώσσα του. Που υφίσταται συστηματικό πολιτιστικό εξανδραποδισμό.
Επείγουσα πράγματι ανάγκη να καθαρίσουμε τα τεφτέρια μας από τα χρέη, χωρίς να προχωρήσουμε σε νέα.
Μέγιστη όμως ανάγκη να αποκτήσουμε μια δημόσια ζωή ικανή να προσφέρει ελπίδα, όραμα και κινητήρια ιδανικά στη γενιά που ανατέλλει.
Χωρίς ψυχή, προκοπή δε γίνεται.
taxydromos.gr