Προσοχή! Δικτατορία με στολή (δημοκρατίας)

«Στα δημοκρατικά πολιτεύματα κυβέρνηση και εκτελεστική εξουσία είναι κοντινές έννοιες. Για την ακρίβεια η κυβέρνηση είναι η επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας (ή λειτουργίας). Η εκτελεστική εξουσία περιλαμβάνει τόσο την κεντρική κυβέρνηση όσο και τη δημόσια διοίκηση, δηλαδή τους κρατικούς υπαλλήλους. Γενικά όμως διαφέρουν αφού για παράδειγμα σε ένα απολυταρχικό καθεστώς η κυβέρνηση (ανώτατος άρχων) είναι δυνατόν να συγκεντρώνει και τις τρεις διακριτές εξουσίες.»
Βικιπαίδεια (ελληνική wikipedia), άρθρο «Κυβέρνηση»]
Επομένως, δεν είμαστε υπερβολικοί όταν λέμε, κατ' επανάληψη, ότι το πολίτευμα που έχουμε είναι Κοινοβουλευτική Δικτατορία.
Η κυβέρνηση, δηλαδή ο πρωθυπουργός, στο νεοελληνικό κράτος συγκεντρώνει και τις τρεις εξουσίες: ο πρωθυπουργός διορίζει τους υπουργούς, ο ίδιος διαλέγει ποιοί υποψήφιοι θα μπουν στα ψηφοδέλτια για βουλευτές, ο ίδιος, διά της κυβέρνησης, διορίζει τους δικαστές.
Ακόμα χειρότερα, δεν υπάρχει κανείς ουσιώδης μηχανισμός ελέγχου αυτού του υπέρτατου άρχοντα από τους πολίτες. Τα κόμματα είναι πειθήνιοι στρατοί του εκάστοτε αρχηγού. Οι πολίτες μπορεί κατ' επίφαση να λέγεται ότι «εκλέγουν» κυβέρνηση, όμως αυτό δεν είναι αληθές για δυό λόγους:
Πρώτιστα, κανείς εκτός από τα πιστά κομματόσκυλα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ψηφίζει αυτό ακριβώς που τον εκφράζει. Οι περισσότεροι ψηφίζουν αυτό που τους φαίνεται «καλύτερο» σύμφωνα με το κλίμα που διαμορφώνεται μέσω της πλύσης εγκεφάλου από τα ΜΜΕ.
Δεύτερον, κανείς δεν μπορεί να τολμήσει να χαρακτηρίσει καθ' οιονδήποτε τρόπο «δημοκρατικό» ένα εκλογικό σύστημα που α) αγνοεί τους μη ψηφίσαντες (λευκά, άκυρα, αποχή) β) χαρίζει την πλειοψηφία του δήθεν αντιπροσωπευτικού κοινοβουλίου στο κόμμα με τις περισσότερες ψήφους, το οποίο όμως δεν παύει να αποτελεί μειοψηφία.
Προχωρώντας ένα βήμα πιo πέρα, στην ουσία του πράγματος, διαπιστώνουμε τα εξής:
exoapotinvouli

1. Οι δομές εξουσίας, ο τρόπος λήψης αποφάσεων, ο τρόπος επιβολής αυτών και η συμμετοχή των πολιτών στην διακυβέρνηση δεν παρουσιάζουν ουσιαστικά καμία διαφορά πριν την στρατιωτική δικτατορία του 1967, κατά την διάρκειά της, αλλά και στην λεγόμενη μεταπολίτευση. Κουμπάροι, ρουσφέτια, μίζες από μεγαλοεπιχειρήσεις, αδιαφάνεια, έλεγχος των ΜΜΕ, προπαγάνδα και παρακράτος είναι στοιχεία της πολιτικής όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
2. Οι δύο δήθεν «πολιτικοί χώροι» που αντιπροσωπεύονται σήμερα από τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας» δεν είναι παρά ομάδες κοινών συμφερόντων, ελάχιστα διαφορετικές από τις γνωστές «φαμίλιες» της Καμόρα. Απλά πιό ισχυρές· έχουν υπό τον έλεγχό τους και το κράτος, εκτός από το παρακράτος. Εναλλάσσονται αρμονικά η μία με την άλλη. Κυβερνούν κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Και είναι και οι δύο απλά μεγάλες «κουμπαριές» σογιών, κολλητών και λοιπών μασαμπουκαδόρων.
3. Τα τελευταία χρόνια, οι ομάδες που ουσιαστικά κυβερνούν μέσα στα «κόμματα εξουσίας» (χαμηλού προφίλ φίλοι μεγαλοεπιχειρηματικών, εκκλησιαστικών κ.ά. εξωθεσμικών παραγόντων) κρύβονται, βγάζοντας μπροστά κάποιον ψιλοάσχετο γόνο κάποιας οικογένειας με «μεγάλο όνομα» στην πολιτική. Οι παρατρεχάμενοι σε συνεργασία με τα υποχείρια ΜΜΕ φτιάχνουν γι' αυτούς τους «αρχηγούς» ένα ίματζ «καθαρού» και «αδιάφθορου». Οι εν λόγω αρχηγοί, όπως αποδείχτηκε στην περίπτωση της ΝΔ και όπως τραγικά διαφαίνεται στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν ιδέα περί του πώς στην πραγματικότητα λειτουργεί το κόμμα και ο κρατικός-παρακρατικός μηχανισμός. Λένε απίστευτες βλακείες που δυστυχώς οι ίδιοι τις πιστεύουν (π.χ. «επανίδρυση του κράτους» ο Καραμανλής, «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» ο Παπανδρέου). Καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας τους, κρατούνται από διάφορους αφανείς διαχειριστές τεχνηέντως μακρυά από την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνονται πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα, ακόμα και σε περίπτωση μαζικής εξέγερσης, όπως του Δεκέμβρη, που υπό άλλες συνθήκες θα τους είχε στείλει σπίτια τους ή θα είχε αλλάξει ακόμα και το πολίτευμα (σαν σήμερα, 3 Σεπτεμβρίου 1843).
4. Μόνη έξοδος από αυτό το αδιέξοδο είναι η διάλυση των υπαρκτών μηχανισμών εξουσίας και ο σχηματισμός άλλων δομών από τους ίδιους τους πολίτες. Το ιδανικό θα ήταν η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποκέντρωση της εξουσίας και διασπορά της σε κατά τόπους όργανα και συλλογικότητες που θα αποφασίζουν η καθεμία για τα τοπικά της θέματα και όλες μαζί για τα κοινά σε επίπεδο χώρας.
5. Την κατάσταση αυτή την βλέπουν ή μάλλον την υποψιάζονται οι περισσότεροι. Γι' αυτό και οι ψηφοφόροι των κομμάτων μειώνονται σταθερά την τελευταία δεκαπενταετία. Ο μηχανισμός «βαθέος» κράτους-παρακράτους το βλέπει αυτό, γι' αυτό και ενορχηστρώνεται μια καλοστημένη εκστρατεία να απαξιωθεί η αποχή και να επιστρέψουν τα πρόβατα στα μαντριά. «Άλλοι έδωσαν το αίμα τους για να ψηφίζουμε» λένε και το ανεμίζουν σαν το υπέρτατο επιχείρημα υπέρ της ψήφου. Φυσικά όσοι έδωσαν το αίμα τους για το δικαίωμα της ψήφου, το έδωσαν για να ψηφίζουμε ελεύθερα και αποφασιστικά, όχι κατευθυνόμενα και με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Η αποχή, μπορεί να είναι σε πολλές περιπτώσεις υποσυνείδητη, αλλά είναι ουσιώδης: ποιός δεν θα συμμετείχε στα κοινά (όχι απλά θα ψήφιζε), αν ήξερε καλά ότι η συμμετοχή του συνδιαμορφώνει την πολιτική κατεύθυνση των δημόσιων πραγμάτων;
6. Η «επαγγελματική πολιτική» λοιπόν, για να κάνει την δουλειά της, πέταξε τον πολίτη έξω από τις αποφάσεις. Αυτό έχει διπλό αντίκτυπο: απονομιμοποιεί μεν το σύστημα, αφαιρώντας του το επιχείρημα της «λαϊκής εντολής»· κάνει όμως και τον άνθρωπο από πολίτη, ιδιώτη, ατομικιστή που αδιαφορεί για κάθε συλλογική προσπάθεια.

Με βάση τις παρατηρήσεις αυτές, ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η αποχή, όπως και η ψήφος σε οτιδήποτε εκτός κοινοβουλίου, είναι μια πρώτη καλή κίνηση. Αν επαναληφθεί το 50% που έκαναν αποχή-άκυρα-λευκά στις ευρωεκλογές, ή και αν αυξηθεί ακόμα, έχουμε μια πρωτόγνωρη «πόλωση» για τα νεοελληνικά πολιτικά χρονικά: πολίτες vs κοινοβουλευτισμός (και μη φέρει κανείς την καραμέλα «και στις ΗΠΑ έχουν 50% αποχή μόνιμα, τί άλλαξε;» γιατί τα πολιτικά δεδομένα ΗΠΑ-Ελλάδας διαφέρουν όσο ο Δίας από την Γη).

Το άλλο συμπέρασμα που γεννιέται, είναι ότι εκτός από την διάδοση της αποχής, του άκυρου, του λευκού και του άσχετου, πρέπει να αυξηθούν οι μη κομματικές, μη ιδεολογίστικες κοινωνικές συλλογικές δράσεις. Το κράτος-παρακράτος πρέπει να παρακαμφθεί και να καταστεί πρακτικά άχρηστο. Τέτοιες ουσιαστικές πολιτικές δράσεις, ενδεικτικά, θα μπορούσαν να είναι:

* Τοπικές ομάδες δασοπροστασίας, που ν' αναλαμβάνουν π.χ. εκτός από την πρόληψη πυρκαγιών και την αποτροπή τσιμεντοποίησης δασικών εκτάσεων.
* Τοπικές ομάδες παιδείας, που θα φροντίζουν π.χ. να οργανώνονται δραστηριότητες ουσιαστικής παιδείας, πέρα από την μηχανοποιητική εκπαίδευση του κρατικού σχολείου.
* Τοπικές ομάδες προσφύγων, που θα οργανώνουν π.χ. αξιοπρεπή καταλύματα και βοήθεια για εργασία κ.λ.π. στους τους ανθρώπους που ζητούν άσυλο.
* Πάνω απ' όλα, ομάδες πληροφόρησης. Όχι κομματικές, όχι κάποιου «-ισμού». Ανθρώπινες, όμως, κοινωνικές και ως εκ τούτου βαθειά πολιτικές.

Ναι, «θέλει δουλειά πολλή». Επειδή όμως δεν θα την κάνει κανείς για μας, δεν θα μας βελτιώσει κανείς τις ζωές μας για λογαριασμό μας ούτε θα μας χαρίσει κανείς την ελευθερία μας, που δεν την έχουμε, πρέπει να δραστηριοποιηθούμε, παρακάμπτοντας τους σάπιους, δήθεν «θεσμούς» της κοινοβουλευτικής δικτατορίας