67 χρόνια μετά

Συντάκτης:Πότμος

Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και πολλοί περισσότεροι την αξιοπρέπειά τους, σε μια από τις μεγαλύτερες επιδείξεις μίσους και πίστης σε σάπια ιδανικά – όπως η πατρίδα, η φυλή και το έθνος – σ' όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.

Τα επίσημα νούμερα – αν έχουν κάποια σημασία τα νούμερα όταν μιλάμε για ανθρώπους – καταγράφουν έξι εκατομμύρια νεκρούς Εβραίους, δύο εκατομμύρια Τσιγγάνους και άγνωστα εκατομμύρια άλλους: κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους, άτομα με ειδικές ανάγκες, μειονότητες γενικά.

Η μαζική αυτή εκτέλεση «διαφορετικών» δεν θα ήταν εφικτή

χωρίς την αγαστή συνεργασία του κοινωνικού ιστού που υπέθαλψε με την ανοχή του το ναζιστικό έγκλημα. Αφού πρώτα γέννησε τον αυτουργό.

Γιατί ο ναζισμός δεν ξεπήδησε από το πουθενά. Δεν ήταν και δεν είναι παρά η ακραία πολιτική έκφραση κοινωνικών φαινομένων όπως η μισαλλοδοξία, η ξενοφοβία, η αναλγησία και, σε τελική ανάλυση, ο κτηνώδης εγωϊσμός.

Ούτε ήταν η πρώτη φορά που ναζιστοειδείς πολιτικές εξέφραζαν αυτές τις υφέρπουσες κοινωνικές φοβίες. Η Σπάρτη είναι ένα από τα αρχαιότερα καταγεγραμμένα τέτοια παραδείγματα, έστω σε επίπεδο λαϊκής παράδοσης. Αυτοκρατορίες έσφαζαν, οδηγούσαν στη λιμοκτονία ή στον μαζικό ξερριζωμό ολόκληρες ομάδες πληθυσμού, για να επιτύχουν την κοινωνικοπολιτισμική σύνθεση που ταίριαζε με τα οράματά τους.

Κι ακόμα χειρότερα, 67 χρόνια μετά το άνοιγμα του Άουσβιτς από σοβιετικά στρατεύματα κι ενώ η ανθρωπότητα διανύει αυτό που ονομάζει 21ο αιώνα, οι πρακτικές αυτές ζουν. Και βασιλεύουν.

Στην ελλαδική κοινωνία που καμώνεται (την ανάγκην – της απόφασης του δικτάτορα Μεταξά – φιλοτιμίαν ποιούμενη) πως σήκωσε ανάστημα στο ναζισμό, οι χιλιάδες πνιγμένοι, πυροβολημένοι ή παγωμένοι νεκροί στα σύνορά της, τα σύνορα της Ενωμένης Ευρώπης, ουρλιάζουν μαζί με τους εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένους αιχμάλωτους που έρπονται κάτω από το χαλάκι της κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά η κοινή γνώμη δεν τους ακούει.

Οι λιμενικοί, στρατιωτικοί και συνοριοφύλακες της ελληνικής δημοκρατίας πετούν σε ομαδικούς τάφους τους Αφγανούς Ν° 13 και 27, αλλά κανείς δεν θα τους δικάσει ποτέ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Άλλωστε, δεν είμαστε σε πόλεμο· έτσι δεν είναι;

Tέτοια είναι δε και η «μεταναστευτική πολιτική» (μια βαθεία υπόκλιση εδώ στον παππού Τζ. Όργουελ) του νεοφανέντος στρατηγικού συμμάχου της ελληνικής δημοκρατίας. Σκουρόχρωμοι, παιδιά μεταναστών και αλλόθρησκοι απελαύνονται, στερούνται ακόμα και τα δικαιώματα που ορίζει το αστικό σύστημα και αντιμετωπίζονται ως υπάνθρωποι στην αυτοαποκαλούμενη «μόνη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής», το κράτος του Ισραήλ.

Ένα κρατικό μόρφωμα που δημιουργήθηκε – τί ειρωνία – με βασικό επιχείρημα την προηγηθείσα, άνευ προηγουμένου, σφαγή των εβραϊκών πληθυσμών στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Που εξουσιάζεται από μια κάστα που επέλεξε να υιοθετήσει τη μεθοδολογία «ποτέ ξανά σε μας», αντί του «ποτέ ξανά» χωρίς όρους και υποσημειώσεις. Που δικαιολογεί την άδικη σφαγή του αδύναμου με την άδικη σφαγή του δικού της προγόνου και την κατοχή του χωραφιού του γείτονά της με τον διωγμό του παππού της.
http://www.blogger.com/img/blank.gif
Και, σα να μη φτάνει όλο αυτό, η ναζιστοειδής αυτή εξουσία, κατηγορεί το θύμα για θύτη, δικάζοντας λόγια που βγαίνουν ανάμεσα από τα σφιγμένα δόντια εκείνου που βασανίζεται. Ενώ οι δικές της πράξεις έχουν εξασφαλίσει ασυλία.

Όχι, το Ολοκαύτωμα δεν ανήκει στο Ισραήλ. Το Ολοκαύτωμα ανήκει στη συνείδηση της ανθρωπιάς που δεν ξεχνάει, της ανθρωπιάς που πασχίζει να δει μια μέρα χωρίς εξουσία.

Το Ολοκαύτωμα δεν είναι χωράφι κανενός.
omniatv