Οι αρχιτέκτονες ξέρουν καλύτερα

Διαβάζω στην στήλη του Καρλομάγνου στο τελευταίο Economist, για τους lobbyists των αγορών και πόσο αγενώς επιμένουν ότι εκείνοι ξέρουν τι πρέπει να γίνει με τις αγορές (δηλαδή με τα πάντα) και ότι πρέπει οι υπόλοιποι να περιοριστούμε σε ρόλο παρατηρητή, εφόσον είμαστε όλοι ηλίθιοι.
Κατά καιρούς έχω ενδεχομένως εκφράσει αντίστοιχες απόψεις για την δική μου δουλειά, περί αλλαγής του ΓΟΚ, κατάργησης και ανασύστασης της όλης διαδικασίας και άλλα συναφή. Ποτέ όμως δεν προχώρησα σε πραγματικές προτάσεις “απ-ελευθέρωσης”, όπως ζητούν (ή επιβάλλουν ενίοτε) οι αγορές. Δεν θέλω ούτε να φανταστώ τι θα συμβεί στις πόλεις αν υπάρξει πραγματική απορύθμιση.
Ομοίως, δεν το έκαναν οι αγρότες, οι γιατροί, οι δάσκαλοι, οι στρατιώτες... Να το δούμε σαν σενάριο;

Αν αφήναμε λοιπόν τους αγρότες “να κάνουν την δουλειά τους”, με τον τρόπο που ζητούν οι lobbyists των αγορών για τους πελάτες τους στην βάση ότι ΜΟΝO εκείνοι γνωρίζουν τα της δουλειάς τους, είναι αρκετά πιθανό να μας τάραζαν στο μεταλλαγμένο και το φυτοφάρμακο. Γιατί; Γιατί αυτοί ξέρουν ότι έτσι θα έχουν την μεγαλύτερη σοδειά, στο χαμηλότερο δυνατόν κόστος.

Αν αφήναμε τους γυναικολόγους να αυτορυθμιστούν, όλες οι γυναίκες θα γεννούσαν στην πλάτη τους με καισαρική, ενώ η απόξεση στα 50 θα ήτανε αυτονόητη. Αν αφήναμε τους ερευνητές να αυτορυθμιστούν όπως εκείνοι καταλαβαίνουν, θα έκαναν φανερά και συστηματικά πειράματα πάνω σε άστεγους (με αντάλλαγμα ένα ζεστό κρεβάτι κι ένα πιάτο φαΐ).

Αν αφήναμε τους κατασκευαστές οπλικών να “κάνουν την δουλειά τους” και να την διαθέσουν όπως εκείνοι καταλαβαίνουν, θα ήμασταν πιθανόν όλοι νεκροί.

Οι “ηλίθιοι” τελικά, επιβραδύνουν την πρόοδο, περιστέλλουν τις ελευθερίες των πεφωτισμένων, δυσκολεύουν και περιπλέκουν τα πράγματα πέρα από κάθε προσδοκία. Και το πολίτευμα των ηλιθίων, το λένε δημοκρατία. Ένας τεράστιος συμβιβασμός που εξασφαλίζει όμως την συνύπαρξη.

Ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσει, είναι μία ραχοκοκκαλιά αρχών, οι οποίες θα ενημερώνουν και θα καθορίζουν τις δραστηρίοτητες των “φωτισμένων ατόμων” και της συνέπειες της “ατομικής τους ευθύνης”. Φυσικά ούτε αυτό είναι πανάκεια. Αλλά είναι ένας μηχανισμός συνύπαρξης που μας απομακρύνει από το δίκαιο του ισχυρού και την ζούγκλα στην οποία επιστρέφουμε με ρυθμούς πεντάλιτρης BMW.

‘Όλο αυτό είναι μία συμφωνία κυρίων. Δουλεύει όσο τηρείται από όλους και καταλύεται με μονομερή ρήξη. Οι σοφοί lobbyists και οι σοφότεροι πελάτες τους λοιπόν, καλά θα κάνουν να προσαρμοστούν στα πλαίσια και να αρχίσουν να ακολουθούν κάποιους από τους κανόνες ημών των ηλιθίων πριν τους πάρει ο διάολος.
alexacos