Πολιτική σύγχυση...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Σκίτσο Διογένη Καμμένου.

Σχεδόν άπαντες οι Ελληνες (98%) θεωρούμε τη διαφθορά μείζον εθνικό θέμα.
Εχουμε μάλιστα καθιερώσει και τους αρχιερείς της: πολιτικοί, δικαστικοί, αστυνομικοί, γιατροί, εργολάβοι-«νταβατζήδες» και πάει λέγοντας. Ομολογούμε δηλαδή ότι εξουσιαζόμαστε από διεφθαρμένους σε κάθε τομέα της ζωής μας. Το ομολογούμε μεν, αλλά στη συνέχεια τρέχουμε στις κάλπες να επανεκλέξουμε αυτούς τους διεφθαρμένους. Προφανώς εμείς οι ίδιοι είμαστε οι διεφθαρμένοι, δεν ερμηνεύεται διαφορετικά η πολιτική στάση μας.
Εχουμε, βέβαια, την κρυφή ελπίδα ότι οι νεοεκλεγέντες θα είναι πιο...

έντιμοι, πιο ηθικοί, πιο ανθρώπινοι... Αυτό είναι πολιτικό λάθος.

Διότι μας διαφεύγει ότι το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που κυριαρχεί ως ανέντιμο, ανήθικο, απάνθρωπο.

Ηδιαφθορά είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα και όχι ηθικό. Το ξέρουμε, αλλά σφυρίζουμε αδιάφορα. Επιπροσθέτως και παραλλήλως οι δημοσκοπήσεις λένε ότι σχεδόν το ίδιο ποσοστό, κατά τι μικρότερο, δικαιολογεί τις προληπτικές προσαγωγές (!) του υπουργού Προστασίας του Πολίτη. (Δεν θα 'χει καλό πολιτικό μέλλον τούτος ο άνθρωπος...).

Ζούμε άρα σε μια δίνη συγχύσεων αδυνατώντας να εξέλθουμε. Ολοι και όλα μας φταίνε, αλλά δεν κάνουμε τίποτε γι' αυτό. Το χρέος να αλλάξουμε τη νοσηρή κατάσταση το μεταθέτουμε στα κόμματα που και αυτά είναι αναπόσπαστα μέλη του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Το τελευταίο θεμελιώνεται πλέον όχι στη δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, αλλά στο παρασκήνιο και σε εξωθεσμικούς συσχετισμούς «πολιτικής» δύναμης.

Ως πολίτες έχουμε το δικαίωμα να παρεμβαίνουμε στις αποφάσεις της εξουσίας για να διαφυλάξουμε τουλάχιστον την προσωπική μας ανεξαρτησία, την ατομική ελευθερία. Το δικαίωμα αυτό το έχουμε εκχωρήσει σε άλλους. Ας μην κλαιγόμαστε λοιπόν. Εδώ ολόκληρη χώρα έχει εκχωρήσει το δικαίωμα της εθνικής κυριαρχίας (οικονομικής) σε άλλους, Ευρωπαίους και λοιπούς. Οι τελευταίοι έχουν επιδοθεί σ' έναν ανελέητο αγώνα κατά του κοινωνικού κράτους. Κραυγάζουν πολλοί από δαύτους να «παγώσουν» οι μισθοί, την ώρα που αν περιέκοπταν ελάχιστο ποσό από τον μισθό τους θα λύνονταν πολλά προβλήματα ρευστότητας και αναπτυξιακής δυσκαμψίας. Αυτό, όμως, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...

Είμαστε εξαρτώμενοι με τη βούλησή μας και ως πολίτες και ως κράτος. Προφανώς αρεσκόμεθα να στροβιλιζόμαστε εντός της δίνης των συγχύσεών μας, εξάλλου φαίνεται αυτό να 'ναι χαρακτηριστικό του λαού.

ΟΙσοκράτης μεμφόταν τον λαό ότι φέρεται ανόητα καθώς για τα ίδια πράγματα, την ίδια μέρα, δεν έχει την ίδια γνώμη. Το ίδιο και ο Θουκυδίδης και ο Αριστοφάνης και άλλοι. Εχουμε, άρα, παράδοση στη σύγχυση, και λόγω ελλιπούς πολιτικής παιδείας και λόγω φυγοπονίας ή ευθυνοφοβίας (ο περιβόητος φόβος μπροστά στην ελευθερία).

Θετικό είναι εντούτοις να συνομολογούμε άπαντες ότι μας κυβερνούν διεφθαρμένοι· ίσως αυτό σιγά σιγά ριζώσει μέσα μας και αποφασίσουμε κάποια στιγμή ν' απαλλαγούμε απ' αυτούς. Αλλά αυτό φαίνεται πολύ μακρινό, ακριβώς γιατί, π.χ., την ίδια ώρα επικροτούμε τη βάρβαρη, απάνθρωπη, κατασταλτική πολιτική των «προληπτικών προσαγωγών», παραιτούμαστε δηλαδή εύκολα από το δικαίωμά μας να συναθροιζόμαστε, να διαδηλώνουμε, να απεργούμε. Σε λίγο θα πίνουμε τον καφέ μας αντάμα με τους ένστολους του Χρυσοχοΐδη...

Κλαυσίγελως. «Επαναστάτες» και δουλόφρονες ταυτοχρόνως. Μίζεροι, γκρινιάρηδες, κριτικόπληκτοι, κενοβαρείς. Αντί να κατακεραυνώνουμε τους βιαστές της Δημοκρατίας, σχεδόν τους χειροκροτάμε (έστω υβρίζοντάς τους, αλλά τους αποδεχόμαστε). Το εξωφρενικό είναι ότι αυτοί που βιάζουν τη Δημοκρατία, οι ίδιοι εμφανίζονται και ως εραστές της. Η δόλια η Δημοκρατία... ίσως γι' αυτό ντρέπεται να εμφανιστεί. Ισως γι' αυτό δεν μπορούμε να τη δούμε ως ελευθερία, διότι απαιτεί καθημερινή ενασχόληση, καθημερινή εγρήγορση και πού να βρεθεί το κουράγιο (ο χρόνος, η διάθεση, η παιδεία κ.λπ.). Αλλά όσο περιστρεφόμαστε στην πολιτική σύγχυση, όσο επαναπαυόμαστε στη «δημοκρατικότητα» των κομμάτων, τόσο θα θεριεύει η διαφθορά και τόσο θα συρρικνώνεται η προσωπική και εθνική (μας) ανεξαρτησία και τόσο οι πολεμοκάπηλοι, τύπου Ομπάμα, θα παίρνουν Νόμπελ Ειρήνης!
nonews-news