Δείξε μου τη Χώρα σου..

Προμαχώνας, κάστρο Βοιωτίας και ορεινή Κωλοπετεινίτσα είναι η Μύκονος των αγροτών και για αυτή τη σεζόν!
Όχι αναγνώστη μου, δεν γελοιοποιώ το πρόβλημά τους, αλλά δεν μπορώ να μείνω κι άπραγη μπροστά στο σίριαλ που μας σερβίρουν κάθε τρεις και λίγο. Δύο είναι τα must του χειμώνα πλέον: οι απεργίες των οδοκαθαριστών τα Χριστούγεννα όπου εκβιάζουν (ποιόν άραγε;) παρατώντας γεμάτους τους κάδους για μέρες κάνοντας την πόλη πιο αισχρή απ' ότι είναι, και τα μπλόκα των αγροτών αμέσως μετά τα Χριστούγεννα δυσχαιραίνοντας πάσα μετακίνηση εκτός Αθηνών.

Και αναρρωτιέμαι, μοιραζόμενη την απορία μου με σένα που διαβάζεις αυτό δίχως να με νοιάζει εαν ανήκεις σε κάποιο κόμμα ή όχι: γιάτι πρέπει πάντα να ακολουθείται αυτή η ρουτίνα απεργιών και απειλών κάθε λογής εργαζομένων προκειμένου να διεκδικήσουν κάτι;

Ας επαναλάβω...
servirismata

(το έχω πει σε προηγούμενες αναρτήσεις) οτι προσωπικά δεν ανήκω σε κανένα πολιτικό κόμμα, ούτε είμαι γραμμένη σε φοιτητικές νεολαίες κλπ, είναι πράγματα που με βρίσκουν παντελώς αδιάφορη έως και ενάντια. Αδιάφορη όχι για το τι συμβαίνει γύρω μου, αλλά σχετικά με το marketing των ιδεών μέσα από σχολές και λοιπές οργανώσεις. Ούτε φυσικά πετάω μολότοφ στον ελεύθερο χρόνο μου! Υπάρχουν πολλοί τρόποι αντίδρασης, τα άκρα δεν με εξιτάρουν...

Επιστρέφοντας στο θέμα μας, λοιπόν, οι απεργίες απο όπλο των εργαζομένων έχουν καταντήσει γραφικές, μέρος ενός παιδικού προγράμματος με ήρωες κακοφτιαγμένα καρτούν. Ο οδοκαθαριστής και ο αγρότης -πιθανώς κοιλαράς με κόκκινη μύτη άρτι αφιχθείς απ' το καπηλειό- να οδύρονται στον Αυτιά και σε άλλα τέτοια ραμολιμέντα που κοσμούν τα τηλεπαράθυρα, έχοντας μονίμως δίκιο, υπερασπιζόμενοι το 'μεροκάματο'! Αυτό το άτιμο το μεροκάματο, σπίτια έχει κλείσει...!

Δεν μπορούν, επομένως, αναγνώστη μου να μας πάρουν πια στα σοβαρά. Είμαστε μια χώρα που έχουμε γελοιοποιηθεί παγκοσμίως, με πάμπολους τρόπους -δεν νομίζω, να χρειάζεται να να αναφερθούμε εκτενέστερα. Ποιός, λοιπόν να μας πάρει στα σοβαρά όταν ό,τι και να κάνουμε το κάνουμε με τρόπο γελοιότερου του γελοίου; Κι ας μην μιλήσω για κυβερνήσεις... αυτές κι αν είναι πρωταγωνιστές του εθνικού φιάσκου! Λοιπόν, ποιός να πάρει στα σοβαρά εργαζομένους που διεκδικούν τα αυτονόητα έστω και με τον πιο λάθος τρόπο; Αλλά αυτό θα μας φάει, η πεποίθηση που λαμβάνουμε απ' τα γεννοφάσκια μας που λέει "διεκδίκησε το δίκιο σου με κάθε τρόπο, έστω κι επί των πτωμάτων όσων σε αδίκησαν και μην προσπαθήσεις να διορθώσεις τίποτα άλλο, άσε τους άλλους να το κάνουν για σένα". Στο εξωτερικό όταν κάνουν απεργία, έχουν τα αρχίδια να μην πάνε στη δουλειά τους για μέρες και το κράτος έχει τα αυτιά να ακούσει τα αιτήματά τους και να πράξει αναλόγως ή έστω να ρυθμίσει τα πράγματα. Δεν τα βλέπω όλα ρόδινα εκεί, όμως βλέπω περισσότερους ανθρώπους να νοιάζονται για τους άλλους ανθρώπους.

Δεν θα γίνουμε ποτέ χώρα αξιοπρεπής αναγνώστη μου, με λυπέι, σε λυπεί, πρέπει όμως να το λέμε, για να το ακούμε και ίσως να κάνουμε κάτι κάποτε. Βέβαια, τα άλογα όταν πέφτουν και σπάνε τα πόδια τους, ο κτηνίατρος κάνει ευθανασία για να μην υποφέρει το ζώο. Εμείς κάνουμε αυτοκτονία, στέλνουμε τη χώρα στον Κεάδα, εκεί που ήδη βρίσκεται ενώ κάποιοι νομίζουν πως ζουν στην ουτοπία -βλ. ΚΚΕ και λοιπόυς συγγενείς.

Είμαστε καλοί για διακοπές, κι εκεί, όταν δεν εξαπατούμε ο ένας τον άλλο. Είμαστε καλοί για πολλά, όμως σκατά στα μούτρα μας κάνουμε καταστρέφοντας ό,τι προσπαθούμε να φτιάξουμε, σαν την αγελάδα που ο χωρικός μαζεύει το γάλα και δίνει μια κλωτσιά στο βαρέλι και το χύνει όλο. Στο τέλος θα γλύφουμε το γάλα απ' το χώμα. Λυπηρό αλλά έτσι είναι. Εκτός κι αν βρεθούν και κανα δυο άλλοι αθεράπευτα ρομαντικοί και ανατραπεί το πράμα. Ένας μόνος του δεν κάνει τίποτα, παρά μόνο σηκώνεται και φεύγει -κι αυτό σίγουρα θα κάνω εγώ. Δειλία ή εξυπνάδα, θα δείξει στο μέλλον....

(Καθώς γράφω την ανάρτηση, βλέπω παράλληλα καλλιτεχνικό πατινάζ στην ΕΤ1 σε σχολιασμό του μοναδικού Αλέξη Κωστάλα. Πόσο απίστευτα όμορφο άθλημα είναι αυτό άραγε; Ακόμη κι άσχετος να είσαι δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε αγγίξει το θέαμα μιας καλής χορογραφίας συνδιασμένη με όμορφη μουσική... το βρίσκω τουλάχιστον συγκηνικό και θα ήθελα έστω και μια φορά να βρεθώ κάπου ανάμεσα στις κερκίδες ενός πρωταθλήματος! Δεν φαντασιώνομαι μετάλλια στο ΟΑΚΑ... από Τσεχία και πάνω!)