Πως κάποιοι βάζουν "στοίχημα" την χρεωκοπία της Ελλάδας και επηρεάζουν ώστε να κερδίσουν το "στοίχημα"

Τα παιχνίδια των τραπεζών σε βάρος της Ελλάδας αναλύει σε άρθρο της η New York Times, αποκαλύπτοντας πώς το διεθνές τραπεζικό σύστημα εξανάγκασε στην ουσία τη χώρα μας να βυθιστεί στα χρέη και να φτάσει στο χείλος της οικονομικής καταστροφής.

Σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα, όλα προέρχονται από
τα λεγόμενα CDS, Credit Default Swaps, που στην ουσία τους είναι τα στοιχήματα (!!!) που βάζουν οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια για το αν θα χρεοκοπήσει μια εταιρεία, ή μια χώρα. «Αυτό σημαίνει εάν η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της, οι παίκτες στο χρηματιστήριο στους οποίους ανήκουν τα swaps θα βγουν κερδισμένοι» (!!!), αναφέρει το δημοσίευμα.

«Είναι σαν να αγοράζεις ασφάλεια πυρός για το σπίτι του γείτονα – δημιουργώντας κίνητρο να του κάψεις το σπίτι», σχολιάζει στους New York Times ο Philip Gisdakis, επικεφαλής πιστωτικής στρατηγικής της UniCredit στο Μόναχο.

Η εφημερίδα παρομοιάζει το είδος των συναλλαγών που «πνίγουν» οικονομικά την Ελλάδα, με αυτές που οδήγησαν σε κατάρρευση την American International Group (AIG), επικαλούμενη traders και διαχειριστές κεφαλαίων.

Μεταξύ άλλων, αναφέρεται, επίσης, ότι με την υποστήριξη μεγάλων τραπεζών, η εταιρεία Markit Group of London εισήγαγε τον περασμένο Σεπτέμβριο τον δείκτη iTraxx SovX Western Europe, ο οποίος βασίζεται σε αυτά τα swaps και επέτρεψε στους χρηματιστές να στοιχηματίσουν ( !!! ) στην Ελλάδα λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης.

Καθώς οι τράπεζες έσπευσαν να αγοράσουν αυτά τα swaps, το κόστος ασφάλισης του ελληνικού χρέους αυξήθηκε και οι επενδυτές ομολόγων άρχισαν να αποφεύγουν τα ελληνικά ομόλογα, δυσκολεύοντας τη χώρα να δανειστεί χρήματα. Αυτό αύξησε το άγχος στην αγορά και δημιουργήθηκε ένας φαύλος κύκλος.Στο άρθρο σημειώνεται ότι «ανάμεσα στις τράπεζες που φαίνεται να είναι οι μεγαλύτεροι αγοραστές swaps συγκαταλέγονται οι ελβετικές Credit Suisse και UBS, οι γαλλικές Societe Generale και BNP Paribas και η γερμανική Deutsche Bank», και γίνεται αναφορά σε δηλώσεις της Γαλλίδας υπουργού Οικονομικών, η οποία ζητά αυστηρότερους κανονισμούς για τα CDS, αλλά και σε δηλώσεις ειδικών ότι «ο δείκτης iTraxx SovX δεν προκάλεσε την κατάσταση, αλλά την επιδείνωσε» και ότι «τα CDS δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας αλλά στην πραγματικότητα αυξάνουν τον κίνδυνο».

«Δουλεύοντας» μ' αυτόν τον γνωστό «πίνακα Μαρκίτ» για τα παράγωγα σε εξωτερικά χρέη χωρών, κάποιοι, «βοήθησαν» να βγει εκτός ελέγχου το κόστος των ασφαλειών για το ελληνικό Χρέος, και βέβαια, και αυτά που η Αθήνα έπρεπε να πληρώσει, για να μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται!
Για παράδειγμα, το κόστος για να ασφαλίσει κανείς 10 000 000$ ελληνικών Ομολόγων, θα χρειαζόταν τον Φεβρουάριο πάνω από 400 000$, ενώ μόλις τον Γενάρη, δεν θα ήθελε περισσότερα από 280 000$!
Κάποιες μάλιστα μέρες του Γενάρη & του Φλεβάρη, την ώρα που στις αγορές ανέβαινε η ζήτηση ασφαλειών για τα ελληνικά Ομόλογα κάποιοι επενδυτές, έτρεψαν τους πάντες σε φυγή, ενισχύοντας τις αμφιβολίες για το αν η Ελλάδα θα μπορούσε τελικά να βρει αγοραστές σε επόμενες εκδόσεις κρατικών ομολόγων!
«Είναι η ιστορία του τυφλού που οδηγεί τυφλούς», μας λέει ο Συλβαίν Ρέϋνς, ειδικός των "R&R Consulting", New York. Και συνεχίζει: «Ο πίνακας Traxx SovX ΔΕΝ δημιούργησε την κατάσταση, φυσικά. Σίγουρα όμως μπορούμε άνετα να πούμε, πως της επιδείνωσε παρά πολύ».


Τον Φεβρουάριο, η ζήτηση για συμβόλαια στηριγμένα σ' αυτόν τον πίνακα, «χτύπησαν» τα 109.3δις $, από τα 52.9δις $, του προηγούμενου μόλις μήνα! Αλλά (Στμ: Τι περίεργο!) και οι Ευρωπαϊκές Τράπεζες περιλαμβανομένων και των Ελβετικών γιγάντων Credit Suisse & UBS αλλά και των BNP Paribas & Deutsche Bank , ήταν μεταξύ των ισχυρότερων αγοραστών γι' αυτά τα ασφαλιστήρια συμβόλαια. Κι' αυτό, με βάση έγκυρες πληροφορίες από Τραπεζίτες & ανθρώπους των αγορών, που θέλουν να διατηρήσουν την ανωνυμία του, μόνο γιατί δεν έχουν καμιά επίσημη εξουσιοδότηση για δημόσιο σχολιασμό!

Κι' αυτό, γιατί ακριβώς αυτές οι χώρες, είναι και οι περισσότερο εκτεθειμένες! Οι Γαλλικές Τράπεζες συγκεκριμένα, κρατούν περίπου 75.4 δις $ από το ελληνικό δημόσιο Χρέος, ακολουθούμενες από Ελβετικά Ιδρύματα που κρατούν όχι λιγότερα από 64 δις $, ενώ οι Γερμανικές Τράπεζες έχουν περί τα 43.2 δις $, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της Bank for International Settlements.
Μερικοί, πάντως, διαχειριστές κεφαλαίων, λένε πως το να επενδύει κανείς σε ελληνικά ομόλογα χωρίς τη βοήθεια του συγκεκριμένου Ίντεξ (πίνακα) είναι πλέον κάτι εξαιρετικά δύσκολο!.
«Είναι σαν να κυνηγάει η ουρά τον σκύλο», λέει ο Μάρκους Κρίγκιερ, επί κεφαλής διαχείρισης Χαρτοφυλακίων στην «AMUNDI ASSET MANAGEMENT» στο Λονδίνο.
το άρθρο των New York Times ΕΔΩ
tsataki