ΕΝΤ: Τερατογέννηση ΔΝΤ, Μάαστριχτ και Συμφώνου Σταθερότητας

Η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου εκφράζει την υιοθέτηση ακραία αντιλαϊκών μορφών διαχείρισης της κρίσης από τις αστικές τάξεις

Μια νέα περίοδο αντιδραστικής μετάλλαξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης σηματοδοτεί η κατ’ αρχήν απόφαση των ευρωπαίων ηγετών για δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, στα πρότυπα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η απόφαση τους, που δεν συναντά ευρεία αποδοχή στους κόλπους του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και θα περάσει από σαράντα κύματα για να υλοποιηθεί, εμφανίστηκε ως επιτυχία του έλληνα πρωθυπουργού, που «θα έπρεπε να τον εφεύρουμε αν δεν υπήρχε»(!) σύμφωνα με το σημείωμα του εκδότη των Νέων της προηγούμενης Τρίτης. Η δυστοκία στην αποδοχή του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, ας μην κοροϊδευόμαστε, θα κρατήσει τόσο όσο χρειάζεται να πειστούν άπαντες πως δεν θα είναι ένας ακόμη μηχανισμός κοπής χρήματος και αναδιανομής πόρων από τις πλουσιότερες προς τις φτωχότερες χώρες, όπως ήταν τα Διαρθρωτικά Ταμεία, που θεσπίστηκαν τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 για να εξωραΐσουν την ΕΕ.

Στην πραγματικότητα, η ίδρυση Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, πρώτον, θα οξύνει τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, καθώς οι έκτακτες χρηματοδοτήσεις που θα εγκρίνει στην περίπτωση που μια χώρα αντιμετωπίζει προβλήματα ρευστότητας θα χορηγούνται με απίστευτα ειδεχθείς, εξοντωτικούς όρους, όπως την αναστολή των χρηματοδοτήσεων από τα Διαρθρωτικά Ταμεία, του δικαιώματος ψήφου στο Συμβούλιο υπουργών κι άλλες ακόμη αυστηρότερες ποινές που θα καθορισθούν στην πορεία. «Οι κυρώσεις αυτές θα πρέπει να αυξάνονται σταδιακά», ήταν τα λόγια της Γερμανίδας καγκελαρίου την προηγούμενη Τετάρτη. Ουσιαστικά θα πρόκειται για έναν μηχανισμό λιτότητας ακόμη πιο βαρύ από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (που χαρακτήρισε την περίοδο μέχρι την ένταξη στο ευρώ) και το Σύμφωνο Σταθερότητας (που σηματοδότησε την δεκαετία του ’90, από την δημιουργία του ευρώ μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης). Στην πραγματικότητα το ΕΝΤ, «θεσμική» απάντηση της ΕΕ στην κρίση, θα είναι ένας μηχανισμός αναδιανομής πλούτου από τα φτωχότερα στρώματα προς την αστική τάξη και το κράτος και από τις φτωχότερες προς τις πλούσιες χώρες.
leonidasvatikiotis

Δεύτερο, θα επιτείνει την ανισόμετρη ανάπτυξη εντός της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης καθώς όποιος καπιταλισμός υποπέσει στην ανάγκη του θα καταδικαστεί στην ύφεση και θα χάσει κάθε ελπίδα μεγέθυνσης του ΑΕΠ και πραγματικής σύγκλισης για πολλά χρόνια. Υπ’ αυτή την έννοια, η ανάλυση κόστους – ωφέλειας της συνέχισης της παραμονής στην ευρωζώνη δεν είναι καθόλου προφανής! Κι έτσι πρέπει να ερμηνευτεί η αποστασιοποίηση από την ΕΕ που εκφράζουν το τελευταίο διάστημα ισχυρά κέντρα του Συνασπισμού, απηχώντας την ευρύτερη δυσφορία που εκδηλώνεται απέναντι στην ΕΕ – όχι μόνο από λαϊκά στρώματα. Η καταστροφική επίδραση που έχουν μέτρα τύπου ΔΝΤ είναι ήδη ορατή στην Ελλάδα με την μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας το 2009 κατά 22%, σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο, με την μείωση των εξαγωγών κατά 17% για τον ίδιο πάλι χρόνο και με την εκτίναξη της φτώχειας, που έχει ως αποτέλεσμα να πλήττονται στην Ελλάδα 2,1 εκ άνθρωποι, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία. Τα χειρότερα ωστόσο είναι μπροστά μας και θα γίνουν εμφανή από αύριο, όταν θα εφαρμοστούν οι αυξημένοι συντελεστές ΦΠΑ ωθώντας προς τα πάνω τις τιμές πώλησης των προϊόντων και τον πληθωρισμό, σ’ έναν ευρύτερο περιβάλλον καθαρής μείωσης των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και συρρίκνωσης του παραγόμενου προϊόντος. Κοινώς, εφιάλτης κοινωνικής παρακμής και οικονομικής υπανάπτυξης!

Τρίτο, η δημιουργία του ΕΝΤ αποτελεί την απάντηση της ΕΕ στην ορατή προοπτική να εξέλθει της κρίσης έχοντας υποστεί απώλειες στον ανταγωνισμό της με τις ΗΠΑ και την Ασία. Η ίδρυση του ΕΝΤ έρχεται να καλύψει ένα κενό των ιδρυτικών συνθηκών της ευρωζώνης για την ύπαρξη δανειστών έσχατης ανάγκης, στην πραγματικότητα όμως φράζει το δρόμο στην δυνατότητα που είχε το ΔΝΤ από το 1945 (που ιδρύθηκε στο πλαίσιο της Συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς η οποία έθεσε τα θεμέλια της μεταπολεμικής οικονομικής και νομισματικής τάξης) μέχρι σήμερα να καλύπτει αυτό το κενό. Στο εξής κανένα κράτος – μέλος της ευρωζώνης δεν θα έχει τη δυνατότητα να φλερτάρει με το ΔΝΤ όπως έκανε …«to amerikanaki»! Έτσι έγραφε η Wall Street Journal το προηγούμενο σαββατοκύριακο ότι αποκαλούν τον Γιωργάκη στην Ελλάδα («the little American», αγγλιστί) – οπότε για μια επιπλέον φορά μετά τον Δεκέμβρη του 2008, ακόμη κι ο πιο αντιδραστικός, ξένος Τύπος φαίνεται να εκφράζει πιο ευθύγραμμα το δημόσιο αίσθημα στην Ελλάδα από τους έλληνες εκδότες. Ο κίνδυνος υποβάθμισης της θέσης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού ως αποτέλεσμα της κρίσης φάνηκε πεντακάθαρα στους ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ. Κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2009, ειδικότερα, όταν στις ΗΠΑ αυξήθηκαν κατά 1,4%, στη ευρωζώνη καταγράφηκε αύξηση(;) της τάξης του 0,1%. Υπό τη θέα λοιπόν αυτής της υστέρησης, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο εκμεταλλεύεται την δημοσιονομική κρίση για να επιβάλει στους λαούς νέα εξοντωτικά προγράμματα λιτότητας που θα βοηθήσουν την κερδοφορία του και την κάλυψη του χαμένου εδάφους στο πλαίσιο του ανηλεούς διεθνούς ανταγωνισμού.

Όπως ακριβώς πράττει, ειρήσθω εν παρόδω, και το κεφάλαιο στην Ελλάδα. Καθώς, τα περισσότερα από τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση και ψήφισε την προηγούμενη Παρασκευή μετά από συζήτηση στη Βουλή λίγων ωρών (σ’ αυτή την περίπτωση ξέχασαν την «δημόσια διαβούλευση») και όλα τα νέα μέτρα που θα ανακοινωθούν από ‘δω και πέρα και θ’ αφορούν στον ιδιωτικό τομέα, παρά τα όσα λέγονται, δεν θα έχουν στόχο την μείωση των ελλειμμάτων. Στόχο θα έχουν την βελτίωση των όρων αξιοποίησης του κεφαλαίου και την άνοδο των κερδών. Η αστική τάξη επομένως εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να επιβάλλει και να δικαιολογήσει το πιο ωμό αντεργατικό πραξικόπημα της μεταδιδακτορικής περιόδου, στο φόντο μιας ραγδαίας υποβάθμισης της θέσης της στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου όπου συμμετέχει. Υπό αυτό το πρίσμα καθόλου τυχαία δεν είναι κι η άνοδος του εθνικισμού τα τελευταία χρόνια: από την πιο ρατσιστική κι επιθετική εκδοχή του, όπως αυτή που εκδηλώθηκε με αφορμή το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια των μεταναστών, μέχρι την πιο προοδευτική, που μάχεται επιζήμιες πλευρές της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, με σημαία ωστόσο την εθνική συνοχή και την κοινωνική συναίνεση.

Τέλος, για να μην μείνει καμιά αμφιβολία για τις προθέσεις της Μέρκελ και του Σαρκοζί όταν ικανοποιούσαν το αίτημα του Γ. Παπαπανδρέου (επίλεκτου μέλους της «φυλής των αεροδρομίων» κι αυτός σαν τον Τζορτζ Κλούνεϋ στο Ραντεβού στον Αέρα που πετάει κι… απολύει) πρέπει να τονίσουμε ότι η συναίνεσή τους στη δημιουργία του ΕΝΤ υπαγορεύτηκε πρωτίστως απ’ όσα διακυβεύονται για τις δικές τους επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Το ενδεχόμενο χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού τους θίγει άμεσα δεδομένων: Πρώτο, των δισεκατομμυρίων που έχουν επενδύσει γερμανικές και γαλλικές τράπεζες στο ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπολογίζεται πως 43 δισ. ευρώ έχουν επενδύσει οι πρώτες και 35 δισ. ευρώ οι δεύτερες στην θαυμαστή αυτή πηγή εύκολων κερδών, που είναι το δημόσιο χρέος. Επίσης, τουλάχιστον το 53% του ελληνικού δημόσιου χρέους βρίσκεται στα θησαυροφυλάκια άλλων χωρών της ΕΕ (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι αγορές από το εσωτερικό της Ελλάδας). Στις ΗΠΑ αντίθετα βρίσκεται μόλις το 3% και στην Ασία το 2% των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου – γιατί επομένως να εναπόκειται στο ΔΝΤ η αποτροπή μιας χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού; Και δεν είναι μόνο τα κρατικά ομόλογα. Ας αναλογιστούμε τις αρνητικές συνέπειες θα έχει για την Credit Agricole και την Societe Generale η χρεοκοπία της Εμπορικής και της Γενικής Τράπεζας, για τις γερμανικές θυγατρικές που λειτουργούν στην Ελλάδα στο λιανικό εμπόριο, ακόμη και για την πολεμική τους βιομηχανία τι θα σημάνει μια στάση πληρωμών που μπορεί να κηρύξει η Ελλάδα! Γιατί να επιτρέψουν να συμβεί αν με τον κατάλληλο μηχανισμό μπορεί να αποβεί κερδοφόρα – οικονομικά και πολιτικά – ακόμη κι αυτή η βιομηχανία διάσωσης;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μάλιστα επιδιώκει να αξιοποιήσει ευρύτερα και πιο μακροπρόθεσμα το «ελληνικό μάθημα», όπως φανερώνουν τα σχέδια που έρχονται στην επιφάνεια ακόμη και για την θέσπιση θέσης υπουργού Οικονομικών. Στο πλαίσιο αυτής της προβληματικής, τονίζουν, γίνεται εμφανές το κενό από την έλλειψη υπουργού Οικονομικών, κατ’ αναλογία της θέσης υπουργού Εξωτερικών που θεσπίστηκε με τη Συνθήκη της Λισσαβόνας. Το ζητούμενο φυσικά δεν θα είναι η δημιουργία ενός ακόμη κέντρου αποφάσεων, αλλά η ενοποίηση των οικονομιών πολιτικών που ακολουθούνται από την μια άκρη της ευρωζώνης ως την άλλη, στην πιο φιλο-επιχειρηματική, αντιλαϊκή κατεύθυνση: από τη φορολογία, μέχρι τις κοινωνικές παροχές.

Εν κατακλείδι, η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου συμπυκνώνει την βίαιη αλλαγή οικονομικού υποδείγματος που έχει συντελεστεί μέσα σε ένα χρόνο στην ΕΕ, προκρίνοντας μεθόδους βίαιης εκκαθάρισης και καταστροφής κεφαλαίου χαμηλής σχετικά παραγωγικότητας και πάνω απ’ όλα μεθόδους εντονότερης εκμετάλλευσης, «πρωτο-καπιταλιστικής» βαρβαρότητας και βίαιου σφετερισμού των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων.