Οι επικοινωνιακές δημοκρατίες

Αν επί της συντεχνίας των φορτηγατζήδων τα επικοινωνιακά υπερόπλα ενεργοποιήθηκαν άμεσα, με αποτέλεσμα ο κόσμος να οργιστεί και να νιώθει πως δεν πάει άλλο από τις πρώτες κιόλας ώρες της απεργίας, επί της συντεχνίας των δεητζήδων τα επικοινωνιακά υπερόπλα περνάνε στο επόμενο στάδιο του μάιντ φάκινγκ, έτσι ώστε ο κόσμος να οργιστεί και να νιώθει πως δεν πάει άλλο πολλές εβδομάδες ή και μήνες πριν κηρυχθεί η απεργία.

Ξεμπερδεύοντας με την μία συντεχνία -και χωρίς στιγμή να πάρουν ανάσα να ξεκουραστούν- έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι η ΓΕΝΟΠ είναι έτοιμη να «βυθίσει τη χώρα τη σκοτάδι» (εάν το έχει δηλώσει κατά λέξη έτσι γενοπιτζής, μπορεί κάλλιστα να αρχίσει να γράφει και προκηρύξεις της Σέχτας αύριο, αναλύοντας πόσο η τρομοκρατία θέλει να βλάψει τον τουρισμό και την οικονομία). Θα περάσει καιρός μέχρι να κηρυχθεί η απεργία, αλλά ήδη η εικόνα του τύπου που κατεβάζει τους διακόπτες και παραλύει τη χώρα θα έχει υπερκαλλιεργηθεί και εντυπωθεί βαθιά στα μυαλά. Το σκοτάδι θα έχει ήδη προεξοφληθεί.

Στις επικοινωνιακές δημοκρατίες οι αληθινές συνέπειες μιας απεργίας ωχριούν μπροστά στις προβαλλόμενες ως αληθινές. Τώρα πια ωχριούν και μπροστά στις προφητευόμενες.
Old Boy


Βέβαια όσο ανεβαίνουμε στην τροφική αλυσίδα αλλάζει και η αντιμετώπιση από την εξουσία και από τα ΜΜΕ. Το μέτρο με το οποίο θα επιβαλλόταν ειδικός φόρος ή κάτι σαν τεκμήριο στους ελεύθερους επαγγελματίες άντεξε ως ιδέα κάνα δύο εικοσιτετράωρα, ακόμη και επάνω στην λαίλαπα της υπογραφής του μνημονίου. Ενώ, όπως πληροφορούμαστε σήμερα, υπάρχουν και επαγγελματικοί κλάδοι που έχουν και αντεπιχειρήματα απέναντι στις επιταγές του μνημονίου, συντεχνιακά αντεπιχειρήματα άξια πρωτοσέλιδης προβολής, προβολής επικοινωνιακής που κινείται στον αντίποδα της προβολής μιας βυθισμένης στο σκοτάδι χώρας.
Στο ποστ για το σοβιετικό δελτίο του Mega μου επισημάνθηκε ότι δίνεται ο λόγος και στους απεργούς. Ωστόσο το ζήτημα είναι με ποιάν ιδιότητα δίνεται ο λόγος στον καθένα, ποιόν ρόλο καλείται ο καθένας να παίξει. Οι φορτηγατζήδες ή οι δεητζήδες παίρνουν το λόγο ως οι κακοί του έργου. Και το έργο για να είναι πειστικό χρειάζεται τους κακούς του. Θα τους δοθεί λοιπόν ο λόγος, θα ρίξουν και αυτοί τις λεκτικές φάπες τους (το έργο για να σε κρατά σε αγωνία πρέπει ο κακός να κερδίζει στην αρχή της τελικής μάχης), αλλά στο τέλος θα υποταχθούν.
Με όλους τους θριάμβους τους όμως -θριάμβους που καθιστούν κάθε σκέψη για απολυταρχικότερα καθεστώτα περιττή και βλαπτική- οι επικοινωνιακές δημοκρατίες θα πρέπει στο προσεχές μέλλον να αντιμετωπίσουν μια πολύ ύπουλη ρωγμή, ρωγμή μάλιστα που ολοένα και διευρύνεται: τα βασικά της εργαλεία, οι δημοσιογράφοι, εμπεδώνονται αργά αλλά σταθερά στη συνείδηση του ίδιου του τάργκετ γκρουπ τους ως αθλιότεροι των εκάστοτε κακών.