Η σιωνιστική επίθεση κατά της διεθνούς αντίστασης στη Νέα Τάξη

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Το κατάπτυστο σιωνιστικό έγκλημα πάνοπλων και θρασύδειλων κρατικών δολοφόνων να επιτίθενται κατά άοπλων ακτιβιστών σε πλοία στα διεθνή ύδατα, να δολοφονούν πριν να κατεβούν από τα ελικόπτερα και κατόπιν να εκτελούν εν ψυχρώ και στη συνέχεια να κακομεταχειρίζονται συλληφθέντες με χειροπέδες, δεν είναι ούτε καινούργιο ούτε ανεπανάληπτο.
Από τη στιγμή που μια εγκληματική ιδεολογία, η σιωνιστική, άρχισε να υλοποιείται με την ίδρυση του σιωνιστικού κινήματος στα τέλη του 19ου αιώνα και την αναγνώριση της Παλαιστίνης από την κοσμοκράτειρα Αγγλία ως της «Γης της Επαγγελίας», με τη Διακήρυξη του Μπάλφουρ, στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ξεκίνησε ο κύκλος ενός μαζικού εγκλήματος εναντίον ενός λαού, του παλαιστινιακού, που παρόμοιό του σπάνια έχει δει η Ιστορία. Και είναι εγκληματική η σιωνιστική ιδεολογία διότι δεν είναι απλώς άλλη μια εθνικιστική ιδεολογία, όπως την παρουσιάζουν οι (συνήθως καλοπληρωμένοι) απολογητές του σιωνισμού, εφόσον, αντίθετα με κάθε άλλη εθνικιστική ιδεολογία, στηριζόταν στην ολοκληρωτική εθνοκάθαρση1 μιας άλλης γης, που διεκδικούσαν -κυρίως με δικαιώματα από... τη Βίβλο- άνθρωποι οι οποίοι την είχαν εγκαταλείψει για χιλιάδες χρόνια ή είχαν βίαια εκδιωχτεί από αυτήν από άλλους λαούς που δεν είχαν σχέση με τους σημερινούς κατοίκους της. Ετσι, ενώ το 1914 μόνο 85.000 Εβραίοι ζούσαν στην Παλαιστίνη κατέχοντας 2% της γης, έναντι 750.000 Παλαιστινίων κ.ά., έπειτα από μαζικές εξαγορές της γης από τους φτωχούς Παλαιστινίους, και άλλες βιαιότερες μεθόδους στην περίοδο του μεσοπολέμου, έφθασαν το 1939 να αποτελούν το 30% του λαού στην Παλαιστίνη. Μετά τη μαζική μετανάστευση που ακολούθησε τους συστηματικούς διωγμούς των ναζιστών δολοφόνων, το 1948 -όταν οι δυτικές δυνάμεις, σε συνεργασία με μια καιροσκοπική σταλινική γραφειοκρατία, πέρασαν στον ΟΗΕ το ψήφισμα που άναψε το πράσινο φως στην ίδρυση σιωνιστικού κράτους- αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού, αλλά ο «γενναιόδωρος» (με ξένα κόλλυβα!) ΟΗΕ τού παραχώρησε το 55% της γης!
Από τότε οργανώθηκε συστηματικά η παραπέρα εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης και, με αφορμή τους πολέμους που διεξήγαγαν οι πάνοπλοι χωροφύλακες της Δύσης στη Μέση Ανατολή με τους αραβικούς στρατούς, επεκτείνονται συνεχώς, έτσι ώστε σήμερα το σιωνιστικό καθεστώς να κατέχει το 85% της παλαιστινιακής γης και να ελέγχει απόλυτα το υπόλοιπο 15%. Τώρα, απλώς συζητούν τη «γενναιόδωρη παραχώρηση» κάποιων αποκομμένων εδαφών (που δεν έχουν βέβαια καμιά σχέση σε έκταση ούτε με το 45% που παραχώρησε ο ΟΗΕ) για να ιδρυθούν σε αυτά παλαιστινιακά Μπαντουστάν που θα αποτελέσουν το παλαιστινιακό κράτος. Με άλλα λόγια, ένα προτεκτοράτο της σιωνιστικής και της υπερεθνικής ελίτ (δηλαδή των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που εδράζονται στα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα της Ομάδας των 7). Είναι επομένως φανερό ότι αν οι εκκλήσεις από εξέχοντα μέλη της εβραϊκής δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Αριστεράς (Χάνα Αρεντ, Ισαάκ Ντόιτσερ κ.ά.) είχαν εισακουστεί και η παλαιστινιακή γη δεν είχε μοιραστεί το 1948 για τη δημιουργία ενός «καθαρού» εβραϊκού κράτους και ενός παλαιστινιακού, αλλά, αντίθετα, είχε χρησιμοποιηθεί σαν το θεμέλιο για ένα πολυεθνικό κοσμικό κράτος, εκατοντάδες χιλιάδες ζωές Παλαιστινίων και μερικές χιλιάδες Εβραίων εποίκων θα είχαν σωθεί. Σήμερα, όμως, που η λύση των δυο κρατών έχει γίνει πια σχεδόν απίθανη (παρά τη σύμπραξη της παλαιστινιακής αστικής τάξης στη Δυτική Οχθη με την υπερεθνική και τη σιωνιστική ελίτ) εξαιτίας των σιωνιστικών εγκλημάτων και σφαγών, η λύση του ενιαίου πολυεθνικού κράτους επανέρχεται στο προσκήνιο από πραγματικά προοδευτικούς (δηλαδή αντισιωνιστές) Εβραίους και Παλαιστινίους.
Ομως, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων, μετά την 11η/9 εντάχθηκε στη Νέα Διεθνή Τάξη και χαρακτηρίστηκε... «τρομοκρατικός». Οταν δε ο λαός της Γάζας τόλμησε στις πρώτες εκλογές μετά την παραχώρηση «αυτονομίας» στην περιοχή να μην ψηφίσει τον εκλεκτό της υπερεθνικής και της σιωνιστικής ελίτ, τον Αμπάς, επιβλήθηκε ένας κτηνώδης αποκλεισμός για να στραγγαλιστεί η θέλησή του γι' αντίσταση. Σήμερα, όμως, το εγκληματικό σιωνιστικό καθεστώς προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, επιδιώκοντας τη συντριβή ακόμη και της διεθνούς αντίστασης στη Νέα Τάξη. Ετσι, η απόπειρα διεθνών ακτιβιστών να σπάσουν τον παράνομο και εγκληματικό αποκλεισμό αντιμετωπίστηκε, όπως φανερώνουν τα στοιχεία που έρχονται καθημερινά στο φως, με μια απόλυτα προσχεδιασμένη (στρατιωτικά, αλλά και, το κυριότερο, επικοινωνιακά)2 επιχείρηση. Πρότυπο, η περσινή σφαγή του λαού της Γάζας η οποία, παρά την προπαγάνδα του «προοδευτικού» τμήματος των Σιωνιστών ότι ήταν λάθος ή αποτυχία, στην πραγματικότητα πέτυχε τον στόχο της να συντρίψει (προσωρινά) την αντίσταση του λαού της Γάζας. Σήμερα οι ίδιοι «προοδευτικοί» σιωνιστικοί κύκλοι (που παίζουν τον ρόλο του «καλού μπάτσου») έναντι της κυβέρνησης Νετανιάχου ισχυρίζονται ότι η επιχείρηση ήταν φιάσκο, λάθος κ.λπ. Ομως ο στόχος ήταν σαφής και το μέλλον θα δείξει αν τον πέτυχαν ή όχι: να τρομοκρατήσουν ακόμη και τις διεθνείς φιλειρηνικές οργανώσεις ώστε στο μέλλον να περιοριστούν σε ανώδυνες για τους Σιωνιστές διαμαρτυρίες που δεν θα επηρεάζουν τα στρατηγικά τους σχέδια για τον στραγγαλισμό της παλαιστινιακής αντίστασης.
Η στάση της υπερεθνικής ελίτ απέναντι στο έγκλημα ήταν η αναμενόμενη: το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν καταδίκασαν σαν πειρατική την κατάληψη ξένων πλοίων σε διεθνή ύδατα, και σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας τη δολοφονία των ακτιβιστών (ας φανταστούμε πως θα είχε ήδη κρεμαστεί ο Αχμαντινετζάντ για κάτι παρόμοιο) αλλά και δεν επέτρεψαν καν μια διεθνή έρευνα, ενώ, αντίθετα, ανέθεσαν σε ένα κράτος που έχει φτάσει τα όρια του ναζιστικού στη διαστρεβλωτική προπαγάνδα να κάνει την έρευνα! Ανάλογη -και απόλυτα προβλέψιμη!- στάση τήρησε και η δική μας κοινοβουλευτική χούντα,3 η οποία μάλιστα (σύμφωνα με μη διαψευσθείσες πληροφορίες) δεν κινητοποίησε κανονιοφόρο του Πολεμικού Ναυτικού που βρισκόταν σε απόσταση δράσης από το σημείο στο οποίο έγινε η γκανγκστερική επίθεση κατά του ελληνικού πλοίου, για να προστατεύσει τις ζωές Ελλήνων πολιτών -που είναι ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξής του-, διαπράττοντας ουσιαστικά μια πράξη εσχάτης προδοσίας. Αντίθετα το υπουργείο Εξωτερικών είχε κατεβάσει τα τηλέφωνα για να μην απαντά στις απεγνωσμένες κλήσεις των υπό επίθεση ακτιβιστών που κατέφυγαν στα ΜΜΕ. Παράλληλα, η κοινοβουλευτική χούντα έδειξε και το πραγματικό σοσιαλφασιστικό πρόσωπό της την επομένη του εγκλήματος, όταν στη διαδήλωση μπροστά στη σιωνιστική πρεσβεία, στην οποία ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες, εξαπέλυσε απρόκλητα τις ορδές των ΜΑΤ για να 'ματοκυλήσουν μια ειρηνική διαδήλωση, με μοναδικό στόχο να μην ενοχληθούν από τις διαμαρτυρίες μας τα αφεντικά της στην υπερεθνική ελίτ, την οποία ακολουθεί όσο δουλικότερα μπορεί: από την πρόσκληση του ΔΝΤ μέχρι την έμμεση υποστήριξη των Σιωνιστών εγκληματιών. Προφανώς κάτι ήξερε το AIPEC, το πασίγνωστο όργανο του διεθνούς σιωνισμού (που επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι ουσιαστικά καθορίζει την αμερικανική εξωτερική πολιτική4) όταν πρόσφατα υποδέχτηκε μετά... λαμπάδων τον ασύστολα ψευδόμενο αρχηγό της κοινοβουλευτικής μας χούντας που μιλά για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων...
1. Τον ρόλο της εθνοκάθαρσης στην ίδρυση του σιωνιστικού κράτους περιέγραψαν επακριβώς έντιμοι Εβραίοι ιστορικοί, όπως ο Ιλάν Παπέ, καταρρίπτοντας τη σιωνιστική διαστρέβλωση της Ιστορίας, την οποία όμως υιοθετεί απροκάλυπτα ένα άθλιο κείμενο του Μάρεϊ Μπούκτσιν του 1985 -που ξετρυπώσαν κάποιοι φιλοσιωνιστές «ελευθεριακοί» και κυκλοφορούν σήμερα ευρέως στο Διαδίκτυο για να δικαιολογήσουν έμμεσα το σημερινό έγκλημα. 2. Βλ. π.χ. Jonathan Cook, «Israel's Internet War», Counterpunch, 21/7/2009. 3. Ο κ. Δημήτρης Τσαρδάκης, «ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών», («Ε», 27/5/2010) με εγκαλεί αρχικά (προφανώς αντιμετωπίζοντας σοβαρό πρόβλημα κατανόησης της διαφοράς μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας από μια Λαϊκή Δημοκρατία) διότι δήθεν επιθυμώ η Ελλάδα να γίνει «μία χώρα του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού» (sic!). Στη συνέχεια με εγκαλεί για τον όρο «κοινοβουλευτική χούντα» που χρησιμοποιώ για να περιγράψω την κλίκα γύρω από τον πρωθυπουργό που «κυβερνά» τη χώρα, με τη βοήθεια μιας αγέλης «σοσιαλιστών» βουλευτών, οι οποίοι προφανώς έχουν μοναδικό κίνητρο το «υπουργιλίκι/βουλευτιλίκι» και τα συναφή προνόμια. Ομως τι άλλο άραγε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η κλίκα αυτή που εξαπατά κατά σύστημα τον ελληνικό λαό, πρώτα, υφαρπάζοντας την ψήφο του με ένα εντελώς άσχετο πρόγραμμα, δεύτερον, αρνούμενη να διεξαγάγει δημοψήφισμα για τα εγκληματικά μέτρα και τρίτον ψευδώς ισχυριζόμενη ότι τα μέτρα αυτά είναι «μονόδρομος», όταν ακόμη και διεθνούς κύρους οικονομολόγοι του κατεστημένου δείχνουν το ακριβώς αντίθετο; Ελπίζω, ο κοινωνικός εξοστρακισμός να θεραπεύσει την κοινοβουλευτική χούντα και τα παπαγαλάκια της από την ψιττακίαση... 4. J. Mersheimer (Παν. Σικάγου) και S. Walt (Παν. Χάρβαρντ) «Το Ισραηλινό Λόμπι».
solidaritymit